• Στην Ουκρανία είχαμε μια επανάληψη του υποδείγματος της Γιουγκοσλαβίας κατά το ότι η Γερμανία σέρνει το χορό και είναι οι ΗΠΑ που παίρνουν κεφάλι και επιβάλλουν τις «λύσεις».
• Σε αντίθεση με τη Γιουγκοσλαβία, στην Ουκρανία η μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας όξυνση αντιθέσεων αποτέλεσε αιτία τής «εκτός ελέγχου» κατάστασης που πυροδότησε η έκρηξη του νεοφασισμού, προκειμένου οι ΗΠΑ να επιβάλουν και εδώ τις δικές τους «λύσεις».
• Οι υπολογισμοί που επεδίωκαν να δώσουν στην Ουάσιγκτον το πάνω χέρι απέναντι στο Βερολίνο και να προωθήσουν θέσεις απέναντι στη Μόσχα φορτώνοντας, ταυτόχρονα, το «λογαριασμό» της αποσταθεροποίησης στην ευρωπαϊκή πλευρά, φαίνεται προς το παρόν να ευοδώνονται, εκτός των άλλων με το (αστείο) 1 δισ. δολάρια βοήθεια των ΗΠΑ και τα 11 δισ. που υπόσχεται η Ε.Ε.
• Το αν οι ΗΠΑ και η Δύση διαθέτουν τη δύναμη να διαχειριστούν τον «απλωμένο τραχανά» που σκόρπισαν στην Ουκρανία, είναι αμφίβολο. Κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά, γεωπολιτικά, η αποσταθεροποίηση που προκαλούν ανοίγει μια χαίνουσα πληγή διαρκείας στην Ανατολική Ευρώπη. Η δημιουργική καταστροφή και πολιτικές του χάους που μεταχειρίζεται η Δύση, σκορπώντας τη βαρβαρότητα, δεν συνεπάγεται καν δυνατότητα ελέγχου, φανερώνοντας αδυναμία παρά δύναμη.
• Αν τα γεγονότα στην Ουκρανία δεν σηματοδοτούν μια στρατηγική αλλαγή προσανατολισμού των ΗΠΑ από την περίφημη «στροφή προς την Ασία-Ειρηνικό», το ταυτόχρονο «πέσιμο» στη Ρωσία από δυτικά και η ανάσχεση της αναδυόμενης Κίνας, δεν εξασφαλίζει όρους προώθησης. Όταν μάλιστα παραμένουν ανοιχτά τόσα μέτωπα, και με την υπερδύναμη σε πλανητική αναδίπλωση. Τυχοδιωκτισμός; Ποντάρισμα στην αδυναμία και «συνθηκολόγηση» της Ρωσίας;
• Η προώθηση του ΝΑΤΟ πιο κοντά στη Ρωσία, η σφήνα σε ενδεχόμενη γερμανορωσική προσέγγιση, το αμερικανικό «παρόν» στη «Νέα Ευρώπη», η παντός είδους οικονομική αξιοποίηση της παρθένας Ουκρανίας (από μαζικός παραγωγός μεταλλαγμένων μέχρι υποδοχέας ανεπιθύμητων Ρομά και βέβαια το γενικό ξεπούλημα αντί πινακίου φακής, πραγμάτων και ανθρώπων), όλα μαζί παρμένα αρκούν να αιτιολογήσουν το έγκλημα;
• Ο «Γερμανός» Κλιτσκό από φαβορί, πριν από λίγες εβδομάδες, περνά σε υποδεέστερη μοίρα. Η επιθετική διαχείριση από τις ΗΠΑ, με κορύφωμα τις εξτρεμιστικές αποφάσεις για απαγόρευση των άλλων γλωσσών και την επανάληψη της απόπειρας πρόσδεσης του Κιέβου στο ΝΑΤΟ, δεν απευθύνονται μόνο στη ρωσική πλευρά, αλλά στριμώχνουν επίσης το Βερολίνο που θα επιθυμούσε μια πιο ήπια διείσδυση και πιο συγκαταβατική προς τη Μόσχα. Ο «Γιατς» (όπως αποκαλεί τον πρωθυπουργό Γιάτσενιουκ η Αμερικανίδα υφυπουργός Νούλαντ), το Σβόμποντα και οι «ακτιβιστές» του Δεξιού Τομέα εξυπηρετούν πολιτικές των ΗΠΑ.
