«Αντώνη δεύρο έξω»
Τιτάνιες προσπάθειες του συστήματος για τη νεκρανάσταση της κυβέρνησης
Πλησιάζοντας στην τελική ευθεία της κρίσιμης εκλογικής μάχης, κανείς δεν μπορεί να προεξοφλήσει τις διαμορφούμενες τάσεις στο κοινωνικό σώμα. Όμως, το «βαθύ σύστημα» ξεκαθαρίζει τις επιλογές του. Συνοψίζονται στην στήριξη του Σαμαρά με όλα τα μέσα. Το σχέδιο εκτυλίσσεται ανεπηρέαστο από τα πρωτοφανή φαινόμενα αποσύνθεσης στο εσωτερικό των κυβερνητικών κομμάτων, αλλά και στο… εξωτερικό (ευθεία εμπλοκή επιχειρηματικών, επικοινωνιακών και ποδοσφαιρικών παραγόντων). Το βέβαιο είναι πως καταναλώνεται πολύ μεγάλη ενέργεια ώστε να φαντάζουν όλα αυτά δευτερεύοντα και επουσιώδη, μπροστά στο μείζον: η κυβέρνηση να βγει σχετικά αλώβητη από τη δοκιμασία της 18ης και 25ης Μάη. Είναι λογικό. Όλο το προηγούμενο διάστημα καταγράφηκε ύφεση των κοινωνικών αντιστάσεων και του ριζοσπαστικού ρεύματος. Είναι δυνατόν, τώρα, να διακυβευτούν τα πολύτιμα «κεκτημένα» στις κάλπες, προνομιακό άλλωστε πεδίο χειραγώγησης και εκτόνωσης των λαϊκών διαθέσεων; Έτσι, πιθανώς, οι μόνοι εναπομείναντες συστημικοί πυλώνες (μιντιάρχες και τραπεζίτες) πρωταγωνιστούν σε ρόλους ευδιάκριτους. Τα κυρίαρχα ΜΜΕ επιδίδονται ξανά σε ένα κρεσέντο «απόκρυψης-παραλλαγής» και προπαγάνδας.
Στην επικαιρότητα δεν απομένει ούτε σκιά από την υπόθεση Μπαλτάκου. Υποβαθμίζονται σε επίπεδο το πολύ παραπολιτικού κουτσομπολιού τα επαναλαμβανόμενα διαλυτικά επεισόδια όχι μόνο στο συρρικνωμένο ΠΑΣΟΚ, αλλά και στη Ν.Δ. Σχεδόν σε κανένα μεγάλο δήμο, ούτε στις βασικές περιφέρειες οι κομματικές δυνάμεις των συγκυβερνώντων δεν στοιχίζονται στις επιλογές των ηγεσιών. Πρωτοκλασάτα στελέχη υποστηρίζουν ανταγωνιστικά ψηφοδέλτια. Mάλιστα, στον Πειραιά οι παραδοσιακές διχαστικές γραμμές Σαμαρικών και Μητσοτακικών εμπλέκονται με την απροκάλυπτη δραστηριοποίηση της ποδοσφαιρικής -και όχι μόνο- ολιγαρχίας. Κι ενώ είναι ζητούμενο, αν έστω και σε μία μεγάλη μάχη των αυτοδιοικητικών εκλογών θα υπάρχει στο δεύτερο γύρο γαλάζιο ψηφοδέλτιο, όλα τα φώτα και τα πυρά συγκεντρώνονται στην «ένδεια» δήθεν των επιλογών του ΣΥΡΙΖΑ για δήμους και περιφέρειες και φυσικά στον εμφανιζόμενο ως «εσωκομματικό πόλεμο» μεταξύ Τσίπρα και Λαφαζάνη.
