Με αφορμή το θάνατο του Θόδωρου Ε. Καλλίνου «Αμάρμπεη»
Ο αληθινός άντρας ξέρει πως στον αλλοπρόσαλλο τούτο κόσμο ζουν, κι ας είναι σε λιγοστά στήθια, δυο θεμελιώδεις αρχές, θυγατέρες του ανθρώπου, που αυτός τις έπλασε με ιδρώτα, αίμα και κλάματα: η ελευθερία και η αξιοπρέπεια του ανθρώπου. Κι ο γενναίος καπετάνιος του ΕΑΜ «Αμάρμπεης» φαίνεται πως τους δόθηκε ολόψυχα, αφού στην πολυτάραχη ζωή του το πάθος για την ελευθερία υπήρξε η σταθερή γραμμή πλεύσης, έως το τέλος. Απότοκος μιας μακραίωνης παράδοσης όπου η παλληκαριά, η θυσία, η αγάπη για την πατρίδα, σμίγουν με τους αγώνες των Ελλήνων για τη λευτεριά, θ’ ακολουθήσει το προγονικό σύνθημα «Eλευθερία ή θάνατος» χωρίς συμβιβασμούς, αψηφώντας τις συμβουλές των «φρονίμων» που τον καλούν σε κρίσιμες στιγμές να παραδοθεί στον κατακτητή.
«Έδωσα όρκο δυο φορές. Ως εύελπις το ’33 και ως ανθυπολοχαγός το ’37, να υπηρετώ την πατρίδα μου μέχρι την τελευταία σπιθαμή. Δεν έχω το δικαίωμα να παραδοθώ αλλά ούτε να παραδώσω το λόχο μου στους Γερμανούς. Θα πολεμήσουμε μέχρι το τελευταίο φυσίγγιο ή θα διαφύγουμε στον Νότο, για να πολεμήσουμε σε άλλη γραμμή τους Γερμανούς».
Αυτή είναι η γενναία απάντηση του υπολοχαγού Θ. Καλλίνου, διοικητή Λόχου στο Οχυρό Κάλη (ελληνοβουλγαρικά σύνορα) προς τους ανωτέρους του, όταν το μεσημέρι της 9ης Απριλίου 1941, τον καλούν να παραδοθεί στις γερμανικές δυνάμεις, καθώς ο στρατηγός Μπακόπουλος είχε ήδη παραδώσει την Ελληνική Στρατιά στους Γερμανούς. Η ανυποχώρητη στάση του δεν διαφέρει σε τίποτa από εκείνη του Κολοκοτρώνη προς τον Ιμπραήμ όταν ο τελευταίος τον καλούσε να παραδοθεί: «όχι τα σπίτια που μας έκαψες, μόνο πέτρα απάνω στην πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνούμε».
Με την ηρωική αυτή στάση ο Θ. Καλλίνος πέρασε στο πάνθεον των αθανάτων που διαχρονικά αγωνίστηκαν για την κατάκτηση της ελευθερίας στον τόπο μας.
Αποφασισμένος ν’ ανταποκριθεί στο κάλεσμα της πατρίδας, θα ηγηθεί αντιστασιακού στρατεύματος που ο ίδιος κατάφερε να οργανώσει, προκειμένου να ενισχύσει την άμυνα της Κρήτης λίγο πριν από τη μεγάλη μάχη, τον Μάιο 1941. Η μάχη στο Ύψωμα Κοπτσά, βορειοανατολικά του Ηρακλείου, που θα δώσει με τους άντρες του ενάντια στους Γερμανούς, θεωρείται η μόνη νικηφόρος μάχη που δόθηκε στην Κρήτη. Μια μάχη παραδειγματική αλλά και διδακτική, όπως ο ίδιος αναφέρει, αφού 70 περίπου στρατιώτες οπλισμένοι μόνο με ντουφέκια κατάφεραν ν’ αντιμετωπίσουν με ηρωισμό μεγαλύτερο και οπλισμένο με υπερσύγχρονο οπλισμό τμήμα Γερμανών αλεξιπτωτιστών.
«Ο κρητικός λαός», επισημαίνει σε επιστολή με αφορμή την επέτειο της μάχης το 2013 «ήταν αποφασισμένος να κρατήσει ελεύθερη την Κρήτη. Όμως δεν υπήρχε η βούληση της βρετανικής κυβέρνησης αλλά και της Ελλάδας η οποία θα καταφύγει τελικά στην Αίγυπτο, 15 μέρες πριν από τη γερμανική εισβολή», καταλήγει ο Καλλίνος.
