Έξι μήνες μετά την ανάληψη της κυβέρνησης από το ΠΑΣΟΚ, και στην ΕΡΤ ακόμα κάνουν εκπομπές κεκράκτες του πολιτικού κιτς και του τηλεοπτικού πριμιτιβισμού, όπως η κ. Παναγιωταρέα ή ο κ. Κωττάκης. Και, βέβαια, κάθε Σάββατο πίνουν «εις υγείαν» των κορόιδων, δηλαδή όλων ημών, η παρέα του κ. Σπύρου, ο οποίος καλεί κάθε πονεμένο πρώην συνάδελφό του ή τους σεσημασμένους τηλε-δημοσιογράφους, για να μας «ψυχαγωγήσουν». Σπολλάτη τους (εις πολλά τα έτη!)· τα οποία, ως φαίνεται, θα είναι πολλά και ανέφελα. Ε
πειδή, όμως, όλους αυτούς τους τηλεμάγκες τους πληρώνω εγώ και, μάλιστα, ακριβά, όπως και τους άλλους της soft ή hard προπαγάνδας και της (μαύρης) διαφήμισης, δικαιούμαι, ελπίζω, να διαμαρτύρομαι. Αρκετά με την τηλε-γλίτσα. Δεν συμφωνείτε;
Πώς να το κάνουμε, συνιστά αισθητικό, τουλάχιστον, ζήτημα, ενώ ο τόπος βρίσκεται σε κρίση και ευρέα στρώματα του πληθυσμού σε ανασφάλεια ή και πενία, οι ερίφηδες της ΕΡΤ και οι φίλοι τους να τρώνε και να χορεύουν ανεπηρέαστοι, όλο μεράκι και ευτυχία, εμπρός στο εμβρόντητο πανελλήνιο. Τις προάλλες, καμάρωνα τον τηλεδημοσιογράφο κ. Βαρεμένο να φέρνει τις στροφές του. Όπα!
Κάτι, όμως, μοιάζει να μην πηγαίνει καλά. Το αστείο κακοφόρμισε κι η γελοιότητα χτύπησε κόκκινο. Τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα, οι ίδιες μεγαλοκοπέλες, όπως π.χ. η κ. Μπήλιω του «πολιτισμού» και των λοιπών θεαμάτων ή τα κουρασμένα παλικάρια των νυκτόβιων εκπομπών, αναμασώντας το ανάλογα ίδιο όσο και φθαρμένο προϊόν τους εδώ, έχουν οδηγήσει την κρατική τηλοψία στην πλήρη απαξίωση και το κοινό τους σε βαθιά χασμουρητά.
Κι αν η αλλαγή κι η εξέλιξη είναι νόμος της φύσης, για την Αγία Παρασκευή νόμος είναι το αναντικατάστατον της… Αγίας Παναγιωταρέα. Την αποκαλώ «αγία», διότι κάνει θαύματα. Επιβιώνει, φορώντας μάλιστα σακάκια αυστριακού ναύαρχου, σε οποιοδήποτε καθεστώς και έχει σταθερά κολλητό τον εκάστοτε υπουργό υπηρεσίας, όπως δηλώνει η ίδια. Η καλτ, πάλι, Μπήλιω προσφέρει άλλοθι στο ίδρυμα, καθώς διαθέτει εκπομπές για τον πολιτισμό.
Η διαφήμιση, τέλος, του ΣΚΑΪ για τη μεταγραφή Λυριτζή-Οικονόμου απέδειξε ότι στα ΜΜΕ το σταριλίκι είναι δοτό, αποτελεί σολιψισμό του συστήματος και πάσχει από υπερμετρωπία. Βλέπει, δηλαδή, το τίποτα σαν κάτι. Προσωπικά διέγραψα τους ανωτέρω κυρίους, όταν ένα πρωί, καθώς διάβαζαν εφημερίδες, έπεσαν πάνω στην είδηση του θανάτου του Ζήσιμου Λορεντζάτου, το 2004. «Ποιος είναι αυτός;» αναρωτήθηκαν και έπειτα πήγαν χαζοχαρούμενα παρακάτω.
Μήπως ήρθε η ώρα και για μας ν’ αναρωτηθούμε:
Ποιοι είστε όλοι εσείς, διάβολε;
Μάνος Στεφανίδης
