Ο δημοκρατικός διάλογος εντός του ΣΥΡΙΖΑ, η αδράνεια και η «μοναδική αλήθεια». Του Σάββα Λαμπρίδη
Κάποιοι (κατά τη γνώμη μου πολλοί, σε διάφορα επίπεδα), θεωρούν άτοπη, άκαιρη και παράδοξη τη συνέχιση (τουλάχιστον αυτή τη στιγμή, λένε) και τη διεύρυνση του πολιτικού δημοκρατικού διαλόγου μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στην κοινωνία. Γιατί ο στόχος είναι άλλος και δεν πρέπει να υπάρξει εσωστρέφεια!
Ο στόχος της ανάληψης της διακυβέρνησης της χώρας είναι μονόδρομος(;) ώστε να λύσουμε το γόρδιο δεσμό του ελληνικού λαού, να φύγουν αυτοί, να αρχίσει να ξηλώνεται το πλεκτό αυτού του συγκεκριμένου πολιτικού συστήματος και άλλες «ευφυέστατες» τέτοιες ατάκες και κλισέ που καταλήγουν πάντα στο «και μετά βλέπουμε…»!
Η αγωνία της άλλης άποψης, του άλλου δρόμου, της πάλης να δοθούν απαντήσεις στα αναπάντητα, μέχρι τώρα, ερωτήματα της αποτυχίας της διείσδυσης σε μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας, παρουσιάζεται ως «κώλυμα, ιδεολογική ομφαλοσκόπηση», γελοιοποιείται και μηδενίζεται ως γραφικότητα, μέσα από μια στρατηγική αδύναμων και αργών αντανακλαστικών που, τελικά, αναδεικνύει τα γεγονότα με ιλιγγιώδεις ταχύτητες προς την ολοκλήρωσή τους, προκαλώντας αδράνεια στη βάση.
Βάση που μένει αποσβολωμένη να παρακολουθεί τις εξελίξεις σε μια -νομοτελειακά- δογματική κατεύθυνση, μη ελεγχόμενη από την ίδια.
Και, βέβαια, όταν προσπαθεί να υπάρξει πολιτικά, αντιδρά σπασμωδικά, χωρίς πολιτικό αισθητήριο, με μοναδικό σκοπό να κάνει την παρουσία της αισθητή. Όλη αυτή η αντίδραση έχει ως αποτέλεσμα την απόλυτη καθήλωση.
Τα μεγάλα προβλήματα που συνεχίζουν να βαραίνουν τις οργανώσεις είναι βασικά το γεγονός πως δεν ακολουθούν, αριθμητικά, τη δημοσκοπική δυναμική (βασικά στην περιφέρεια). Όμως είναι και η πίεση που δέχονται ώστε να ανταποκριθούν σε στόχους που δεν μπορούν να φέρουν σε πέρας ιδεολογικά, γιατί η στροφή στη «λογική» ουσιαστικά είναι στροφή προς τα δεξιά του συστήματος. Η βάση, δε, που είναι ενεργή το νιώθει και αντιδράει με μια πρωτοφανή παραίτηση! Έτσι, μάλλον χάος και ανασφάλεια δημιουργεί αυτή η επιλογή, παρά βοηθά για την επίτευξη του πρώτου στόχου που είναι η διεύρυνση.
Και εκεί έρχονται να αναλάβουν οι αριβίστες, οι καιροσκόποι, οι οπορτουνιστές, οι από μηχανής θεοί που «διακονούν» τις διαδικασίες και αποπροσανατολίζουν, διαστρεβλώνοντας το στόχο και προσαρμόζοντάς τον στα μέτρα τους. Κάτι σαν το «βαφτίζουν το κρέας ψάρι»!
Η κορυφαία… διαδικασία
Έτσι, ξαφνικά, το πάθος συλλογής ψήφων γίνεται κορυφαία διαδικασία και υποκαθιστά τις δημοκρατικές διαδικασίες συλλογικής δράσης, με τα πρόσωπα να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο και τελικά να γεννώνται «ηγετίσκοι».
Τι θα συμβεί, όμως, όταν όλοι αυτοί οι ψηφοφόροι (γιατί περί ψηφοφόρων πρόκειται και όχι ιδεολογικών συνοδοιπόρων) με την πρώτη στραβοτιμονιά θα μας αφήσουν στα «κρύα του λουτρού»;
Αγαπητοί μου σύντροφοι, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό το κράτος δεν πορεύθηκε έτσι επειδή απλά μια διαβρωμένη πολιτική και οικονομική ελίτ το αποφάσισε!
