Μερικές σκέψεις για τις φοιτητικές εκλογές
Δύο βδομάδες πριν από τη σημαντική αναμέτρηση των Ευρωεκλογών, θα περίμενε κανείς ότι οι φοιτητικές εκλογές της Τετάρτης θα χαρακτηρίζονταν από πολιτική σκέψη και συζήτηση γύρω από τα ζητήματα της νεολαίας και του τόπου. Είναι γεγονός, όμως, πως για μία ακόμη φορά οι εκλογές στους φοιτητικούς-σπουδαστικούς συλλόγους δεν συνέβαλαν στην αποκάλυψη της διάλυσης του πανεπιστημίου που επέφεραν τα τέσσερα χρόνια μνημονίων, ούτε στη συγκρότηση μίας ουσιαστικής άποψης, προωθητικής για το πανεπιστήμιο και το ρόλο της νεολαίας στην αναγέννηση του τόπου.
Μεγάλος νικητής των εκλογών η αποχή και ο «Κανένας». Μικρή άνοδος ή στασιμότητα για τις δυνάμεις τις Αριστεράς. Καταποντισμός και εξαφάνιση στις περισσότερες πόλεις, για την ΠΑΣΠ. Σημαντική απώλεια σε απόλυτους αριθμούς για τη ΔΑΠ που παραμένει, όμως, πρώτη με διαφορά.
Η αποχή που έφτασε πάνω από 50% φανερώνει πως ο σημερινός συνδικαλισμός στους φοιτητικούς χώρους αποτελεί παράλληλο σύμπαν σε σχέση με τα προβλήματα και τις ανάγκες των φοιτητών. Συχνά, μάλιστα, απόλυτα απαξιωμένος, τόσο που κάθε του διαδικασία φαντάζει σχεδόν γελοία στα μάτια πολλών φοιτητών. Ένα μόνο δείγμα είναι τα δεκάδες αυτόνομα χιουμοριστικά ψηφοδέλτια που και φέτος κατέβηκαν.
Και πώς άλλωστε να ήταν αλλιώς, όταν μια μόνο ματιά στις προεκλογικές αφίσες, αλλά ακόμη και στο κλίμα της διαδικασίας, ήταν αρκετή για να πιστέψει κανείς πως βρισκόμαστε μερικά χρόνια πριν, όταν δεν υπήρχε το μνημονιακό καθεστώς. Όταν δεν υπήρχε μια μεγάλη και διαρκώς αυξανόμενη μερίδα του φοιτητόκοσμου που εξαναγκάζεται να εγκαταλείψει την πόλη όπου σπουδάζει, είτε για να επιστρέψει στο πατρικό σπίτι είτε για να φύγει στο εξωτερικό.
Μα γι’ αυτά τα προβλήματα κανείς δεν θέλει να μιλήσει, να αρθρώσει μια πρόταση ή έστω να ψηλαφίσει μια ιδέα. Πόσο μάλλον όταν η διαδικασία των φοιτητικών εκλογών δεν διεξάγεται παρά μόνο ως μια επίδειξη δύναμης ή ένας συσχετισμός για εσωκομματικές διαδικασίες. Μακριά από όσα κατέδειξαν τα κινήματα των τελευταίων χρόνων, μακριά από τη μεγάλη ανάγκη για δημοκρατία, χωρίς να δίνεται χώρος έκφρασης και δημιουργίας για να τεθούν ή να γεννηθούν νέες ιδέες και πρακτικές.
Το μεγάλο ερώτημα είναι αν θα σπάσουν αγκυλώσεις και στεγανά, αν θα τεθεί εκ νέου το ζήτημα της πολιτικής με τρόπο που να αφορά την πλειοψηφία του φοιτητικού κόσμου. Αν, δηλαδή, θα τεθεί με διαφορετικό και πλειοψηφικό τρόπο η ανάγκη να αποτελέσει το πανεπιστήμιο γενεσιουργό χώρο για αξίες και ιδέες απαραίτητες για την αναγέννηση του τόπου. Μέσα από βαθιά δημοκρατικές διαδικασίες που να δίνουν χώρο έκφρασης, προβληματισμού και δημιουργίας στη νέα γενιά. Άλλωστε, μια μεγάλη αλλαγή για τον τόπο, που θα σαρώσει το παλιό, δεν μπορεί παρά να περνάει -ή ακόμη και να ξεκινήσει- από τους χώρους εκείνων που θα χτίσουν το μέλλον, σε αντίθεση με όσα τους προτείνονται σήμερα.
Αλέξανδρος Ζαμπετάκης
Γιάννης Σμυρναίος
