Εδώ και τέσσερις περίπου μήνες στο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ καταγράφηκε για πρώτη φορά μετά από χρόνια η απώλεια της πλειοψηφίας από τις δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Μια αλλαγή που δεν προκλήθηκε από την ανατροπή των συσχετισμών και την άνοδο των αριστερών συνδικαλιστικών δυνάμεων, αλλά από τη διάσπαση των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ.
Από τις δυο άλλοτε κραταιές παρατάξεις προέκυψαν νέα σχήματα που απηχούν τις διαφοροποιήσεις που προκλήθηκαν στο δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα. Η καταγραφή αυτών των δυνάμεων δημιούργησε μια νέα κατάσταση. Στη 17μελή Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ η εκπροσώπηση πλέον έχει ως εξής: ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ έχουν από 3 έδρες, η Αυτόνομη Αγωνιστική Ριζοσπαστική Συνεργασία (ΑΑΡΣ) που υποστηρίχτηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ 3, το ΠΑΜΕ 2, οι Αγωνιστικές Κινήσεις Συσπειρώσεις (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) 2, η Δημοσιοϋπαλληλική Ανατροπή (δυνάμεις από την ΠΟΕ-ΟΤΑ) 2 και από 1 έδρα οι διασπάσεις των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ. Αυτή η γεωγραφία δεν δίνει δυνατότητα συγκρότησης αντιπροσωπευτικού προεδρείου. Αντίθετα, θα μπορούσε να προκύψει ένα αγωνιστικό προεδρείο αφού το άθροισμα ΑΑΡΣ, ΠΑΜΕ, Συσπειρώσεων και Ανατροπής δίνει τον αριθμό 8, την πλειοψηφία δηλαδή της Ε.Ε. της ΑΔΕΔΥ.
Όμως, στην πολιτική και συνδικαλιστική γεωγραφία τα πράγματα δεν μετριούνται με απλά μαθηματικά. Αυτό που θα φάνταζε αυτονόητο δεν σημαίνει ότι μπορεί και να πραγματοποιηθεί. Έτσι, τέσσερις μήνες τώρα το ανώτατο συνδικαλιστικό όργανο των δημοσίων υπαλλήλων εξακολουθεί να μένει ακέφαλο, την ίδια ώρα που συνεχίζονται οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, η ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών και η διάλυση του Δημοσίου.
Η πρόταση για αγωνιστικό-αριστερό προεδρείο, την οποία διατυπώνουν οι δυνάμεις που αναφέρονται στον ΣΥΡΙΖΑ, ξεπερνά τα όρια της συνδικαλιστικής τακτικής και αποτελεί όρο επιβίωσης για τα συνδικάτα. Η άρνηση του ΠΑΜΕ και των Συσπειρώσεων σε μια τέτοια προοπτική όσο περνά ο καιρός συμβάλλει στη διαλυτική κατάσταση που επικρατεί στην ηγεσία του συνδικαλιστικού κινήματος. Η ανάγκη αγωνιστικής απάντησης, η οργάνωση της δράσης των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και οι απαραίτητες ενέργειες που πρέπει να γίνουν για το ξεπέρασμα των προβλημάτων που καθηλώνουν το συνδικαλιστικό κίνημα στις δημόσιες υπηρεσίες εξακολουθούν να μένουν ευχολόγια, όσο κι αν σε επίπεδο αποφάσεων η ΑΔΕΔΥ εμφανίζεται επικεφαλής των απεργιακών κινητοποιήσεων.
Αντίστοιχες καταστάσεις είχαν καταγραφεί και στην περίπτωση του Εργατικού Κέντρου Αθήνας, όπου για μήνες μετά το συνέδριο του μεγαλύτερου εργατικού κέντρου δεν προχωρούσε η συγκρότηση του προεδρείου, αφού το ΠΑΜΕ που είναι η πρώτη δύναμη, αρνούνταν να συμμετέχει.
Η υπόθεση της ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος σε αγωνιστική κατεύθυνση για κάποιες δυνάμεις αποδεικνύεται ότι παραμένει ένα απλό σύνθημα. Όταν έρχεται η ώρα των αποφάσεων τότε πρυτανεύουν άλλες σκοπιμότητες.
Γ.Κ.