Με την τελική επικράτηση των κατακτητών θα επιστρέψει στη γενέτειρά του, την Τσαριτσάνη Ελασσόνας και θα ενταχθεί από τους πρώτους στις γραμμές του ΕΑΜ, αναλαμβάνοντας, μεταξύ άλλων, την οργάνωση και την εκπαίδευση των ένοπλων τμημάτων Ολύμπου-Κισσάβου. Θα του δοθεί το όνομα «Αμάρμπεης» από το όνομα του υψηλότερου βουνού της περιοχής ανάμεσα στον Αλιάκμονα και Πηνειό, περιοχή δράσης του Aρχηγείου Β. Θεσσαλίας, του οποίου ο Καλλίνος ήταν διοικητής. Μαζί του και η λατρευτή σύζυγος, η Γεωργία Πολυγιαννοπούλου, ανθυπολοχαγός του ΕΛΑΣ. Μαζί θα δώσουν τον ιερό αγώνα για την ελευθερία στα βουνά, τις εκτοπίσεις, την εξορία στα «πέτρινα χρόνια» που θ’ ακολουθήσουν. Ο Θ. Καλλίνος ήταν ο τελευταίος επιζών από τους καπεταναίους που είχαν συμμετάσχει στη Σύσκεψη της Λαμίας.
Ανήσυχο και φλογερό πνεύμα, με σταθερή επαγρύπνηση στα εθνικά μας ζητήματα, θα δραστηριοποιηθεί κατά τις τελευταίες δεκαετίες της ζωής του, σε θέματα οικουμενικού ελληνισμού ενισχύοντας την Αμφικτιονία Οικουμενικού Ελληνισμού της οποίας ήταν πρωτεργάτης.
Συναισθανόμενος τη μεγάλη ευθύνη έναντι της Ιστορίας, αλλά και την ευθύνη σε όσους θυσιάστηκαν για την ελευθερία, θα απευθύνει μέσα από τις σελίδες της εφημερίδας Αυγή (6/10/11) μαζί με άλλους αγωνιστές που συμμετείχαν στην εποποιία της Εθνικής Αντίστασης, έκκληση για την ενότητα του ελληνικού λαού ενάντια στο όνειδος των Μνημονίων. Απευθυνόμενος στην Αριστερά την καλεί ν’ αναλάβει την εθνική ευθύνη, ώστε ο ελληνικός λαός να μην γονατίσει αλλά να αγωνιστεί ενωμένος για την ανάκτηση της εθνικής του κυριαρχίας.
«Η Ελλάδα», γράφει ο Θεόδωρος Καλλίνος, «χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο για την παγκοσμιοποίηση των ευρωπαϊκών χωρών και στη συνέχεια ολόκληρου του πλανήτη, ώστε να κυβερνάται από μια διοριζόμενη από τους κατέχοντας τον πλούτο της γης παγκόσμια κυβέρνηση, καταργώντας τα έθνη. Στόχος τους η δημιουργία ενός ελεγχόμενου αστυνομικού κράτους, ενός παγκόσμιου στρατεύματος για ένοπλες επεμβάσεις όπου υπάρχουν αντιδράσεις». Είναι αλήθεια πως βιώνουμε μια από τις πιο κρίσιμες στιγμές στη σύγχρονη ιστορία μας αλλά η ελπίδα δεν μπορεί να χαθεί, όσο υπάρχουν στη μνήμη μας τέτοια φωτεινά σύμβολα αγώνα που εξακολουθούν ν’ ανοίγουν δρόμους με το παράδειγμά τους, στους σκοτεινούς και κακοτράχαλους μονόδρομους της σημερινής υποτέλειας
Ήρεμος και με την επίγνωση ότι εκπλήρωσε το χρέος απέναντι στο ύψιστο ιδανικό, εκείνο της ελευθερίας, ο Θεόδωρος Καλλίνος, Συνταγματάρχης ε.α., έκλεισε τα μάτια του σε ηλικία 99 χρόνων στη Θεσσαλονίκη.
