Υπάρχει ανάγκη για τον «τρόπο ΣΥΡΙΖΑ»
Του Δημήτρη Υφαντή
Είναι ενδεικτικό το πώς η ουσία -παρ’ όλα τα γραφειοκρατικά και τα τελετουργικά που εμμένουν- τείνει να «βιάζει» την τυπικότητα. Φαινομενικά ο τίτλος παρέμεινε αναλλοίωτος. Όμως, στην πράξη, καθημερινά ο ΣΥΡΙΖΑ παλεύει να είναι άλλο από τον «ΣΥΝ. και ΡΙΖ. και Α.» της προηγούμενης φάσης. Όχι αρκτικόλεξο, μία λέξη λοιπόν – άραγε και ένα άλλο νόημα;
Ο ΣΥΡΙΖΑ τα μεγαλύτερα προβλήματά του δεν τα αντιμετώπισε με άξονα τις παραδοσιακές διχοστασίες που τον διαπερνούν. Ο ευρωπαϊσμός και οι συμμαχίες, ως στερεοτυπικά πεδία αντιπαράθεσης σε ποικίλλουσες εντάσεις, φθίνουν ολοένα σε ενδιαφέρον, όσο δεν γονιμοποιούν συνθέσεις και προωθητικές ιδέες.
Αίφνης ξέσπασε νέα, «εξωκομματική» τούτη τη φορά, θύελλα με αντικείμενο την απόσυρση της Σαμπιχά από το ευρωψηφοδέλτιο. Ανασύρθηκαν ομοιότητες και… διαφορές με το λίαν πρόσφατο επεισόδιο της υποψηφιότητας Καρυπίδη στη Δ. Μακεδονία. Η συνήθης αστυνομικού (και ασφαλώς αστικού) τύπου αντίληψη της πολιτικής, αναζήτησε -ορισμένες πλευρές καταλόγισαν ήδη- ευθύνες σε ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Στη λογοτεχνία αυτό λέγεται «εξιλαστήρια θύματα». Αλλά δεν είναι της παρούσης, ούτε σε χρόνο, στην τελική ευθεία της κρίσιμης μάχης, ούτε σε τόπο, σε αυτές εδώ τις γραμμές, για καταλογισμούς και απολογισμούς.
Η πρόθεση είναι διαφορετική. Συνειδητοποιείται επιτέλους όλο και βαθύτερα, ώστε εκκινώντας από τα μέλη να διαπεράσει τα στελέχη κι αντιστρόφως, η ανάγκη της ωρίμανσης, συνεπώς το περιεχόμενο και οι διεργασίες που σηματοδοτεί; Εδώ εντοπίζεται και επαληθεύεται πανηγυρικά η λυδία λίθος για ό,τι θα μετρηθεί ως «επιτυχία» ή «αποτυχία». Όμως, προσοχή! Η ωρίμανση δεν συνεπάγεται συμβιβασμό.
Θεμελιώδη ελλείμματα ανέδειξαν η εσωτερική κρίση με αφορμή την επιλογή Καρυπίδη και η αντίστοιχη «εξωτερική» της επιλογής Σαμπιχά. Τι λέμε και τι εννοούμε; Τίτλοι και περιεχόμενα δηλαδή.
Με συνθήματα και ετικέτες δεν κάνεις πολιτική για τον κόσμο, αλλά για τον εαυτό σου, όποια κι αν είναι τα συνθήματα.
Από τα πιο αντικαπιταλιστικά και αντιεθνικιστικά, έως τα πιο αντιϊμπεριαλιστικά και πατριωτικά (συνειδητή η σχηματική αναφορά στα «δύο άκρα»). Πολιτική ουσίας, επίσης δεν νοείται, χωρίς σχέση τουλάχιστον με τον «δικό σου» κόσμο, εν προκειμένω τον κόσμο της Αριστεράς, το λαό του ΣΥΡΙΖΑ ειδικότερα. Στη Δ. Μακεδονία οι τοπικές οργανώσεις δεν πρόδωσαν τα θέσφατα της αριστερής Βίβλου επιμένοντας μέχρι τέλους στην υποψηφιότητα Καρυπίδη, ούτε προφανώς οι οργανώσεις Α. Μακεδονίας και Θράκης αποτελούν ενεργούμενα του τουρκικού προξενείου.
Υπάρχει ανάγκη για τον «τρόπο ΣΥΡΙΖΑ». Στην κυριολεξία σύρριζα, όχι ξώφαλτσα – προσήλωση στη ρίζα των πραγμάτων, πολεμική σε κάθε παρωχημένη γραφειοκρατία κλειστών θυρών στην κοινωνία και ανοιχτών διαύλων στην επικοινωνιακή μανιέρα, για να κοπεί κάθε δεσμός με το παλιό πολιτικό σύστημα και όλες τις μεταμορφώσεις του. Ώστε, σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ, το εθνικό να οριστεί ως το αληθινό και το αληθινό να αναχθεί σε εθνικό.
