Του Κώστα Στοφόρου
Οι εκδότες, γενικώς, τα αποφεύγουν. Τα μικρά βιβλία δεν πουλάνε. Διηγήματα, ποιήματα, σύντομα δοκίμια φαίνονται πως απευθύνονται σε ένα στενό κύκλο ανθρώπων. Τα best sellers φαίνεται πως κερδίζουν με το βάρος και τον αριθμό των σελίδων τους. Μόνο που στα βιβλία, συχνά, η βαρύτητα σε… κιλά είναι αντιστρόφως ανάλογη της βαρύτητας σε αξία.
Σταγόνα-σταγόνα
Σταγόνα-σταγόνα, διήγημα το διήγημα η Κωνσταντίνα Τασσοπούλου, πολυπράγμων συγγραφέας με αγάπη στη μικρή φόρμα μας χάρισε ένα καινούργιο όμορφο βιβλιαράκι, τις Σταγόνες (Εκδόσεις Άπαρσις). Πρόκειται για μια συλλογή διηγημάτων πολλά εκ των οποίων, μάλιστα, έχουν διακριθεί σε διαγωνισμούς. Το αδιέξοδο των σχέσεων, χωρισμοί, στιγμές πένθους. Η ζωή η ίδια πρωταγωνιστεί στις ιστορίες της. Ξεχώρισα δυο από τα διηγήματα. Το ένα είναι Ο Ευτυχισμένος Πρίγκιπας: Remake, μια νέα ματιά στο κλασικό παραμύθι του Όσκαρ Ουάιλντ. Το άγαλμα αυτή τη φορά είναι ο Δρομέας και αντί για το χελιδόνι πρωταγωνίστρια είναι μια κοπέλα στα όρια της απόγνωσης. Τόπος η Αθήνα της κρίσης. Ένα μάθημα αλληλεγγύης με πικρό τέλος. Το άλλο είναι ο παράταιρος έρωτας μιας γάτας κι ενός τυφλοπόντικα με φόντο μια απεργία και τα σκουπίδια που συσσωρεύονται στην πόλη. Μια παραβολή περί έρωτος αλλά και ταξικών διαφορών με χιούμορ και φαντασία…
Δουλειά δεν είχε ο Διάβολος!
Δημοτικός Σύμβουλος: Ευφυής κακοποιός που συγκαλύπτει τις κρυφές του κλοπές με μια επίφαση φανερής πλιατσικολόγησης.
Γη: …Η θεωρία ότι η γη συνιστά αντικείμενο ιδιωτικής κτήσης και ελέγχου είναι το θεμέλιο της σύγχρονης κοινωνίας, καθ’ όλα αντάξιο των υποκείμενων δομών. Οδηγούμενη στο λογικό της συμπέρασμα, σημαίνει ότι ορισμένοι έχουν το δικαίωμα να εμποδίζουν τους άλλους από το να ζήσουν, διότι το δικαίωμα στην ιδιοκτησία συνεπάγεται το αποκλειστικό δικαίωμα στην αποκλειστική χρήση και κατοχή…
Εγωιστής: Άτομο κακόγουστο που το ενδιαφέρει πιο πολύ ο εαυτός του απ’ ό,τι εγώ.
Θα μπορούσα να συνεχίσω παραθέτοντας και άλλα λήμματα από το Αλφαβητάρι του Διαβόλου του Αμπρόουζ Μπιρς (Εκδόσεις Μίνωας). Ένα πνεύμα ανήσυχο και σαρκαστικό, ένας άνθρωπος που εξαφανίστηκε κάποια μέρα – καθώς βρισκόταν στο Μεξικό για να ζήσει από κοντά την εξέγερση του Πάντσο Βίγια. Πρόκειται για ένα βιβλίο που θα σας διασκεδάσει, ώρες-ώρες θα σας ενοχλήσει και γενικώς θα είναι σαν ένα τσιμπηματάκι για τον εγκέφαλό σας (ο Μπιρς αναφέρει για τον εγκέφαλο πως είναι το όργανο εκείνο με το οποίο νομίζουμε ότι σκεφτόμαστε). Όπως κι αν έχουν τα πράγματα, πρόκειται για μια εξαιρετική έκδοση, τόσο για την μετάφραση του Αύγουστου Κορτώ, όσο και για την εικονογράφησή της από τον Ραλφ Στέντμαν. Καταλαβαίνουμε απολύτως τη φράση «Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει» με τον αυτοσαρκασμό και την ανελέητη σάτιρα (κυρίως για τη θρησκεία) τη Δικαιοσύνη και την πολιτική.
Μουσείο άδειο
Διαβάζω τόσο όμορφα ποιήματα από σύγχρονους Έλληνες ποιητές και σκέφτομαι πόσο κρίμα είναι, σε μια χώρα που και τα δυο Νόμπελ Λογοτεχνίας αφορούν στην ποίηση, που έχει αναδείξει μερικούς από τους κορυφαίους ποιητές στον κόσμο, η τέχνη αυτή του λόγου εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται απαξιωτικά. Και συλλογίζομαι ακόμα ότι αυτό συμβαίνει γιατί δεν έχουμε μάθει από μικροί να αγαπάμε την ποίηση. Τη διδάσκουμε στα παιδιά αποστεγνωμένη κι αποστεωμένη ως σχολικό μάθημα… Κι αναρωτιέσαι πως άνθρωποι όπως η Μαρία Κουλούρη καταφέρνουν ακόμη να δημιουργούν με τις λέξεις σε πείσμα των καιρών. Το Μουσείο Άδειο (Εκδόσεις Μελάνι) -καθόλου τυχαία- τιμήθηκε με το Βραβείο Γιάννη Βαρβέρη για πρωτοεμφανιζόμενους ποιητές. Κι ας λέει πως «λιώσανε τα κεριά, κύριε ποιητά /Ας μη μιλάμε άλλο/ Του μέλλοντος οι μέρες/ Πέρασαν απ’ την πόλη». Το Ποιητικό Μουσείο είναι πάντα γεμάτο και όχι, δεν «ηττηθήκαμε, όπως πάντα»!
Αχέροντας
…Επιμένω, λοιπόν, ποιητικά με μια ακόμη νέα φωνή. Χρυσάνθη Ιακώβου και «Αχ-έρων» (Vakxikon.gr). Και μπερδεύοντας πραγματικότητα και φαντασία, βρέθηκα και πάλι νοερά σε αυτό το ποτάμι που οδηγούσε στον Άδη: «Παρα-σύρθηκα στις όχθες του ποταμού Αχέροντα, ένδυμα ήλιου/ άνυδρο ύδωρ για τα κορμιά τα ηδονικά/ κι η βάρκα της επιστροφής χωρίς κουπιά…».
Διάβασα στίχους που με ταξίδεψαν, απολαμβάνοντας τη γλώσσα και τη δύναμη των λέξεων, ένιωσα τι θα πει να ξεκινάς «σπέρνοντας στον άνεμο τα λόγια» σου ή πώς γίνεται να αγαπάς τόσο τη «δύναμη των λέξεων που έρχονται από το στήθος σου/νερό/ απ’ τις παλάμες σου….». Και δεν μπορούσα παρά να σκεφτώ μελαγχολικά πως «και εμείς είμαστε ιστορία/ σε έναν κόσμο που γυρίζει θλιμμένα»….
Έκλεισα το βιβλίο κι είπα να σας προτείνω λίγη παραπάνω ποίηση. Που ταιριάζει με την άνοιξη. Και τον κόσμο που ονειρευόμαστε….
