Συρραφή σκανδαλωδών παροχών σε εγχώρια και ξένη διαπλοκή το πολυνομοσχέδιο – Οι αβάντες των εταίρων και η επιχείρηση αναστροφής του πολιτικού κλίματος. Του Γιάννη Κιμπουρόπουλου
Το πολυνομοσχέδιο που καλούνται να ψηφίσουν με τη συνήθη εκβιαστική διαδικασία (και τη συνήθη παράσταση «αντάρτικου») αρχίζει με τις διατάξεις περί κοινωνικού πλεονάσματος. Δεν περιέχουν τίποτα συγκεκριμένο, πέραν του ότι το «φιλοδώρημα» θα δοθεί σε δύο δόσεις, αναθέτει σε Υπουργικές Αποφάσεις τη συγκεκριμενοποίηση των όρων χορήγησής του και των πιθανών αποδεκτών του, αλλά η συμβολική του τοποθέτηση εκεί προδίδει την εκλογική αγωνία και στόχευση της κυβέρνησης. Παρ’ ότι το σύνολο των διατάξεων του νομοσχεδίου ανοίγει καινούργιες πληγές στην καθημαγμένη, από το Μνημόνιο, κοινωνία και οικονομία, η κυβέρνηση προσπαθεί να το κρύψει κάτω από τα ψιμύθια του πλεονάσματος, υπονοώντας ότι θεωρεί τους πολίτες ή πολύ βλάκες ή πολύ απελπισμένους.
Το πολυνομοσχέδιο είναι, στην πραγματικότητα, ένα τρίτο Μνημόνιο (έστω και μισό) γιατί, προφανώς, εφόσον ψηφιστεί κι εφόσον η κυβέρνηση αντέξει στην εκλογική δοκιμασία του Μαΐου, θα συμπληρωθεί με ένα ακόμη «μεταρρυθμιστικό» εγχειρίδιο, με τα πολλά ακόμη μέτρα της «εργαλειοθήκης» του ΟΟΣΑ, αλλά με νέες παρεμβάσεις στην αγορά εργασίας και στην κοινωνική ασφάλιση που έχει στη δική της «εργαλειοθήκη» η τρόικα. Αλλά, ταυτόχρονα, το πολυνομοσχέδιο που οι βουλευτές καλούνται να ψηφίσουν με τη συνήθη παρωδία κοινοβουλευτικής διαδικασίας, είναι μια συρραφή ρουσφετιών. Το «κοινωνικό μέρισμα» είναι το πιο ανώδυνο απ’ αυτά, αντίστοιχο των καλύτερων παραδόσεων του πελατειακού παλαιοκομματισμού. Το μεγάλα, σκανδαλώδη ρουσφέτια είναι άλλα. Με πρώτο το σκάνδαλο της επανιδιωτικοποίησης των τραπεζών με τους όρους που περιγράφονται στο ένα από τα τρία άρθρα του νομοσχεδίου.
Δωρεά στους τραπεζίτες
Η απειλή που διατύπωσε ο κοινοτικός επίτροπος, Χοακίμ Αλμούνια, ότι αν οι τράπεζες χρησιμοποιήσουν για την ανακεφαλαιοποίησή τους τα χρήματα του ΤΧΣ θα υποχρεωθούν σε εφαρμογή του κανόνα του bail in, περιέχεται αυτούσια στις διατάξεις του νομοσχεδίου, συμπεριλαμβανομένων των καταθέσεων που είναι κρυμμένες πίσω από τον ευφημισμό «υποχρεώσεις μειωμένης εξασφάλισης» (καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ). Αυτό, κατά κάποιο τρόπο, καθιστά άμεσα συνένοχη την Κομισιόν και τη λοιπή ευρωκρατία στο σκανδαλώδες «ρουσφέτι» προς την εγχώρια χρηματοπιστωτική διαπλοκή, η οποία έχει την ευκαιρία υπό τον «εκβιασμό» του bail in να ανακτήσει όχι μόνο τον πλήρη έλεγχο αλλά και την τυπική ιδιοκτησία των αναστημένων με χρήματα των φορολογουμένων τραπεζών.
