Πώς να υπερασπιστεί ο κόσμος την κυβέρνηση που ψήφισε;
του Απόστολου Αποστολόπουλου
Κλείνοντας ένα χρόνο διακυβέρνησης ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι σαφές ότι δεν υπερασπίζεται τα στοιχειώδη χαρακτηριστικά που θεωρείται ότι ξεχωρίζουν την Αριστερά από τα άλλα κόμματα, με κορυφαίο το ήθος, δηλαδή ένα άλλο πρόσωπο και πρότυπο προς την κοινωνία. Θα είχε πολύ λιγότερα προβλήματα η κυβέρνηση αν έδειχνε, έμπρακτα, ότι πράγματι υπέγραψε το μνημόνιο λόγω «ανωτέρας βίας», αλλά στους τομείς εκτός των υποχρεώσεων προς τους δανειστές, εκπροσωπεί και φέρνει κάτι διαφορετικό στην πολιτική ζωή της χώρας. Τίποτα και κανείς, από τη Μέρκελ ώς τον Τόμσεν και όλο τον άλλο ευρωπαϊκό συρφετό, δεν θα προκαλούσε θέμα π.χ. αν ο ανεκδιήγητος νεαρός της Νεολαίας βρισκόταν εκτός κόμματος για τη συμπεριφορά του, την προσβλητική για τους προγόνους του, τον παππού του και τους συναγωνιστές του στο ΕΑΜ. Και τίποτα και κανείς από τους νεολαίους ή τους μεγαλύτερους δεν θα τολμούσε να πει μια λέξη, αν η απομάκρυνσή του ήταν ένα καθημερινό δείγμα της απόφασης να μη γίνονται ανεκτά, ούτε μια στιγμή, δείγματα τέτοιας αλαζονείας, βλακείας, ανιστόρητης πρόκλησης.
Θα ήταν λάθος να θεωρηθεί ότι μια τέτοια ακαριαία αντίδραση θέλει θάρρος, να μη φοβάσαι το μηχανισμό και τις εσωκομματικές ισορροπίες. Δεν θέλει κανένα θάρρος, αν υπάρχει η γνώση και η αντίληψη ότι μια άλλη Αριστερά είναι το πρότυπο που θέλεις να δείξεις στον κόσμο, όχι μόνο στους «δικούς» σου, αριστερούς ή αριστερίζοντες που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, αλλά στους πάντες. Αυτού του είδους τα «διοικητικά» μέτρα, από την άμεση κατηγορηματική αποδοκιμασία ως τη διαγραφή, δεν είναι δείγμα αυταρχισμού, σταλινισμού ή δεν ξέρω τι άλλο, αν σε κάθε περίπτωση και όχι μεμονωμένα και επιλεκτικά, είναι το «αριστερόμετρο» που μετράει και τοποθετεί τους πάντες στο δημόσιο βίο. Και χρησιμεύουν ως πρότυπο συμπεριφοράς για όλους, διαμορφώνουν τρόπο ζωής προς μίμηση, εντός και εκτός κόμματος. Δεν ζούμε σε κοινωνία αγγέλων, είναι γνωστό. Αλλά δείχνουν στην κοινωνία ένα δρόμο οι αντιδράσεις. Οπότε και οι λίστες των φοροφυγάδων δεν έχουν μόνο νόημα να μαζέψουμε λίγα ή πολλά ευρουδάκια που τα έχουμε τόση ανάγκη, αλλά ασκούν παιδευτικό ρόλο προς όλους. Ψύλλοι στ’ άχυρα, θα πείτε.
