Η «μαρτυρία» του Β. Σόιμπλε, η κινδυνολογία υπέρ της συγκυβέρνησης και οι προετοιμασίες της ευρωπαϊκής ελίτ για θαλασσοταραχή στο Ευρωκοινοβούλιο
«Πιστεύετε ότι η διοίκηση ενός δημοκρατικού κράτους δικαίου δεν κάνει σκέψεις για το τι θα κάναμε εάν τύχαινε κάτι που δεν θέλουμε; Από αυτό μπορείτε τώρα να κάνετε ένα σχέδιο C, Y, ή Z».
Τι πιο εύγλωττο από αυτήν την (διορθωμένη με ανακοίνωσή του, έπειτα από τον σάλο που προκάλεσε στην αρχική εκδοχή της) απάντηση που έδωσε ο Βόλφγκαγκ Σόιμπλε σε ερώτηση για τα δημοσιεύματα των Financial Times περί «σχεδίου Ζ» για την αποπομπή της Ελλάδας από την Ευρωζώνη; Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, με τον κυνικό ρεαλισμό ενός εκπροσώπου της ελίτ της χώρας του, κατά κάποιο τρόπο έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Αποκάλυψε ότι αυτό που σήμερα αντιμετωπίζεται ως «αδιανόητο» είχε απασχολήσει ακόμη και «Έλληνες πολιτικούς», για τη δημοκρατικότητα του οποίου ο κ. Σόιμπλε δήλωσε ότι αμφιβάλλει, Το τρικ του Γερμανού πολιτικού-για τη αντιδημοκρατικότητα του οποίου εμείς δεν αμφιβάλλουμε καθόλου- είναι ότι επιχειρεί μέσω μιας αόριστης μαρτυρίας να δικαιώσει το «πραξικόπημα» του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου: Εμείς, δηλοί ο μύθος του, θέλαμε δημοψήφισμα για την παραμονή ή όχι της Ελλάδας στο ευρώ, ενώ ο ακατανόμαστος «Έλληνας πολιτικός» μιλούσε για μονομερή απόφαση της τότε κυβέρνησης.
Ψευτοπαλικαρισμοί
Η αξία της μαρτυρίας Σόιμπλε είναι σχετική. Είναι προφανές ότι παρεμβαίνει στην προεκλογική διαδικασία υπέρ του ευρωπαϊκού «διευθυντηρίου» και εις βάρος της ελληνικής (αλλά και της ιταλικής, αφού υπήρξαν και Ιταλοί πολιτικοί με ανάλογα σχέδια, όπως ο Μπερλουσκόνι) πολιτικής ελίτ, για λόγους κυρίως ενδογερμανικών πολιτικών αναγκών. Η μαρτυρία του θα είχε αξία αν μαθαίναμε και το όνομα του «εισηγητή» του Σχεδίου Β΄. Είναι, όμως, γνωστό ότι τέτοιες εισηγήσεις- αλλά όχι πραγματικά, πλήρη «σχέδια»- έγιναν και από επιτελείς της κυβέρνησης Παπανδρέου και την άνοιξη του 2010, λίγο πριν από το Μνημόνιο, αλλά και στο επιτελείο της αντιμνημονιακής τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, της Ν.Δ. του Σαμαρά, παρά το γεγονός ότι ρητορικά εξορκιζόταν κάθε τέτοια σκέψη. Ανάλογες εισηγήσεις, αλλά όχι «σχέδια», έγιναν και το 2010 και αργότερα για το ενδεχόμενο «στάσης πληρωμών», πράγμα που επίσης εξορκιζόταν ως συνταγή καταστροφής, ενώ ταυτόχρονα δαιμονοποιούνταν όποιος το υποστήριζε δημόσια. Το συμπέρασμα αυτής της αναδιήγησης -και διά του κ. Σόιμπλε πλέον- είναι ότι, ακόμη κι αν κάποιοι παράγοντες της κυβέρνησης Παπανδρέου ή της Ν.Δ. «έπαιξαν» παρασκηνιακά με το όπλο του Grexit, κανείς από τους συνομιλητές του στην Ε.Ε. και στο ΔΝΤ δεν τους πίστεψε. Οι Ευρωπαίοι δανειστές εγκαίρως είχαν αντιληφθεί, ή γνώριζαν από πριν, τον βαθμό εθελοδουλίας και τυχοδιωκτισμού τους. Εξού και επέβαλαν και στους δύο τη μεταβατική, δοτή κυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία λειτούργησε ως εγγυητής των ευρωπαϊκών τραπεζών και των εταίρων-δανειστών στην οριστική διευθέτηση του ελληνικού ζητήματος. Όταν συμφωνήθηκε το δεύτερο δανειακό πρόγραμμα και ολοκληρώθηκε το PSI, οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες είχαν απαλλαγεί και από το τελευταίο ελληνικό ομόλογο-σκουπίδι, η Ευρωζώνη είχε ολοκληρώσει την «υγειονομική ζώνη» της απέναντι στο ελληνικό «μικρόβιο», και κάθε ψευτοπαλικαρισμός από τη συγκυβέρνηση δεν θα φόβιζε ιδιαίτερα κανένα.
