Στις 14 Ιουλίου συμπληρώνονται 5 χρόνια από τον θάνατο του συντρόφου Μηνά Ζουριδάκη. Γεννημένος στην Κρήτη εντάχθηκε από τα φοιτητικά του χρόνια (αρχιτέκτονας) εν μέσω χούντας στο κομμουνιστικό κίνημα στην Ιταλία, μέσα από τις γραμμές του ΑΜΕΕ, της ΟΜΛΕ και στη συνέχεια του ΚΚΕ(μ-λ) μέχρι τη διάλυσή του, το 1982. Πήρε μέρος σε όλους τους αγώνες της περιόδου εκείνης, για να ξαναοργανωθεί στα τέλη της δεκαετίας του ’90 στην Α/συνεχεια και μετά στην ΚΟΕ, της οποίας ήταν ενεργό μέλος μέχρι τον θάνατό του, στις 14 Ιουλίου του 2009
Το 1998 ήμουν δευτεροετής φοιτητής της Ιατρικής στο Ηράκλειο όταν οργανώθηκα στην Αριστερά και γνώρισα τον Μηνά. Ήμουν ο «νεολαίος», όπως με αποκαλούσε. Περάσαμε μαζί αμέτρητες ώρες, είτε σε πολιτικές διαδικασίες, συζητήσεις και κινητοποιήσεις, είτε στο σπίτι του. Για τα παιδιά του είχα γίνει «αδερφός από άλλον πατέρα και από άλλην μητέρα», όπως λέει μέχρι σήμερα η κόρη του…
Ο Μηνάς ήταν αυτό που έλεγε ο λαός μας «αριστερός άνθρωπος». Ντόμπρος, ειλικρινής, πρόθυμος να βοηθήσει οποιονδήποτε και οπουδήποτε χωρίς να αποζητά ανταμοιβή ή «επίσημη» αναγνώριση. Μακριά από «υπόγειες» συνεννοήσεις, από πολιτικά κόλπα, δεν το έπαιζε «βετεράνος» της Αριστεράς, ούτε τον γοήτευε ο τίτλος του «ανένταχτου αριστερού». Έκανε πολιτικές επιλογές τις οποίες και υπεράσπιζε σθεναρά, όσο κι αν του κόστιζε αυτό. Δεν δέχθηκε ποτέ να γίνει «του συρμού», να συμβιβαστεί. Και διάβαζε πολύ. Τον θυμάμαι να μου λέει ότι «όπως για να βγάλεις την Ιατρική πρέπει να διαβάσεις, έτσι και για να έχεις πολιτική άποψη πρέπει να μελετήσεις». Το σπίτι του, με μια μεγάλη ξύλινη βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία παντός είδους, ένας πραγματικός θησαυρός για έναν νέο όπως εγώ και αυτός στο αρχιτεκτονικό του γραφείο με ένα βιβλίο και ένα μολύβι να διαβάζει και να σημειώνει.
Ήταν δύσκολη η σχέση μας. Η διαφορά ηλικίας μεγάλη. Ο Μηνάς έπρεπε να είναι υπομονετικός με ένα «νεολαίο» που ήταν ανυπόμονος, που νόμιζε ότι οι σημαντικές αλλαγές γίνονται εύκολα, σε μια στιγμή, με μια φράση ή με μία απόφαση και μια για πάντα. Είχε ζήσει πολλά. Είχε δει κόμματα και οργανώσεις να διαλύονται. Είχε δει παλιούς του φίλους και συντρόφους να ξεπουλιούνται για μια θέση στον ήλιο, να απαρνούνται τις ιδέες και το παρελθόν τους. Δεν εντυπωσιαζόταν από τις μεγάλες κουβέντες, τα βαρύγδουπα λόγια όταν δεν συνοδεύονταν από πράξεις. Προσπαθούσε σε κάθε ενέργειά του -όσο μικρή κι ασήμαντη κι αν φαινόταν- να κάνει πράξη αυτό που έλεγε διαρκώς: «κάθε ενέργεια ενός αριστερού ανθρώπου πρέπει να αντικατοπτρίζει τον κόσμο που οραματίζεται». Δεν του άρεσε όταν κολλάγαμε αφίσες στραβά ή όταν φτιάχναμε πανό βιαστικά και κακογραμμένα. Μιλούσε για την αισθητική του αριστερού, προοδευτικού κινήματος, μιλούσε ενάντια στον «δημοσιοϋπαλληλισμό», ενάντια στη λογική της «διεκπεραίωσης». Μιλούσε για την υπομονετική «δουλειά του μυρμηγκιού» που πρέπει να κάνει η Αριστερά.
Ο Μηνάς ήταν ένας ολοκληρωμένος άνθρωπος. Ήταν αυτός που μπορούσε να κάτσει μέχρι αργά το βράδυ σε μια επιτροπή για να γίνουν όλα όπως έπρεπε. Αυτός που θα έκανε την άποψή του «πενηνταράκια» για να γίνει κατανοητή. Αυτός που θα πήγαινε στο χωριό του στο Ασήμι να ποτίσει για να γυρίσει μετά να πάει στη διαδήλωση χωρίς να γκρινιάξει. Αυτός που χαιρόταν να γράφει συνθήματα στους τοίχους και να αφήνει τους νέους για τσιλιαδόρους. Αυτός που θα πήγαινε κάθε Κυριακή, επί χρόνια, σε σπίτια για να δώσει την εφημερίδα της οργάνωσης, για να συζητήσει. Αυτός που θα έβαζε στο αυτοκίνητό του στη διαπασών πολυφωνικά τραγούδια της Μακεδονίας και τον Μεγάλο Ερωτικό του Χατζιδάκι. Αυτός που θα μου έκανε δώρο το Κόκκινο Βιβλίο του Μάο, αλλά και το Ίμερος και Κλινοπάλη του Κωστή Παπαγιώργη. Αυτός που δεν δίστασε ποτέ να ταχθεί σε έναν σκοπό, να «εκτεθεί» με όλη του την ψυχή χωρίς να σκέφτεται «κανόνες πολιτικής συμπεριφοράς».
Όσοι γνώρισαν το Μηνά ξέρουν ότι ήταν άνθρωπος από άλλη πάστα. Κανείς δεν είχε να του προσάψει τίποτα – είτε φίλος, είτε εχθρός. Τέτοιοι άνθρωποι σπάνιζαν και σπανίζουν, ιδίως σήμερα που έχουμε όσο ποτέ άλλοτε ανάγκη μια άλλη συμπεριφορά, μια άλλη ηθική και όραμα στην Αριστερά, που να ξεχωρίζει από αυτήν των αντιπάλων. Ο Μηνάς Ζουριδάκης ήταν πρότυπο αγωνιστή, μπορούσε να εμπνεύσει όσους τον γνώριζαν. Για πόσους ηγέτες ή στελέχη της Αριστεράς μπορούμε σήμερα να πούμε το ίδιο;
Μηνά, ένα τεράστιο «συγγνώμη» που απομακρύνθηκα, που χάθηκα, που δεν ήρθα να σε δω όσο ήσουν άρρωστος, αλλά ντρεπόμουν γιατί ένιωθα ότι δεν είχα σταθεί αντάξιος των όσων ζήσαμε μαζί. Μηνά ένα μεγάλο «ευχαριστώ» εκ μέρους όλων όσων σε γνώρισαν. Δεν σε ξεχάσαμε και δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ.
Χριστόδουλος Δολαψάκης