Γιούλη Ιεραπετριτάκη,
ιστορικός-αρχαιολόγος
Με το ΟΧΙ ψηλά
στον Θόδωρο Καλλίνο
Στης ανατολής την ώρα
τότες που το φως καμακώνει
τα σκότη στα κρησφύγετα του φόβου
και διώχνει τους εφιάλτες
που λεηλατούν της ησυχίας τον ύπνο
μια φωνή με φέρνει από τον ύπνο στον ξύπνιο.
Ένας νεκρός, μου είπαν σε καλεί, σε φωνάζει.
Τινάχτηκ’ απάνω και σ’ αντίκρυσα.
Ήσουν εσύ Θόδωρε, ο καπετάνιος του ΟΧΙ
και δεν ήσουν νεκρός, κρατούσες ψηλά
την ιστορία σου άθαφτη.
Στους προμαχώνες της Μακεδονίας
στις 6 τ’ Απρίλη το 1941
κι ύστερα από τριήμερη νικηφόρα αντίσταση
στον πάνοπλο εισβολέα
σε διέταξαν να παραδοθείς
κι είπες το ΟΧΙ.
Σύναξες τους συμμαχητές του λόχου σου
ανάλυσες τι σημαίνει υποταγή
στης προδοσίας τη διαταγή
και με το ΟΧΙ πιο ψηλά
βρεθήκατε στην Κρήτη
να πολεμάτε για τη λευτεριά.
Έχουν να λένε οι Κρητικοί
για το νεαρό αξιωματικό
που πολεμούσε όρθιος
και τον φοβόντουσαν τα βόλια.
Απ’ εκεί στην Όθρυ τη δασειά
με τα λασιαύχενα άντρα
και τις λασιαύχενες χαίτες
ύψωσες ακόμα πιο ψηλά το ΟΧΙ.
Αυτό το ΟΧΙ σ’ ανάδειξε καπετάνιο
της Ομάδας Μεραρχιών Ρούμελης
του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού.
Με το ΟΧΙ στα χέρια σε γνώρισα στα 1945
τότες που χτίζαμε το ριζιμιό στο Κάστρο
από το Βοτανικό και το Μεταξουργείο
ως το Μπαρουτάδικο και το Περιστέρι.
Πρωτοχτίστης ο καπετάν Λευτεριάς
από κοντά εσύ ο καπετάν Αμάρμπεης
μαζί με τον καπετάν Θεσσαλό
κι η αφεντιά μου μ’ ένα δισάκι λόγια
να διαφωτίζω τους ηττημένους νικητές
πως καλά κάναμε και δώσαμε
τα έχια του λαού, που μ’ αίμα κέρδισε
πως πρέπει να μην αντιδρούμε
στις ανείπωτες ύβρεις, στους ξυλοδαρμούς,
στον εξευτελισμό και στις δολοφονίες
πως είναι πρέπον να κάνουμε αποχή
πως, πως, πως άδεια πουκάμισα οι λέξεις
ώσπου ένα Λιτόχωρο τις γέμισε με ψύχα.
Το νομίσαμε, το πιστέψαμε, δώσαμε το είναι μας όλο.
Ξεχάσαμε όμως το ομηρικό απόφθεγμα
«Αφρήτωρ, αθέμιστος, ανέστιος έστιν
εκείνος ος πολέμου έραται επιδημίου οκρυόεντος» (Ιλ. Ι 63-64)
Από τότες που τα κύμβαλα αλαλάζουν
«ουαί τοις ηττημένοις», ως τα σήμερα
έμεινες να κρατάς ψηλά το ΟΧΙ της αντίστασης.
Αρνήθηκες, τα εντοιχισμένα αποφθέγματα
τις κορνιζαρισμένες σκέψεις.
Δε δέχτηκες ποτέ τα δόγματα
ως σημαίες της Επανάστασης.
Κι όταν σε καλούσαν
να δεις τους νεκρούς μας συντρόφους
που τους είχαν πλύνει και τα μάτια σφαλίσει
ομορφοντύσει με το πιο καλό κουστούμι
και τα χέρια σταυρωτά στα στήθη
έτοιμους για τη θανή
τιναζόσουν απάνω και βροντοφώναζες ΟΧΙ
«δεν πέθαναν, ζουν, μας μιλούν, μας φωνάζουν
μας καλούν με τα ονόματά μας
να δώσουμε το παρών
στης ιστορίας το κάλεσμα».
Μανώλης Γλέζος
