Ποιες προκλήσεις έχει να αντιμετωπίσει η Μαχητική Eργατοϋπαλληλική Ταξική Ανατροπή. Του Χρήστου Πραμαντιώτη
Με τη φιλοδοξία να αλλάξει εκ βάθρων τα πράγματα στο σ.κ. ιδρύθηκε η νέα συνδικαλιστική παράταξη της ριζοσπαστικής Αριστεράς το περασμένο Σαββατοκύριακο, με μια μεγάλη Συνδιάσκεψη που έγινε αφού είχαν προηγηθεί δεκάδες κλαδικές και τοπικές συνελεύσεις. Το όνομα της νέας παράταξης, Μαχητική Eργατοϋπαλληλική Ταξική Ανατροπή (ΜΕΤΑ).
Οι συνδικαλιστές που πήραν μέρος στη διαδικασία ίδρυσης της παράταξης συζήτησαν ανοιχτά και συνομολόγησαν ότι ο στόχος για τη συγκρότηση ενός μαζικού, ριζοσπαστικού, ταξικού ρεύματος στο Συνδικαλιστικό Κίνημα, που θα λειτουργήσει καταλυτικά στον προσανατολισμό των συνδικάτων και θα παίξει σημαντικό ρόλο στην πάλη για την ανατροπή των μνημονίων και του ανοίγματος νέων ελπιδοφόρων δρόμων για την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα και τη νεολαία της χώρας, είναι εφικτός.
Η διήμερη συζήτηση, που έκλεισε με την έγκριση του Κανονισμού Λειτουργίας της παράταξης και την εκλογή του 71μελούς Γενικού της Συμβουλίου, ανέδειξε όλα τα κρίσιμα ζητήματα που βασανίζουν στις μέρες μας το σ.κ. και το έχουν θέσει εν πολλοίς σε μια κατάσταση αναξιοπιστίας και κρίσης. Είναι δε χαρακτηριστικό ότι η ΜΕΤΑ, σύμφωνα και με τις αποφάσεις της Συνδιάσκεψης, θα δώσει τη μάχη «για μια μεγάλη ταξική, αγωνιστική, προγραμματική, πολιτική και αξιακή αντεπίθεση. Για μια αντεπίθεση ενότητας και προοπτικής, με στόχο τα σωματεία που χρειαζόμαστε, τη δουλειά που δικαιούμαστε, τη ζωή που ονειρευόμαστε».
Δύσκολος δρόμος
Είναι προφανές ότι για τους στόχους που θέτει, η νέα παράταξη έχει πολύ και δύσκολο δρόμο μπροστά της. Κι αυτό γιατί το «πεδίο βολής» της δεν μπορεί να είναι απλώς η αλλαγή συσχετισμών στα όργανα του σ.κ., όσο κι αν αυτό έχει τη σημασία του. Η αντεπίθεση, αναγκαστικά, ξεκινά από το μηδέν, από το σημείο δηλαδή στο οποίο έχει φέρει το σ.κ. η διαχείριση πολλών δεκαετιών. Η απαξίωσή του δεν ήρθε με το μνημόνιο, ούτε απλώς επειδή η ΓΣΕΕ δεν έκανε απεργίες, ούτε απλώς επειδή τα συνδικάτα αδράνησαν απέναντι στη μνημονιακή λεηλασία.
Η απαξίωσή του ήρθε επειδή (δίπλα στο φόβο της απόλυσης και της εργοδοτικής αυθαιρεσίας) έκανε νόμο τη λογική των εκπροσώπων που… τα κανονίζουν όλα, μετέτρεψε το συνδικαλισμό σε δράση ολίγων εκλεκτών κι εκλεγμένων, σε πελατεία, σε μέσο βιοπορισμού, σε αναπόσπαστο μέρος του πολιτικού συστήματος. Δεν είναι μόνο πρόσφατα που οι εργαζόμενοι νιώθουν μακριά τους συνδικάτα και συνδικαλιστές. Δεν είναι μόνο πρόσφατα που ο συνδικαλισμός έχει εξελιχθεί σε κομματικό παρακολούθημα. Κι ούτε είναι μόνο πρόσφατα που οι συνδικαλιστές τραγουδούν… άλλα τραγούδια από αυτά που τραγουδούν οι εργαζόμενοι.
Δυστυχώς, σε αυτά τα τελευταία δεν έχει αποτελέσει εξαίρεση και η πλειονότητα των συνδικαλιστών που πολιτογραφούνται στην Αριστερά όλων των εκδοχών.
Αντιθέτως, το δόγμα «κάνουμε πολιτική για τον εαυτό μας με φόντο την τάξη» έχει επικρατήσει αντί του σωστού «κάνουμε πολιτική για την τάξη και με την τάξη». Κι αυτό βεβαίως δεν αφορά μόνο την «ιδιομορφία» του ΠΑΜΕ, το οποίο μεταφέρει αυτούσιο στο εργατικό κίνημα τον απομονωτισμό και τις σκοπιμότητες που υιοθετεί το ΚΚΕ στο πολιτικό επίπεδο…
Περισσότερο από όλα, και πέρα από διακηρύξεις, η ΜΕΤΑ θα κληθεί να δοκιμαστεί στο αξιακό πεδίο, στο πεδίο της μαζικής αντίληψης του αγώνα, στο πεδίο της οργάνωσης της τάξης, αλλά και σε κάτι ακόμη: στο κατά πόσο θα συμβάλει ώστε τα συνδικάτα να αθροιστούν με τις λαϊκές δυνάμεις και να γίνουν ενεργό και αναπόσπαστο κομμάτι του λαϊκού κινήματος, πρωταγωνιστές μιας μεγάλης αλλαγής σε όλα τα επίπεδα, που έχει ανάγκη ο τόπος για να αποτραπεί η συντελούμενη καταστροφή και να αρχίσει να οικοδομείται μια νέα Ελλάδα με τους εργαζόμενους και τον λαό στο τιμόνι.
