του Αχιλλέα Σταύρου
Τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια ανερχόμενη τάση στην ελληνική κοινωνία που απαιτεί ο καθένας να κάνει σωστά τη δουλειά του. Είναι σαφής η τεχνοκρατική προέλευση του αιτήματος και καθόλου τυχαίο που αυτή η άποψη είναι αρκετά διαδεδομένη, κυρίως στις ηλικίες κάτω των 40. Πριν απορρίψουμε τη, δυνητικά επικίνδυνη, άποψη αυτή σαν νεοφιλελεύθερη, τεχνοκρατική και λοιπά κακά, ας δούμε εάν υπάρχει κάτι χρήσιμο που μπορεί να κρατηθεί. Κι αυτό διότι θεωρούμε ότι συνδέεται ευθέως με τη δυσαρέσκεια που υπάρχει για τις λογικές και τα κακώς κείμενα που αναπτύχθηκαν κατά τη μεταπολίτευση (διαφθορά, αργομισθία, ωχαδερφισμός). Με μία έννοια, μάλιστα, μπορεί να είναι και πολύ επαναστατικό αίτημα αφού ενεργοποιεί ανθρώπους και τους ζητά να είναι υπεύθυνοι σε αυτό που ανέλαβαν να φέρουν εις πέρας.
Ας δούμε, λοιπόν, την καθημερινότητά μας. Όλοι απαιτούμε από τον καφετζή, το φούρναρη, το γιατρό, το δικηγόρο, τον ηλεκτρολόγο, τον υπάλληλο της τράπεζας, το βενζινά, το δάσκαλο κ.λπ. να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Δηλαδή ευσυνείδητα, με σεβασμό προς τον αποδέκτη της υπηρεσίας-προϊόντος και με ποιότητα στο τελικό αποτέλεσμα.
Παρατηρούμε ότι αυτό το αίτημα πιάνει και την πολιτική. Τι απαιτείται βασικά από αυτούς που αποφασίζουν να γίνουν πολιτικοί και ίσως κυβερνώντες; Σωστή διαχείριση του κράτους, διαφάνεια-ακεραιότητα, εξασφάλιση του βιοτικού επιπέδου των πολιτών, δημιουργία δημοκρατικών θεσμών όπου ο πολίτης να μπορεί να εκφράζει τη γνώμη του. Εάν δεν τα κάνουν αυτά, είναι ακατάλληλοι. Τόσο απλά! Αυτό ισχύει για όλους. Και για τους αριστερούς.
Δεν αποτελεί δικαιολογία το «δεν υπάρχει κίνημα, ο κόσμος είναι στον καναπέ» που κυκλοφορεί στο χώρο της Αριστεράς. Ο κόσμος κινητοποιείται και πριμοδοτεί ανθρώπους και συλλογικότητες να φέρουν εις πέρας τα αιτήματα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της δημοκρατίας. Δεν μπορεί να είναι συνεχώς στο δρόμο και στις πλατείες. Πρέπει να δουλέψει, να επιβιώσει, να θρέψει οικογένειες, να ζήσει. Αν κάποιοι θέλουν να αναλάβουν τις τύχες της χώρας (και φαίνεται ότι ο ΣYΡΙΖΑ είναι ο επόμενος) πρέπει να κάνουν σωστά τη δουλειά τους. Και μέσα στη δουλειά τους είναι να δημιουργούν και να στηρίζουν τις δομές αυτές όπου ο πολίτης θα συμμετέχει οργανωμένα και πραγματικά στην κοινωνικοπολιτική ζωή, έχοντας λόγο και έλεγχο για τα μικρά ή μεγάλα ζητήματα που τον αφορούν (π.χ. τοπικές συνελεύσεις, σωματεία, δημοψηφίσματα κ.λπ).
Ένας τέτοιος σαφής διαχωρισμός της δουλειάς και των υποχρεώσεων του καθένα θα αύξανε την ουσιαστική συμμετοχή στα κοινά και θα μπορούσε να κάνει εφικτή και πραγματική τη λαϊκή στήριξη σε μια κυβέρνηση που θα υποχρεωθεί να έρθει σε μεγάλες συγκρούσεις, εάν θέλει να βάλει τη χώρα σε μια άλλη πορεία.
ΥΓ. Οι κυβερνήσεις, τα τελευταία 10 χρόνια, σε αυτό το αίτημα βασίζονται ώστε να προωθήσουν τις κάθε είδους «αξιολογήσεις». Άσχετα εάν θέλουν να τις χρησιμοποιήσουν για δόλιους σκοπούς (απολύσεις δηλαδή) εκμεταλλεύονται μια πραγματική ανάγκη. Αξίζει να το αναγνωρίσουμε, ώστε να δώσουμε μια προοδευτική απάντηση-πρόταση.
