Ο λόγος του Πούτιν, με την ευκαιρία της προσάρτησης της Κριμαίας, παρουσιάζει ενδιαφέρον γιατί εκφράζει την προσέγγιση της Μόσχας στη διεθνή πραγματικότητα. Προσέγγιση διαφορετική από αυτή της Δύσης. Ακολουθούν αποσπάσματα.
Ο ουκρανικός λαός ήθελε αλλαγή
«Καταλαβαίνω γιατί ο ουκρανικός λαός ήθελε αλλαγή. Δεν ανεχόταν αυτούς που είχαν την εξουσία στα χρόνια από την ανεξαρτησία της Ουκρανίας. Πρόεδροι, πρωθυπουργοί και βουλευτές άρμεγαν τη χώρα, πάλευαν μεταξύ τους για εξουσία και χρήμα και αδιαφορούσαν για τους απλούς ανθρώπους. Καταλαβαίνω αυτούς που πήγαν στη Μαϊντάν με ειρηνικά συνθήματα ενάντια στη διαφθορά, την αναποτελεσματική κρατική διαχείριση και τη φτώχεια.
»Υπήρξε μια σειρά ελεγχόμενων “πορτοκαλί” επαναστάσεων. Είναι σίγουρο ότι οι λαοί σε αυτά τα έθνη δεν άντεχαν την τυραννία, τη φτώχεια και την έλλειψη προοπτικής. Αυτά τα αισθήματα κάποιοι τα εκμεταλλεύτηκαν με κυνισμό. Επιβλήθηκαν σε αυτά τα έθνη νόρμες που δεν ανταποκρίνονταν καθόλου στον τρόπο ζωής τους, στις παραδόσεις τους, στην κουλτούρα τους».
Οι Δυτικοί μας εταίροι ενεργούν όπως τους κάνει κέφι
«Τι ακούμε τώρα από τους ομολόγους μας στη Δυτική Ευρώπη και την Αμερική; Παραβιάζουμε, λένε, το Διεθνές Δίκαιο. Καταρχήν είναι καλό που επιτέλους θυμούνται ότι υπάρχει κάτι που λέγεται Διεθνές Δίκαιο – κάλλιο αργά παρά ποτέ.
»Η κατάσταση στην Ουκρανία αντανακλά αυτό που συμβαίνει στον κόσμο, εδώ και δεκαετίες. Μετά τη διάλυση του διπολισμού στον πλανήτη, δεν υπάρχει σταθερότητα. Οι Δυτικοί μας εταίροι, με μπροστάρη τις ΗΠΑ, προτιμούν να μην ακολουθούν το Διεθνές Δίκαιο αλλά το δίκαιο των όπλων. Έχουν φτάσει να πιστεύουν ότι είναι ξεχωριστοί, ότι μπορούν να αποφασίζουν για τις τύχες του κόσμου, ότι έχουν πάντα δίκιο. Ενεργούν όπως τους κάνει κέφι: χρησιμοποιούν βία ενάντια σε κυρίαρχα κράτη, φτιάχνουν συνασπισμούς που βασίζονται στην αρχή «αν δεν είσαι μαζί μας είσαι εναντίον μας». Για να κάνουν αυτή την επιθετικότητα να φαίνεται νόμιμη, εκβιάζουν αποφάσεις από διεθνείς οργανισμούς και όταν δεν το καταφέρνουν απλά τους αγνοούν.
»Οι τωρινές ενέργειες κατευθύνονται ενάντια στην Ουκρανία και τη Ρωσία και ενάντια στην ευρασιατική ενοποίηση. Κι όλο αυτό ενώ η Ρωσία προσπαθεί να έρθει σε διάλογο με τη Δύση. Προτείνουμε συνεχώς συνεργασία σε κομβικά ζητήματα. Επιδιώκουμε να ενισχυθεί η μεταξύ μας εμπιστοσύνη και οι σχέσεις να είναι ισότιμες, ανοιχτές, δίκαιες. Αλλά δεν βλέπουμε αντίστοιχα βήματα από την άλλη πλευρά.
