Πώς η κυβερνητική και μιντιακή προπαγάνδα αυξάνουν τις απαιτήσεις για την Αριστερά. Του Δημήτρη Υφαντή
Παρακολουθώντας, έστω σε ειδησεογραφικό επίπεδο, την πολιτική επικαιρότητα, αρκεί η στοιχειώδης αίσθηση κοινής λογικής για να εξαχθεί το συμπέρασμα πως εδώ διαδραματίζεται ένα «θέατρο του παραλόγου». Όμως, παρ’ ότι δικαιολογημένη η διαπίστωση, δεν αποδίδει πλήρως την πραγματικότητα. Στο «θέατρο» αυτό, υπάρχει νόημα.
Διαψεύδεται, παταγωδώς, η κυβερνητική και εν πολλοίς μιντιακή επαγγελία από το περασμένο φθινόπωρο και μετά, πως το Μνημόνιο τελειώνει περίπου τον Μάη, με τη λήψη και των τελευταίων δόσεων της παρούσης Δανειακής Σύμβασης και συνεπώς η τρόικα φεύγει. Μεθοδευμένα ανοίγουν τώρα τα νέα κεφάλαια στη μαύρη βίβλο της πλήρους κοινωνικής αποσάθρωσης και της λεηλασίας της χώρας. Σε επικεφαλίδες: Ιδιωτικοποιήσεις, διαθεσιμότητες, απελευθέρωση απολύσεων, ασφαλιστικό, τράπεζες και, βέβαια, τελευταίος εύσχημος νεολογισμός, η αποκαλούμενη «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ.
Δικαίως αναφύεται, σε δύο σκέλη, η απορία. Οι «δικοί» τους, Σαμαράς-Βενιζέλος, γιατί δεν εφαρμόζουν ασυζητητί όσα επιτάσσει η τρόικα; Κι από την ανάποδη, γιατί η τρόικα δεν τους επιτρέπει τις αναγκαίες ανάσες, ενόψει του διαφαινόμενου κινδύνου της τριπλής κάλπης σε δύο μήνες; Μία και μόνη δυνατή απάντηση καλύπτει και τα δύο ερωτήματα: η «διαπραγμάτευση», που εμφανίζεται ως εμπλοκή, ικανοποιεί και τη διαχείριση των αξεπέραστων αδιεξόδων της μετέωρης κυβέρνησης και τις προθέσεις των ξένων αφεντικών. Συγκερασμός… Από τη μία πλευρά η απειλή που αντιλαμβάνεται το πρωθυπουργικό κέντρο, ακόμη κι από μια ρύθμιση για τα φάρμακα ή το γάλα, παρά τη φαινομενική κοινωνική νηνεμία. Από τη άλλη, οι δανειστές, αφού έχουν ήδη θέσει τα κεκτημένα προς εφαρμοστική εκπλήρωση, εκβιάζουν με προκλητική άνεση, μέσω της εκκρεμότητας των δόσεων, στέλνοντας σαφές μήνυμα εκφοβισμού όχι μόνο στην πιθανή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κυρίως στη λαϊκή πλειοψηφία για την κρίσιμη εκλογική επιλογή.
