Του Μάρκου Δεληγιάννη
Βαδίζεις στης πόλης το κέντρο περίφροντις. Τα πεζοδρόμια γλιστερά από βροχή κι υγρασία, κάτι που τόσο φλογερά τα δέντρα λαχταρούν, μα το δικό σου περπάτημα δυσχεραίνουν. Το γλίστρημα παραμονεύει. Η πρωινή αχλή δεν έχει ακόμη κατακάτσει κι η πόλη, πόρνη γερασμένη, λες κι αναδύεται μεσ’ από λίμνη ονειροφάνταστη, τα ξεφτίδια της τουαλέτας -αλίμονο, πόσο πάλιωσε κι αυτή- απεγνωσμένα προσπαθεί να κρύψει. Με μάτι ανακριτικό, το πλήθος που σε προσπερνά, εξετάζεις. Έκπληκτος παρατηρείς, πως ο καθένας από τους ανώνυμους περαστικούς, έχει το βλέμμα καρφωμένο στων παπουτσιών του τις άκρες, ίσως και λίγο πιο πέρα. Καθώς έφτανε στ’ αφτιά σου ο ήχος των μικρών στεναγμών από τα σπλάχνα των πεζοπόρων, αναρωτήθηκες: Είναι δυνατόν τόσους πολλούς να ‘χουν ξεκάνει η γλίτσα της αδιαφορίας κι η ομίχλη του φόβου; Απάντηση δεν πήρες καμιά, μα κυκλωμένος όπως ήσουνα από της σκέψης τ’ απειλητικά στρατεύματα, την προσοχή σου έστρεψες, ακόμη μια φορά, στις φωτισμένες βιτρίνες, το μαγνήτη, λίγο χρόνο να κερδίσεις. Μάταιη η προσπάθεια. Στου νου, την πρώτη τη σελίδα, φιγουράρει κραυγαλέα και φοβική των τηλεοπτικών καναλιών η θριαμβική αναγγελία των ειδήσεων.
Η κυβέρνηση, αταλάντευτη στο δύσκολο δρόμο της μεταρρύθμισης που πορεύεται, ανήγγειλε πομπωδώς, πως στ’ άμεσα μέτρα που προτίθεται να λάβει, είναι η δημιουργία φυλακών υψίστης ασφαλείας! Εκεί θα εγκλειστούν τρομοκράτες κι αμετανόητοι εγκληματίες. Αυτά της Ρώμης οι εντολοδόχοι, μακάριοι, αναγγέλλουν. Κανείς όμως δεν έστερξε δυο λόγια να πει για της πολιτείας την ανήκουστη συμπεριφορά αναφορικά στο Δημοτικό Βρεφοκομείο. Οι ανθύπατοι πλήρως εναρμονισμένοι με το πνεύμα των Χριστουγέννων απεφάσισαν ένα δώρο μοναδικό στο υπαλληλικό προσωπικό του Δημοτικού Βρεφοκομείο του Δήμου Αθηνών να προσφέρουν. Παραμονή Χριστουγέννων! Τα πάθη κι οι κακίες παραμερίζονται, μόνον ευχές την ακοή χαϊδεύουν. Αυτήν την ημέρα τη σημαδιακή, επέλεξαν οι άρχοντες ν’ ανακοινώσουν στους εργαζόμενους, ότι είναι ήδη απολυμένοι από την 17η Δεκεμβρίου. Ε, τι να κάνομε, μια μικρή θυσία. Η πατρίς θα ανταμείψει την γενναιοδωρία σας, ω ιθαγενείς! Άλλωστε δεν έγινε και τίποτα σπουδαίο. Μια ασήμαντη υπεξαίρεση επτά ημερομισθίων. Ωραίο δώρο! δεν συμφωνείτε; Απόλυση, υπεξαίρεση και ουσιαστικό κλείσιμο του Βρεφοκομείου.
Όμως κανένας δεν βρέθηκε από τους αστέρες της τηλεόρασης, δυο λόγια να πει γι’ αυτή τη χυδαιότητα. Θα πεις, εδώ η επικαιρότητα τρέχει με αράπικου αλόγου γρηγοράδα, κι εσύ ζητάς τις πολύχρωμες εικόνες του εξωραϊσμού, τα σαρδόνια χαμόγελα και τις συνθηματολογικές παρλαπίπες να παραμερίσουν τα βαρύγδουπα κανάλια και να σκύψουν απ’ το δυσθεώρητο ύψος όπου ακροβατούν και να διαβούν τους δρόμους τους συνοικιακούς και εκεί ν’ αφουγκραστούν των εργαζόμενων την αγωνία, των άνεργων τ’ αδιέξοδα, το κουρέλιασμα της αξιοπρέπειας, τον εξανδραποδισμό των νέων, των συνταξιούχων την πίκρα. Αυτά δεν γίνονται. Άλλα έχουν προτεραιότητα. Οι δηλώσεις των κλόουν, οι μετακινήσεις των γυρολόγων της πολιτικής. Αυτά ενδιαφέρουν. Γιατί έτσι η θριαμβεύουσα νύχτα θα κυριαρχεί.
Βαυκαλίζεστε με την ιδέα ότι κράτος δεν μπορεί να στηθεί χωρίς και τη δική σας συμμετοχή. Όχι! Πλανάστε! Θέσατε τη νιότη εκτός νόμου! Ατόπημα βαρύ. Κανένας δεν πρόκειται αυτό να το παραβλέψει
Φίλοι μου, η κοινωνία, σαν τη μαρμαρωμένη πριγκίπισσα του παραμυθιού, αμίλητη κι άτολμη στέκεται, περιμένοντας το εγερτήριο φιλί, που η Αριστερά καλείται να δώσει. Ίσως βρισκόμαστε σε λάθος δρόμο. Ίσως πάλι αφηρημένοι ή επιπόλαια γρήγοροι, δεν είδαμε το σημαντικό το σταυροδρόμι, ή παραβλέψαμε κάποια σηματοδότηση.
Αυτά βέβαια, συμβαίνουν. Ας μην ξεχνάμε, φίλοι μου, πως όλες οι μεγάλες δημιουργικές πράξεις, όλες οι αξιοπρεπείς ανθρώπινες σχέσεις, συμβαίνουν κατά την διάρκεια των διαλειμμάτων, που η βία, κάθε μορφή βίας, δεν έχει καταφέρει να έρθει στο προσκήνιο. Αυτά τα διαλείμματα είναι που μετράνε. Η βία υπάρχει, αλίμονο! Χρέος μας να μην την αφήνουμε να βγει έξω από το κουτί της, να μην έρχεται στο προσκήνιο.