Άλλη θα ήταν η συμπεριφορά του κόσμου, από τις «γραβάτες» ώς τους αγρότες, αν καταλάβαινε ότι ναι μεν υποκύψαμε σε ανώτερη βία, αλλά άλλα ποθεί πράγματι η ψυχή μας και όπου μας παίρνει τα εφαρμόζουμε. Τελικά, μείνουμε στην κυβέρνηση ή πέσουμε, πάντα λόγω ανωτέρας βίας, εμείς δείχνουμε ποιοι είμαστε κι ας αποφασίσει ο λαός. Χαμπάρι από αυτά η κυβέρνηση. Ούτε ξέρει, ούτε καν υποψιάζεται ότι αυτή η σχέση λείπει. Ασυνείδητα, αυτό προσδοκούσε ο κόσμος. Κι αν το έβλεπε μπροστά του με τον ΣΥΡΙΖΑ, θα το αναγνώριζε και θα έδινε την ψυχή του για να το στηρίξει, αυτό θα ήταν Αριστερά.
Τι έχει στα χέρια του, λοιπόν, στο μυαλό του και στην ψυχή του για να υπερασπιστεί ο κόσμος την κυβέρνηση που ψήφισε; Την κωλοτούμπα με το δημοψήφισμα; Το νόημα της νίκης στις εκλογές του Σεπτεμβρίου είναι ότι ο κόσμος ξέρει να μετρήσει την ανώτερη βία και να κρατήσει από όλα όσα χάθηκαν την υπόσχεση ότι «είμαστε διαφορετικοί». Η κυβέρνηση το ξεπουλάει και αυτό, το τελευταίο της και πιο ισχυρό όπλο, δεν πάει καν το μυαλό της ότι αυτό θα μπορούσε να τη σώσει. Το βλέπει περίπου σαν αντίκα που κάποιοι περίεργοι τύποι, προπάτορες, έχασαν τη ζωή τους γι’ αυτό, ίσα-ίσα για να βολέψουν τα ξεσκολισμένα εγγόνια τους. Ποια άλλη χρησιμότητα μπορεί να έχει; Δεν έχουν καμιά άλλη απάντηση μέσα στον «ρεαλιστικό» χρόνο και τόπο που, νομίζουν, ότι ζούνε με ανούσιες μονομαχίες στη Βουλή, πάνσοφες ίντριγκες στα γραφεία, πιέσεις και εκβιασμούς στα ενδότερα των έσω, διορισμούς των δικών μας παιδιών όπου δει. Διορισμούς που το πρόβλημά τους δεν είναι η έλλειψη αξιοκρατίας αλλά ότι διαιωνίζουν τη νοοτροπία του κοτζαμπασισμού και της πελατείας, δηλαδή του ραγιαδισμού ως γενικό πνεύμα και ειδικότερα προς τον κάθε «γραμματέα» όσο βλάκας, ανίκανος ή καιροσκόπος κι αν είναι. Αυτό δεν αναπαράγει τον σταλινισμό;
Υπήρξαν άλλες φωνές αλλά άλλοι πήραν των ομματιών τους κι άλλοι σώπασαν και πάντως δεν φάνηκε ότι είχαν πλήρη συναίσθηση του προβλήματος, δεν του έδωσαν «θέση περίοπτον» στους συλλογισμούς τους, όπως θα άξιζε. Ούτε τώρα το κάνουν κατατριβόμενοι στα καθημερινά, τα κρίσιμα της επιβίωσης είναι η αλήθεια. Οι ξένοι, το ξανάγραψα, συμπεριφέρονται ωσάν στο ΣΥΡΙΖΑ να φωλιάζουν ακόμα ψυχές που δεν το έχουν βάλει κάτω και με κάθε τρόπο απειλούν και εκβιάζουν. Ίσως οι ξένοι έχουν δίκιο, αλλά κάθε μέρα που περνάει η έλλειψη αντίστασης, η ανοχή στον «αλαζονικό ξεπεσμό» ξεχειλίζουν και όσοι έχουν απομείνει, μοιάζει να δίνουν μάχες οπισθοφυλακών, όπως ο «μαύρος καβαλάρης», έως ότου το στράτευμα επιβιβαστεί μετά την επαίσχυντη ήττα, ενώ η Σμύρνη ήδη πυρπολείται.
ΥΓ. Μαύρος καβαλάρης ονομάστηκε ο στρατηγός Πλαστήρας που κάλυψε το ελληνικό στράτευμα κατά την υποχώρηση και αποχώρησή του από τη Σμύρνη.
