- Μερικοί σύντροφοι μπερδεύουν την «κοινή γνώμη» με το μαζικό, κίνημα και τα προτάγματά του. Γι’ αυτό δεν κατάλαβαν τις πλατείες. Γι’ αυτό νομίζουν ότι το αριστερό πρόγραμμα είναι άθροισμα γενικών «ριζοσπαστικών θέσεων». Οι καλύτερες στιγμές της Αριστεράς ήταν όταν συναντήθηκε με τα μαζικά κινήματα με λόγο και πράξη, ας μην το ξεχνάμε αυτό.
- Είπε ένας σ. σε μια τοπική συνέλευση του κόμματος: «Όχι άλλη γενικολογία περί παραγοντισμού. Την επόμενη φορά να ακουστούν περιπτώσεις και ονόματα». Σωστός.
- Φτάνει με αυτό το άγχος μην τυχόν και υιοθετήσουμε τις απόψεις της κοινωνίας «γενικώς» και προσαρμοστούμε στον κοινωνικό μέσο όρο. Όχι άλλη «πρωτοπορία»! Για του λόγου το αληθές, αυτό το σαββατοκύριακο, περάστε μια βόλτα από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος. Μπορεί να αποκτήσετε μια άλλη γνώμη από την καθιερωμένη περί «πρωτοπορίας και μάζας». Ειδικά αν έχετε εικόνες από άλλες διαδικασίες «της κοινωνίας», θα σας βοηθήσουν οι συγκρίσεις.
- Περί διαχωρισμών και διαλεκτικής: Από τη μια η «κοινωνική πόλωση» και από την άλλη ο «πατριωτισμός». Από τη μια η «παραγωγική ανασυγκρότηση» και από την άλλη η «αναδιανομή». Από τη μια το δίπολο «ευρωπαϊσμός/αντιευρωπαϊσμός» και από την άλλη το «αριστερά/δεξιά». Από τη μια στο Χαλάνδρι επιβεβαιώνεται μια γραμμή και από την άλλη στο Αιγάλεω μια άλλη. Ή και στην Πάτρα μια ακόμα πιο «άλλη»… Κάτι δεν πάει καλά με βασικά «εργαλεία» των αναλύσεών μας.
- «Τι με νοιάζει εμένα τι κάνουν μεσαίοι και μικρομεσαίοι; Εγώ άνεργος είμαι». Ούτε οι αναρχικοί δεν υπονοούν τέτοιες κουταμάρες. Θυμήθηκα μια εξόρμηση -στην αρχή της κρίσης- σε μια μεγάλη κατασκευαστική εταιρία. Εκεί που συζητούσαμε με κάποια χαμηλόβαθμα στελέχη(!) της εταιρίας για την κατάσταση, τις εισαγωγές και τις εξαγωγές, την εξάρτηση, την τεχνογνωσία κ.λπ., πετάγεται ένας δικός μας και λέει: «Εγώ μόλις τελείωσα το ΕΜΠ και θέλω 1.300 ευρώ μισθό, τι με νοιάζουν όλα αυτά;». Αταλάντευτη ταξική στάση…
- Το «πατρίδα» είναι απλά διεμβολιστικό σλόγκαν ή μπορεί και κάτι παραπάνω; Η εθνική ταπείνωση που νιώθουν πολλοί Έλληνες είναι αντιδραστικό συναίσθημα που κακώς επηρεάζει την πολιτική; Υπάρχει κάποιος έξυπνος τρόπος να καταργηθεί για να μην μπερδεύει τα πράγματα;
- Αν είσαι «αριστερή αντιπολίτευση» ή έχεις σημαία το «νέο μπολσεβικισμό» πολλά πράγματα συγχωρούνται. Το πνεύμα είναι το σκληρό «δείξε μου την πλατφόρμα σου να σου πω ποιος είσαι». Και όχι το ελαφρολαϊκό «αλλού τρως, αλλού πίνεις… κ.λπ.».
- Του Πέτρου Τατσόπουλου δεν του άρεσαν ποτέ οι «πατριωτικές κορώνες». Πάντα έκανε φασαρία για οποιαδήποτε σκέψη ακόμα και ευκαιριακής συμπόρευσης με τους «ψεκασμένους» ΑΝΕΛ. Δεν τον ενοχλούσε, βέβαια, το πλησίασμα της ΔΗΜΑΡ και πάντα θύμιζε ότι αυτοί είναι στην πολιτική μας γειτονιά. Δεν μπορούσε τον αντιμερκελικό λαϊκισμό. Δεν μπορούσες να τον κατηγορήσεις ότι δεν ήταν υπέρ των δικαιωμάτων διάφορων ομάδων. Τον ενοχλούσε ο τιμωρητικός λόγος απέναντι στους αντιπάλους μας. Ο Πέτρος Τατσόπουλος είναι μια χαρά κεντροαριστερός…
- Σχόλιο ΣΥΡΙΖΑίας στο Facebook: «Χίλιες φορές να πάει ο ΣΥΡΙΖΑ στο 4% υποστηρίζοντας τα δικαιώματα των φυλακισμένων, των γκέι, των μεταναστών κ.λπ. παρά να τα ξεπουλήσει όλα για να πάει στο 40% μαδημένο απ την αριστερή του ανθρωπιά». Το μήνυμα είναι σαφές: Η κοινωνία είναι κατεξοχήν συντηρητική. Ριζοσπαστισμό έχουμε εμείς και συμπυκνώνεται σε μια ταυτότητα που έχουμε επιλέξει. Για να κερδίσεις την κοινωνία πρέπει να ξεπουληθείς. Άρα, ας πάμε και στο 4% κρατώντας αυτή την ταυτότητα. Μη φαντασιώνστε άλλα πράγματα, πρέπει να επιλέξετε ανάμεσα στις δύο αυτές εκδοχές… Το σχόλιο φανερώνει μια αντίληψη που υποκρύπτεται και σε πιο προσεγμένες τοποθετήσεις.
Για απόψεις ή όποια συνεισφορά στη στήλη: [email protected]
Αηδόνης
Σχόλια