Οι επιτυχείς αυξήσεις κεφαλαίου στις οποίες προχώρησαν Τράπεζα Πειραιώς και Alpha Bank δείχνουν ότι το «σύστημα» λειτούργησε σαν καλοδουλεμένη μηχανή και το ίδιο πρόκειται να επαναληφθεί με τη Eurobank. Το «σόου» του δημόσιου διαπληκτισμού Προβόπουλου και οικογένειας Λάτση για το αν και κατά πόσο η τελευταία έχει αναλάβει τις «εθνικές ευθύνες» προφανώς ήταν για το ξεκάρφωμα και για να βελτιωθεί στοιχειωδώς το «φιλοδώρημα» με το οποίο πρόκειται να αποκτήσει το Ελληνικό. Ως εκ θαύματος, το προσφερόμενο τίμημα διπλασιάστηκε μετά την «παράκληση» του ΤΑΙΠΕΔ. Φυσικό, αφού εξασφαλίστηκε ότι η «αγία οικογένεια» θα τα πάρει πολλαπλάσια και μέσω της «επένδυσης» και μέσω της επανιδιωτικοποίησης της Eurobank. Το πόσο θα κοστίσει στην ελληνική κοινωνία το μέγιστο αυτό ρουσφέτι θα το ξέρουμε αφού ολοκληρωθούν οι αυξήσεις κεφαλαίου των τραπεζών και η διάθεση των μετοχών που έχει το ΤΧΣ με διαδικασίες «σικέ» σε ιδιώτες επενδυτές που θα επιλέγονται με κριτήρια «φερεγγυότητας». Ο οδικός χάρτης της επανιδιωτικοποίησης που περιγράφεται στο πολυνομοσχέδιο δίνει τη δυνατότητα στο Δημόσιο (ΤΧΣ) να εκχωρήσει τις μετοχές του στις τράπεζες στην εγχώρια και ξένη διαπλοκή ακόμη και άμεσα, σε τιμές ακόμη και κάτω της χρηματιστηριακής. Στην ελληνική κοινωνία θα μείνει ατόφιο το χρέος που αντιστοιχεί στη διάσωση των τραπεζών. Πρόκειται για την πιο κραυγαλέα εφαρμογή του δόγματος της ιδιωτικοποίησης των κερδών και της κοινωνικοποίησης των ζημιών.
Εργαλεία απορρύθμισης
Συλλογικό ρουσφέτι προς την επιχειρηματική ελίτ αποτελεί η νέα δόση εργασιακής απορύθμισης, με τη μείωση των εργοδοτικών εισφορών, τη συμπίεση όλων των μισθών προς τον κατώτατο, τη γενίκευση της ενοικίασης εργαζομένων, την κατάργηση 24 κοινωνικών ασφαλιστικών πόρων που θα οδηγήσει σε σταδιακή εξαφάνιση τις επικουρικές συντάξεις αντίστοιχων ταμείων. Σ’ αυτό το πεδίο δεν τα έχουμε δει ακόμη όλα. Ιδιαίτερα οι ασφαλιστικές διατάξεις πρέπει να θεωρηθούν πρελούδιο μιας σαρωτικής μεταρρύθμισης που θα μετατρέψει οριστικά τη σύνταξη σε πενιχρό προνοιακό επίδομα και θα αυξήσει κι άλλο τα όρια ηλικίας.
Και, φυσικά, υπάρχει το πρώτο κύμα ρουσφετιών προς πολυεθνικές και εγχώρια καρτέλ πολλών κλάδων, μέσω της διαβόητης «εργαλειοθήκης του ΟΟΣΑ», η οποία αν και δεν εδράζεται σε πρόβλεψη του μνημονίου, έχει αναχθεί σε εργαλείο εξυπηρέτησης της επιχειρηματικής ελίτ. Γαλακτοβιομηχανίες, φαρμακοβιομηχανίες, αλυσίδες λιανικής, εταιρίες πετρελαιοειδών, ποτών, τροφίμων και μεταφορών είναι μερικοί από τους πρώτους «πελάτες» της κυβέρνησης στην επιχείρηση ανασύνταξης και επανασυσπείρωσης της ιθύνουσας τάξης. Και οι σχετικές διατάξεις που περιλαμβάνει το πολυνομοσχέδιο είναι ένα μικρό μόνο μέρος από τις εκατοντάδες «μεταρρυθμίσεις» και «απελευθερώσεις» αγορών που συστήνει ο ΟΟΣΑ και ασμένως υιοθετεί η κυβέρνηση.