»Προσπαθούν συνεχώς να μας στριμώξουν στη γωνία, επειδή έχουμε μια ανεξάρτητη θέση και επειδή επιμένουμε σε αυτή. Αλλά σε όλα υπάρχει ένα όριο. Το όριο αυτό στην Ουκρανία το ξεπέρασαν.
»Η Ρωσία βρέθηκε σε μια θέση όπου δεν μπορούσε να υποχωρήσει. Αν πιέσεις ένα ελατήριο μέχρι το τέλος θα εκτιναχτεί πίσω. Σήμερα, είναι αναγκαίο να τελειώσει αυτή η υστερία και να αποδεχτούν μια προφανή πραγματικότητα: η Ρωσία είναι ένας ανεξάρτητος, ενεργός παράγοντας στα διεθνή πράγματα και όπως όλες οι χώρες έχει τα δικά της εθνικά συμφέροντα που πρέπει να τα παίρνουν υπ’ όψιν τους και να γίνονται σεβαστά.
»Δεν είμαστε αντίθετοι σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ, αλλά εδώ δεν πρόκειται γι’ αυτό. Το ΝΑΤΟ παραμένει μια στρατιωτική συμμαχία και δεν θα κάτσουμε να βλέπουμε μια στρατιωτική συμμαχία να ενεργεί σαν στο σπίτι της, ακριβώς έξω από την πόρτα μας, στην ιστορική περιοχή μας».
Η Κριμαία παράγοντας περιφερειακής σταθερότητας
«Μετά την επανάσταση, οι μπολσεβίκοι -ας τους κρίνει ο Θεός- μετέφεραν μεγάλα τμήματα του ιστορικού Νότου της Ρωσίας στη Δημοκρατία της Ουκρανίας, χωρίς να λογαριάσουν την εθνική σύνθεση του πληθυσμού. Ύστερα, το 1954 πήραν την απόφαση να μεταφέρουν την Κριμαία στην Ουκρανία.
»Θέλω να απευθυνθώ στο λαό της Ουκρανίας. Μην πιστεύετε αυτούς που σας θέλουν να φοβάστε τη Ρωσία, φωνασκώντας πως την Κριμαία θα ακολουθήσουν και άλλες περιοχές. Δεν επιθυμούμε να διαμελίσουμε την Ουκρανία, δεν χρειαζόμαστε κάτι τέτοιο. Όσο για την Κριμαία, ήταν και θα παραμείνει γη των Ρώσων, των Ουκρανών και των Τατάρων. Όπως ήταν για αιώνες, θα παραμείνει σπίτι για όλους τους λαούς που ζουν εκεί. Αυτό που δεν θα γίνει είναι να ακολουθήσει το δρόμο του Μπαντέρα.
»Η Κριμαία είναι η κοινή μας κληρονομιά και σημαντικός παράγοντας στην περιφερειακή σταθερότητα. Αυτή η στρατηγική περιοχή θα έπρεπε να αποτελεί τμήμα μιας ισχυρής και σταθερής κυριαρχίας, που στην παρούσα στιγμή μπορεί να είναι μόνο η κυριαρχία της Ρωσίας. Σε διαφορετική περίπτωση, φίλοι μου, και απευθύνομαι σε αμφότερους σε Ουκρανία και Ρωσία, εσείς και εμείς -Ουκρανοί και Ρώσοι- θα χάσουμε και οι δύο την Κριμαία και αυτό είναι κάτι που θα μπορούσε να συμβεί στο κοντινό μέλλον. Σκεφτείτε αυτό που λέω.
»Ματώνει η καρδιά μας με όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία, με τους ανθρώπους να υποφέρουν, με την αβεβαιότητα για το τι τους περιμένει αύριο.
Η ανησυχία μας είναι κατανοητή γιατί δεν είμαστε απλά γείτονες, είμαστε ένας λαός».