Διακριτικότητα…
Η συμβολή του κ. Σόιμπλε στην προεκλογική καμπάνια της κυβέρνησης Σαμαρά είναι περιθωριακή και αμφίσημη, εξού και η πανικόβλητη «διόρθωσή» της. Αντιθέτως, αρκετοί παράγοντες του ευρω-διευθυντηρίου έκαναν τις τελευταίες μέρες φιλότιμες προσπάθειες στήριξης. Γενικώς, οι παρεμβάσεις είναι πιο διακριτικές σε σχέση με τον Μάιο- Ιούνιο του 2012- εξαίρεση η δήλωση Γιούνκερ περί «επικίνδυνων πρόωρων εκλογών. Πιο παρεμβατικοί και απροκάλυπτοι είναι παράγοντες των αγορών και των διεθνών επιχειρηματικών λόμπι που επιβεβαιώνουν με κάθε ευκαιρία το κεντρικό προεκλογικό μήνυμα της Ν.Δ. «σταθερά μπροστά», υπό τον όρο της επικράτησής της στις εκλογές. Επισημαίνουν με έμφαση τον «πολιτικό κίνδυνο», δηλαδή μια πολιτική ήττα των κυβερνητικών κομμάτων που θα ανακόψει τη «μεταρρυθμιστική ανάταξη» της ελληνικής οικονομίας, χαρακτηρίζουν εύθραυστο τον κυβερνητικό συνασπισμό, ανεβάζουν τα spreads των ελληνικών ομολόγων καθώς και των ομολόγων άλλων χωρών της ευρωπαϊκής περιφέρειας, κινδυλογούν ασύστολα για τις επιπτώσεις της επικείμενης ανόδου των «αντι-ευρωπαϊκών» ή «ευρωσκεπτικιστικών» κομμάτων και τσουβαλιάζουν τη Χ.Α. και άλλα ακροδεξιά μορφώματα με τα κόμματα της Αριστεράς.
…και ζήλος
Γενικώς, τα κόμματα της συγκυβέρνησης δεν βρήκαν τόσο θερμή στήριξη όσο θα ήθελαν από τους εκτός Ελλάδας φίλους τους. Μια τελευταία «βοήθεια» περιμένουν σήμερα, Παρασκευή, από τον οίκο Fitch που κατά πληροφορίες αναμένεται να ανακοινώσει αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας (από Β- σε Β). Αν η πληροφορία επιβεβαιωθεί, είναι προφανές ότι θα στηθεί ξέφρενο πάρτι στο Σύνταγμα και στα ΜΜΕ, τους πιο αφοσιωμένους συμμάχους της κυβέρνησης. Ωστόσο, έχουν προηγηθεί οι αποφάσεις των Moody’s και Standard & Poor’s να μεταθέσουν τις δικές τους αναβαθμίσεις για Αύγουστο και Σεπτέμβριο αντίστοιχα.
Πάντως, τόσο οι δανειστές όσοι και οι ιέρακες των αγορών είναι έτοιμοι για όλα ως προς τα αποτελέσματα των Ευρωεκλογών και τις παρενέργειές τους, πρωτίστως σε Ελλάδα και Ιταλία. Γι’ αυτό και δεν είναι λίγοι εκείνοι που τολμούν να διατυπώνουν αληθινά «σχέδια Β και C». Δεν είναι τυχαία η παρέμβαση Σαρκοζί υπέρ μιας αναγέννησης του γαλλογερμανικού άξονα και μιας Ευρώπης δύο ταχυτήτων με άξονα το μεταναστευτικό, ούτε η προειδοποίηση Μπερλουσκόνι περί εξαφάνισης του ευρώ, αν δεν μεταρρυθμιστεί η Ευρωζώνη, ούτε τέλος η ανακύκλωση της συζήτησης για τη θέσπιση ευρωομολόγων στην Ευρωζώνη μεταξύ σοσιαλδημοκρατών και χριστιανοδημοκρατών. Προφανώς, όλοι ετοιμάζουν τα δικά τους «σχέδια Β και Γ» ενόψει μιας αναπόφευκτης θαλασσοταραχής στο απάνεμο μέχρι σήμερα Ευρωκοινοβούλιο.