Ο μισθός της διαπλοκής είναι άξιος γιατί, παραλλήλως, τρέχει με… χίλια ο αγώνας δρόμου της αποκαλούμενης επανιδιωτικοποίησης των τραπεζών. Όσο-όσο, με λαγούς τα πολυεθνικά αρπακτικά κεφάλαια, σπόνσορες την τρόικα και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και ντίλερ τους εγχώριους τραπεζίτες, που φιλοδοξούν να διασωθούν, το κατά δύναμη, στις βιτρίνες των Διοικήσεων, στους δοκιμασμένους ρόλους τους ως διαμεσολαβητές και μεταπράτες. Αδίστακτο και συνένοχο όσο ποτέ το πολιτικό σύστημα, υπό τη σκέπη και την άμεση εποπτεία των ξένων αφεντικών ασφαλώς, πρακτορεύει την τελική πράξη της αρπαγής των τραπεζών. Και θα μπορούσε, εδώ, να αντιστοιχηθούν με κάθε ακρίβεια οι λαϊκές αποταμιεύσεις και μαζί τα χρέη και οι οικογενειακές υποθηκευμένες κατοικίες, επίσης η αγροτική οικονομία και η όποια παραγωγική βάση έχει απομείνει στη χώρα. Να γιατί οι «μεγάλες υπογραφές» ενδεικτικά σε Βήμα και Καθημερινή, πανηγυρίζουν προσμένοντας τους πακτωλούς των κεφαλαίων που θα εισρεύσουν. Υπό αυτή τη σκοπιά η μηχανική του πρωτογενούς πλεονάσματος αλλά και η τελετουργική έξοδος στον «ελεύθερο δανεισμό» λαμβάνουν τις πραγματικές τους διαστάσεις και, πλέον, όχι μόνο ανακαλύπτεται χρήμα για τους ευπαθείς, αλλά βρέθηκε και κεραμίδι για τους αστέγους.
Σενάριο επιτυχίας μεν, με υπαρκτά βήματα, δε, δάνειο, εταίροι, ελάφρυνση του χρέους και ορισμένα χειροπιαστά, ελάχιστα προφανώς, αλλά χειροπιαστά δείγματα ελεημοσύνης. Η Αριστερά όχι μόνο ενοχοποιείται ως «εχθρός» της εθνικής επιτυχίας και υπονομευτής της σταθερότητας, αλλά και απαξιώνεται ως άθυρμα σπαρασσόμενων φατριών. Το πρωθυπουργικό επιτελείο επενδύει στην πόλωση, επικεντρώνοντας προσωπικά στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο εξελίσσεται η προεκλογική αντιπαράθεση, τόσο αποκτάει κυριαρχική σημασία το ερώτημα. Προσφέρει, ουσιαστικά, στην υπόθεση της πολιτικής ανατροπής και της κινητοποίησης του συσσωρευμένου κοινωνικού φορτίου, το σκηνικό όπως διαμορφώνεται; Η Αριστερά αδυνατεί να επιβάλει τις δικές της ιεραρχημένες προτεραιότητες της σύγκρουσης. Κινδυνεύει να σύρεται διαρκώς και να εγκλωβίζεται σε έναν στημένο και απονευρωμένο διπολισμό. Τέτοιο πλαίσιο αντιπαράθεσης αδυνατεί να συμπεριλάβει τη λαϊκή δυναμική ως ενεργητικό παράγοντα (άντε, στην καλύτερη ως ψηφοφόρο) και ακόμη χειρότερο, ενδέχεται να εκφυλιστεί σε έναν διαγκωνισμό «αρχηγών» σε ρόλους… καταλληλότερου.
Επιτυχής νεκρανάσταση του Σαμαρά προϋποθέτει, κόντρα στο πνεύμα των ημερών, τον ενταφιασμό της προοπτικής της μεγάλης πολιτικής αλλαγής και της αναγέννησης της χώρας. Οι όροι της σύγκρουσης αποσαφηνίζονται. Το στρατόπεδο του συστήματος, για άλλη μια φορά, έστω την ύστατη ώρα επιδεικνύει αντανακλαστικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος (για τον επόμενο μήνα) να δώσει την πολιτική μάχη σε έδαφος εχθρικό, χωρίς καν να ελπίζει στην άμπωτη του ριζοσπαστισμού, με τον άναρχο και άτακτο τρόπο της, έτσι όπως τον αναβάπτισε ως λαϊκή ελπίδα τον Μάη και τον Ιούνη του 2012. Προκύπτει σαφώς ως πιεστική απαίτηση η επιτάχυνση και η επιστράτευση σε πολιτικές ουσίας και δεσμών με το λαϊκό κόσμο. Εκεί θα αποτιμηθούν τα έργα και οι ημέρες όλων, είτε θετικά είτε αρνητικά, όχι στα χαλκεία του Μαξίμου και των καναλαρχών, ούτε στις στείρες εσωκομματικές στερεοτυπίες.