Αλλά και γιατί συνοδοιπόρησαν και όλοι αυτοί που δεν ήθελαν τις ιδέες και τα οράματα της Αριστεράς μέχρι τώρα!
Όσο για την καραμέλα «η Αριστερά ανέλαβε την ευθύνη να κυβερνήσει», θέλω να πω ότι ποτέ η Αριστερά δεν ήταν ανεύθυνη, απλά μια μάζα χωρίς ταξική συνείδηση «βολεύονταν» με τους άλλους.
Αυτοί οι ψηφοφόροι, πρέπει να καταλάβουμε, ότι στην πλειοψηφία τους δεν επιδιώκουν αριστερές πολιτικές (ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό για όλους εμάς) αλλά κάποιος να τους βγάλει από το αδιέξοδο με τα δικά τους κριτήρια όσο πιο ανώδυνα γίνεται γι αυτούς!
Από τι κινδυνεύουμε
Όμως, αν υπήρχε έστω και μια περίπτωση αυτό να αλλάξει, με τις δυνάμεις που καθηλώνονται στη βάση και την ανάληψη πρωτοβουλιών από μηχανισμούς που υποκατέστησαν τις συνιστώσες, σε ένα επίπεδο εσωκομματικής διελκυστίνδας, είναι νομοτέλεια πως θα ενσωματωθούν όλοι αυτοί μέσα από έναν αγώνα εμπέδωσης κυριαρχίας και συντήρησης.
Διότι, δεν κινδυνεύουμε να γίνουμε ΠΑΣΟΚ επειδή θα έρθουν στον ΣΥΡΙΖΑ οι ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ, αλλά γιατί διαχειριστικά κέντρα που διαμορφώνονται θα χρησιμοποιήσουν (αν δεν το έχουν κάνει ήδη) τα εργαλεία του ΠΑΣΟΚ ώστε να διατηρήσουν ή να μετατρέψουν τη βάση σε άβουλη μάζα ψηφοφόρων που θα ολοκληρώσουν τα «θέλω» της οι «λογικοί τεχνοκράτες κατόπιν ενεργειών τους».
Άρα, αν θέλουμε όντως την ανατροπή μέσα από την ανάληψη της κυβέρνησης, δεν υπάρχει ο μονόδρομος του «σκάσε και κολύμπα», αλλά η απελευθέρωση των κοινωνικών δυνάμεων στη βάση με σύγκρουση και απομόνωση των δήθεν «πρωτοπόρων για την επίλυση του προβλήματος» που το μόνο που επιδιώκουν είναι η δημιουργία προσωπικής εκλογικής βάσης.
Δεν χρειάζεται η Αριστερά «τσοπαναραίους και πρόβατα», αλλά ιδεολογικά και ταξικά συνειδητοποιημένη λαϊκή βάση που θα υπεραμυνθεί και θα εμπεδώσει στην κοινωνία τις πολιτικές μιας αριστερής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και όποιων άλλων αριστερών δυνάμεων συμβάλλουν στο αγώνα.
Όσοι, λοιπόν… αγχώνονται και ιδρώνουν για την ύπαρξη μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ απλά για να «κυβερνήσουν», χωρίς όμως πολυφωνία και δημοκρατικές διαδικασίες που θα ενεργοποιήσει τους μέχρι πρότινος απλούς ψηφοφόρους σε νυν ενεργούς πολίτες οι οποίοι θα διεκδικήσουν τη σωτηρία του τόπου, ας συνειδητοποιήσουν αυτό που είπε ο σύντροφος Τσίπρας στην Εφημερίδα των Συντακτών: «Εγκαταλείψτε την υπεροψία της μοναδικής αλήθειας… Η συνέπεια που διαφημίζει τον εαυτό της, οδηγεί σε ήττες» και οι ήττες της Αριστεράς δεν είναι ήττες των ατόμων, αλλά της κοινωνίας!
* Ο Σάββας Λαμπρίδης είναι μέλος
της Ν.Ε. Περιφερειακής Ενότητας Πέλλας του ΣΥΡΙΖΑ
