Άπνοια. στο ζοφερό αυτί του κόσμου
κανένα τραγούδι, κανένα νόημα στην καρδιά
νεκρά κομμάτια η ομιλία
η αλήθεια σταυρωμένη
πάνω από του βλέμματος το επίπεδο
(Λευτέρης Πούλιος, Ενάντια)
Ώρες-ώρες φαντάζομαι έναν κόσμο χωρίς ποιητές. Κι όχι μόνο ποιητές, ούτε ζωγράφους ούτε μουσικούς. Έναν κόσμο που θα έχει ήδη ξεφορτωθεί τους πολιτικούς και τους δημοσιογράφους, γιατί από καιρό θα έχει ξεφορτωθεί τους εργολάβους και τους τραπεζίτες και όλο το μηχανισμό που τους στηρίζει, δικαστές, αστυνόμους, στρατιωτικούς, πανεπιστημιακούς και δικηγόρους. Έναν κόσμο που δεν θα τους χρειάζεται πλέον, έναν κόσμο που κανένας δεν θα έχει λόγο να γράφει ποιήματα. Γιατί ποίηση θα είναι η ίδια η ζωή σε όλες της τις λεπτομέρειες, ανάγλυφη και χειροπιαστή, χωρίς διαμεσολαβήσεις, χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς εξαναγκασμό, χωρίς στέρηση. Και θα είναι ένας κόσμος καθολικός, όχι λίγοι εδώ κι άλλοι λίγοι παραπέρα. Που η φύση δεν θα απεικονίζεται από κανένα Βαν Γκογκ, γιατί θα βλέπεις κάθε μέρα, κι όχι μόνο σε εκδρομή, το ίδιο το ηλιοβασίλεμα, το ίδιο το δάσος με τα διαρκώς μεταβαλλόμενα χρώματα. Τι να σου πεί ένα ερωτικό τραγούδι του Τσιτσάνη, όταν θα ακούς, θα αγγίζεις και θα μυρίζεις το ίδιο το αντικείμενο του πόθου σου χωρίς απωθημένα και ταμπού. Οι ήχοι της φύσης, των τιτιβισμάτων, του αέρα και των φωνών γύρω σου δεν θα αφήνουν κενά ψυχικά για να τα γεμίσεις με μουσικές από κλαρίνα, κιθάρες και βιολιά.
Κι όταν γυρίζω στην πραγματικότητα, αναρωτιέμαι τι θα κάναμε χωρίς τους ποιητές, τους ζωγράφους και τους μουσικούς. Πώς θα αντέχαμε αυτό τον κόσμο, της αντιπαλότητας, του μίσους, της ιδιοκτησίας, του ανταγωνισμού και του κέρδους; Αυτόν τον κόσμο που έχει εντελώς ξεστρατίσει από τη φύση του. Που στον κόσμο αυτού του κόσμου το ηλιοβασίλεμα, ο έρωτας, η γαλήνη, ο διαλογισμός, η ζωή στη φύση, η ειρήνη και η αγάπη, έχουν καταντήσει είδη απλησίαστης πολυτέλειας, είδη πρώτης ανάγκης σε πολύ μεγάλη ανεπάρκεια, είδη που υπάρχουν μόνο στη σκέψη και την επιθυμία. Που πρέπει να ταλαιπωρηθείς, να χτικιάσεις και, αν είσαι τυχερός, να βρεις κάτι απ’ αυτό γνήσιο και αυθεντικό στο βιος σου. Αλλιώς, και συνήθως, αρκείσαι στα υποκατάστατα που σου προσφέρει το απάνθρωπο σύστημα, η μαζική παραγωγή, το τυποποιημένο προϊόν ευτυχίας, που σε ξεγελάει ή σε ναρκώνει πρόσκαιρα, αλλά δεν σε ικανοποιεί κατά βάθος, γιατί είναι ρηχό, προκάτ και γιαλαντζί.
Γι’ αυτό, λοιπόν. Για να μην μας σκοτώσει η πραγματικότητα χρειαζόμαστε τους ποιητές. Τουλάχιστον μέχρι να την αλλάξουμε εκ βάθρων, γιατί μετά μπορεί και οι ίδιοι, αντί να γράφουν, να προτιμούν μια βόλτα στην ακρογιαλιά ή να χαζεύουν από ένα ανοιχτό παράθυρο τον καινούργιο κόσμο που χωρίς τα ποιήματά τους δεν θα είχε εμφιλοχωρήσει στη φαντασία και στο όραμα των κοινών θνητών και δεν θα είχε ποτέ γίνει αληθινός.
Άδεια ζωή
μανιώδης κερδοσκοπία
συφιλιδική τέχνη
παγωμένη διανόηση
η τρέλα γνέφει στον καθένα
μ’ ένα κλωνάρι θανάτου
και κανένας μεθυσμένος που να μπορεί
να δραπετεύσει απ’ την Αθήνα
στον κόσμο της ποίησης
(Λευτέρης Πούλιος, Ενάντια, εκδ. Κέδρος, 1983)
Για την απογείωση
και την προσγείωση,
Στέλιος Ελληνιάδης
Υ.Γ. Η Λέσχη «Δρόμοι Φιλίας και Πολιτισμού» υποστηρίζει εμπράκτως και συμμετέχει ενθέρμως στην εκδήλωση των «Βικτωριανών», εμπνευσμένη από τον εξαίρετο Γιώργο Μαρκόπουλο, για τον ποιητή Λευτέρη Πούλιο αυτοπροσώπως. Μία σπάνια στιγμή!
Πολιτιστικό Κέντρο Εργαζομένων ΟΤΕ, Γ΄ Σεπτεμβρίου 110, πλ. Βικτωρίας, Δευτέρα, 17 Φλεβάρη, 8.30 μ.μ., είσοδος ελεύθερη.
