του Θεόδωρου Τσελεπή
Τι άνθρωπος μπορείς να είσαι όταν κρύβεσαι πίσω από την ασπίδα σου, είσαι ντυμένος ρόμποκοπ, έχεις δίπλα σου αρκετούς σαν κι εσένα, φοράς γαντάκι με καρφιά και χτυπάς πισώπλατα μια γυναίκα;
Μια γυναίκα που θα μπορούσε να είναι μάνα σου, αδερφή σου, γυναίκα σου.
Μια καθαρίστρια που δεν έχει άλλο τρόπο να αντιδράσει.
Που δικαιώνεται από τη Δικαιοσύνη και μετά παρεμβαίνει το κράτος.
Μια γυναίκα που παλεύει για την αξιοπρέπειά της. Που παλεύει για να ζήσει.
Κι εσύ ανθρωπάκι τη βαράς πισώπλατα.
Το πρόβλημα είναι πως δεν είσαι ο μόνος. Είσαι μέλος μιας συμμορίας με χακί που έμαθε να χτυπά. Να βασανίζει. Να εξευτελίζει. Να φυλά σαν σκύλος τ’ αφεντικά του. Και τ’ αφεντικά του είναι οι κυβερνήσεις, οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι εργοστασιάρχες, οι εργολάβοι.
Δεν είσαι ο μόνος. Όλοι ίδιοι είστε. Μπαίνετε στη σχολή και σας καίνε τον εγκέφαλο. Σας μαθαίνουν να μισείτε τους μετανάστες, τους ομοφυλόφιλους, τα πρεζάκια, τους απεργούς, το λαό. Ξυπνάνε μέσα σας τα χειρότερα ένστικτα. Σαν πρόβατα εκτελείτε εντολές. Σας θεωρούν πραίτορες. Σας χαϊδεύουν τα αφτιά. Σας δίνουν ένα μέρισμα-κόκαλο και σας λένε: Βαράτε.
Και σεις, πίσω από τη δικαιολογία της «εντολής ανωτέρου» βαράτε στο ψαχνό.
Μα είναι επάγγελμα να είσαι «μπάτσος»; Να χτυπάς κόσμο; Να εξευτελίζεις μετανάστες; Να κακοποιείς πόρνες;
Πόσο άντρας νιώθεις όταν επιδεικνύεις τον αντρισμό σου σε φοιτήτριες;
Πόσο τσαμπουκάς νιώθεις όταν ρίχνεις μαζί με άλλους συναδέλφους σου νέα παιδιά επάνω σε «ζαρντινιέρες»;
Τελικά, είναι επάγγελμα αυτό που κάνεις;
Όχι μπαλούρδε μου. Το να είσαι «μπάτσος» δεν είναι επάγγελμα. Το να είσαι αστυνομικός, ναι.
Μα εσείς όλοι, ή σχεδόν όλοι, είστε μπάτσοι.
Νέα παιδιά που θα μπορούσαν να είχαν περάσει σε όποια σχολή ήθελαν, επέλεξαν τις Αστυνομικές Σχολές για να έχουν σίγουρο μεροκάματο.
Μα τι νέοι άνθρωποι είναι αυτοί δίχως όνειρα και φιλοδοξίες; Παιδιά που τα έντυσαν με μια στρατιωτική στολή και τους έδωσαν εξουσία. Γνωρίζοντας πως δεν πρόκειται να τιμωρηθούν ό,τι κι αν κάνουν. Ακόμα κι αν εκπυρσοκροτήσει το όπλο τους κι αφαιρέσουν αναίτια μια ανθρώπινη ζωή. Και φτάσαμε στο σημείο να μην μιλάμε απλά για κάποιους θύλακες της Χρυσής Αβγής στην Αστυνομία, αλλά για κάποιους θύλακες της Αστυνομίας στη Χρυσή Αβγή.
Υπάρχει ελπίδα, τελικά, με όλα αυτά τα τέρατα με κράνη;
Δεν ξέρω. Πραγματικά, δεν ξέρω. Δεν ξέρω πώς μπορεί μια κυβέρνηση της Αριστεράς ν’ αλλάξει αυτή την κατάσταση.
Και το θέμα δεν είναι να σταματήσουν να χτυπούν αλύπητα κάθε διαδηλωτή και κάθε κατατρεγμένο. Το θέμα είναι να διαλυθούν όλες αυτές οι συμμορίες που δρουν παρακρατικά. Που έχουν δίαυλους επικοινωνίας μεταξύ τους. Που αποτελούν ολόκληρες οργανώσεις ακροδεξιών παραστρατιωτικών μέσα στην Αστυνομία.
Θα πρέπει να σκορπιστούν. Να διαλυθούν. Ν’ αλλάξει η εκπαίδευσή τους. Να σταματήσουν να βγαίνουν τέρατα. Να υπηρετούν κι όχι να ξεμπερδεύουν με κάποια ΕΔΕ.
Είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν. Μα δεν είναι ούτε εύκολα ούτε ανώδυνα.
Έπεσε πολύ βία στις διαδηλώσεις. Από θαύμα δεν έχουμε νεκρούς. Ακόμη ένας λόγος για να ξεκουμπιστεί η ακροδεξιά συμμορία που παριστάνει την κυβέρνηση, μια ώρα αρχύτερα. Για να ξεμπερδεύουμε με τους κάθε λογής μπαλούρδους.
Όχι, δεν είναι ούτε εργαζόμενοι που παράγουν κοινωνική υπεραξία, ούτε παιδιά του λαού. Όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε τόσο πιο γρήγορα θα επανέλθουμε σε φυσιολογικές συνθήκες.
Γιατί κανείς από εμάς δεν θέλει να γίνει αδελφοκτόνος. Μόνο να ζήσει ελεύθερος κι ελεύθερα να διαδηλώνει για μια καλύτερη ζωή.
(για άμεση επικοινωνία, παρατηρήσεις και διάλογο)
www.facebook.com/pages/Ολα-είναι-δρόμος/
(γιατί υπάρχει και αυτός ο τρόπος)