Η νέα επίδειξη κυνισμού του Α. Γεωργιάδη: ««Αν ξέρεις από σαλάμι, τότε θα γνωρίζεις ότι εάν φας αμέσως ολόκληρο το σαλάμι είναι πολύ πιθανόν να πεθάνεις, ενώ, εάν το κόψεις σε φέτες και το τρως σιγά-σιγά το απολαμβάνεις», αποσιωπά το κρίσιμο. Πως για την κυβέρνηση κάθε μπουκιά είναι πλέον σκέτο δηλητήριο. Χωρίς άλλο καταφύγιο, η φαινομενικά σχιζοφρενική προπαγάνδα, που εκπορεύεται από το ενιαίο κέντρο του Μαξίμου και των ΜΜΕ της διαπλοκής, φαντάζει η μοναδική… ορθολογική επιλογή. Ο ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλλεται για την επικίνδυνη «ακύρωση του Μνημονίου» (αλλά πώς, αφού ούτως ή άλλως αυτό τελειώνει;) και ταυτοχρόνως διαρκώς παραχαράσσονται δηλώσεις και θέσεις, ώστε να προκύπτει έτοιμος να «συμβιβαστεί» (άραγε με τι, αν δεν υφίσταται κανένα πλαίσιο καταναγκασμού για τη χώρα;). Κι ενώ στηλιτεύεται ως παρωχημένη και ψευδεπίγραφη η αντίθεση Μνημόνιο-αντιΜνημόνιο, ακριβώς σε αυτό τον άξονα συγκεντρώνει τα πυρά του το επιτελείο κυβέρνησης και διαπλοκής. Παράλληλα, δεν χάνεται ευκαιρία αναζωπύρωσης της τρομοϋστερίας, ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ, εκτός από κακέκτυπο ενός παρωχημένου λαϊκίστικου ΠΑΣΟΚισμού, να ταυτοποιείται ως σπόνσορας της τρομοκρατίας.
Η στρατηγική αυτή, άμεσα, θα εκφραστεί επί του πρακτέου στο επόμενο σχεδιασμένο βήμα της κυβερνητικής επιχείρησης κατά της Χ.Α., με την ψηφοφορία για την άρση ασυλίας των βουλευτών της και το ενδεχόμενο να τεθεί εκτός νόμου. Και αφού ο απολογισμός καταγράφεται αρνητικός για την επιστροφή ψηφοφόρων στη Ν.Δ., απομένει ως στόχος η παράσυρση κι ο εγκλωβισμός του ΣΥΡΙΖΑ ως ουρά στο συνταγματικό τόξο ή, αν επιλέξει τακτική μετωπικής καταγγελίας της κυβερνητικής μεθόδευσης, ο εξοβελισμός του στο περιθώριο των «δύο άκρων».
Σε αυτό το φόντο, παρά την μεγέθυνσή τους από τα ΜΜΕ, οι μάχες επιβίωσης που δίνουν ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, υπό τις ευλογίες της «συμμάχου» γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας, περνούν σε δεύτερο πλάνο. Είναι στιγμές αγωνίας αυτές, ώστε δεν είναι παράξενοι οι «αδελφοκτόνοι» πόλεμοι που ξεσπούν. Θα είναι πραγματικά… αποθέωση, αν η υπαρκτή Κεντροαριστερά πνιγεί στο «ποτάμι» που τόσα χρόνια την πότιζε, αν την καταπιούν, με άλλα λόγια, μικρά και μεγάλα ψάρια που η ίδια έθρεφε επί δεκαετίες.
Μένει ένα συμπέρασμα, ως κρατούμενο, για την επόμενη κρίσιμη περίοδο. Η μετέωρη κυβέρνηση δεν θα πέσει αμαχητί. Η έμφαση στο «δεν θα πέσει». Οι απαιτήσεις για την Αριστερά αυξάνονται εκθετικά στο έδαφος της ουσιαστικής πολιτικής: Θέσεις, δεσμεύσεις, σχέση με τον κόσμο που πάσχει, ξεκαθάρισμα, συγκρότηση και κατεύθυνση. Τα ζωντανά κύτταρα των αντιστάσεων που επιμένουν, παρά το ότι η κρατική καταστολή σκληραίνει επικίνδυνα, η συμπίεση σε όρια ασφυξίας της κοινωνικής πλειοψηφίας, οι ανοιχτές πληγές στα εθνικά μέτωπα, εκεί βαθμονομείται ο πήχης της ανταπόκρισης στις αλλεπάλληλες επικείμενες πολιτικές μάχες, των εκλογικών συμπεριλαμβανομένων. Όμως, συμπεριλαμβανομένων…
Το κρυφό νόημα στο πολιτικό θέατρο του παραλόγου
Σχόλια