• Όπως η Μόσχα έχει όρια, έτσι και το Βερολίνο έχει όρια στο πόσο μακριά θα φτάσει στην κόντρα του με τη Μόσχα. Το αέριο είναι μόνο μια πλευρά του ζητήματος, με άλλες οικονομικές και κυρίως γεωπολιτικές διαστάσεις των ευρω-ρωσικών σχέσεων να είναι εξίσου ή περισσότερο κρίσιμες. Ποιος είπε ότι η Γερμανία, στη μεγάλη αναστάτωση και αναδιάταξη δυνάμεων στον πλανήτη, είναι διατεθειμένη να πορευτεί αγκαζέ με τις ΗΠΑ σε οξεία κόντρα με Ρωσία και μεθαύριο με την Κίνα; Σημειωτέον ότι η Κίνα έσπευσε να τοποθετηθεί εμμέσως υπέρ της Ρωσίας (κάτι που η τελευταία δεν έχει ανταποδώσει στο ελάχιστο στις τριβές του Πεκίνου με τη Δύση).
• Η συνενοχή στο πραξικόπημα και την υποστήριξη μιας άκρως εθνικιστικής συγκυβέρνησης με νεοναζί και αντισημίτες, αποτελεί πράξη χωρίς προηγούμενο, για τους ευρωατλαντικούς υπερασπιστές της δημοκρατίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όσο και για τους Αμερικανο-ισραηλινούς αμείλικτους –τάχα– διώκτες του αντισημιτισμού.
• Η κυβέρνηση ανδρεικέλων στο Κίεβο βρίσκεται σε δεινή θέση, παρά την «επανάσταση». Χωρίς ταμείο, με μεγάλο μέρος του λαού αντίθετο σε πολλά από όσα γίνονται, με το στρατό υπό κατάρρευση, έχοντας προκαλέσει οι ίδιοι τον κίνδυνο απώλειας της Κριμαίας και απόσχισης της ανατολικής Ουκρανίας και χτυπώντας –αλά Παπανδρέου– τα τύμπανα των σκληρών μέτρων που «πρέπει» να παρθούν για να σωθεί η χώρα. Η εθνικιστική φυγή προς τα μπρος τους εξυπηρετεί. Η διακρατική και εθνικιστική σύγκρουση με τους Ρώσους τους βοηθά να κρύψουν τη γύμνια και το φασισμό τους.
• Οι ολιγάρχες, που η μετατόπισή τους και το ποντάρισμα υπέρ της Δύσης έγειρε την πλάστιγγα στην επικράτηση των αμερικανικών σχεδίων, συνεχίζουν να παίζουν και στις δυο πλευρές του Δνείπερου και είναι οι μόνοι που δεν ακουμπά κανείς: το κίνημα που έριξε τον Γιανουκόβιτς, η νέα κυβέρνηση, οι φασίστες, η Δύση, οι ξεσηκωμένοι Ρώσοι στα ανατολικά, η Ρωσία.
• Τον ξεσηκωμένο από την απέναντι πλευρά (ρωσόφωνο και μη) λαό της ανατολικής και μη Ουκρανίας, ενάντια στους «μπαντερικούς», ποιος θα τον εκφράσει; Προς το παρόν, ντόπιοι φιλορώσοι επίδοξοι ολιγάρχες και ένας εθνικισμός υποδεέστερος των περιστάσεων και των αναγκών ριζοσπαστικής πολιτικής έκφρασης, με κίνδυνο να παίξει το παιχνίδι ακριβώς των «μπαντερικών»…