Εκλογικός συγχρονισμός
Εκτός απροόπτου, το πολυνομοσχέδιο θα υπερψηφιστεί την Κυριακή. Η γαλακτομαχία εκτόνωσε αρκετά τα «αντάρτικα» ανακλαστικά των βουλευτών της συγκυβέρνησης, των οποίων οι διαφωνίες μοιάζει πλέον να είναι μέρος της τελετουργίας του αποπροσανατολισμού. Είναι, άλλωστε, και μια αναγκαία πλειοδοσία ανάμεσα σε Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, των οποίων η εταιρία αποδεικνύεται λεόντειος, και στις Ευρωεκλογές μπορεί να αποδειχθεί ολοσχερής καταστροφή για το ΠΑΣΟΚ και τον… νεόφυτο ελαιώνα του. Την Πρωταπριλιά θα γίνει και μια πανηγυρική φιέστα στην Αθήνα, η άτυπη συνεδρίαση Eurogroup-Ecofin, και θα εγκρίνει τις δόσεις δανεισμού, στ’ αλήθεια, όχι στα ψέματα. Μετά το Πάσχα, η συγκυβέρνηση θα βρίσκεται με το όπλο παρά πόδα για μια δοκιμαστική έξοδο στις αγορές και κατά τον Μάιο θα αρχίσει η διανομή του «κοινωνικού μερίσματος» στους ιθαγενείς. Αν το ΔΝΤ συγχρονιστεί απολύτως με τις εκλογικές ανάγκες των Ευρωπαίων εταίρων του, δεν αποκλείεται να έχει εκταμιεύσει διπλή δόση δανεισμού (3,6 δισ.) πριν από τις εκλογές, οπότε η κυβέρνηση θα έχει περάσει αναίμακτα τον κάβο των 9 δισ. (λήξεις ομολόγων και δανεικά ΔΝΤ) που πρέπει να πληρώσει μέχρι τις 9 Μαΐου.
Ραντεβού στα τυφλά
Το σκηνικό μοιάζει ιδεώδες για μια κυβέρνηση που στα σχεδόν δυο χρόνια θητείας της βρίσκεται διαρκώς στριμωγμένη από τους εταίρους δανειστές, με ελάχιστα ερείσματα στην κοινή γνώμη και πρακτικά ανάπηρη ως προς τον ένα εταίρο της, το ΠΑΣΟΚ. Και, πράγματι, τουλάχιστον η Ν.Δ. και ο Σαμαράς, αποπνέουν μια εκλογική αισιοδοξία ότι μπορούν να ισορροπήσουν, αν όχι και να «γυρίσουν» το παιχνίδι, ανακτώντας μέρος της εκλογικής τους πελατείας και διεμβολίζοντας στρώματα που έχουν μεν πληγεί ανεπανόρθωτα από την κρίση, αλλά προσβλέπουν σε ένα κάποιο τέλος της.
Είναι βάσιμη μια τέτοια αισιοδοξία ή είναι προϊόν της πολιτικής τύφλωσης που χαρακτηρίζει τη συγκυβέρνηση; Δύσκολο να απαντηθεί το ερώτημα, ιδιαίτερα αν ληφθεί υπ’ όψιν το δεδομένο ότι ακόμη και στις δημοσκοπήσεις η πλειοψηφία της κοινής γνώμης απέχει από τις απαντήσεις, καλώντας το πολιτικό σύστημα σε ένα ραντεβού στα τυφλά. Κι αυτό, σύμπτωμα της κρίσης είναι.
