Αν κάνει κάποιος μια έρευνα για το τι θεωρεί ο κόσμος ως το μεγαλύτερο κακώς κείμενο του ελληνικού επαγγελματικού ποδοσφαίρου, θα λάβει πολλές διαφορετικές απαντήσεις.
Αν, μάλιστα, συνυπολογίσουμε και το timing μιας τέτοιας άτυπης δημοσκόπησης, θα έχουμε και τις ανάλογες επιρροές από την ίδια την επικαιρότητα… Πριν από δύο χρόνια, φερειπείν, πολλοί θα απαντούσαν τα στημένα… Αν τύχει και έχουν λάβει χώρα προσφάτως κρούσματα βίας, πολλοί θα μιλήσουν για το χουλιγκανισμό.
Στο σημερινό σημείωμα θα καταπιαστώ με τη διαιτησία. Αφορμή αποτελεί η παρουσία ενός πρώην πια διαιτητή σε μια τηλεοπτική εκπομπή. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρομαι στον Κωνσταντινέα, που στο παρελθόν έγινε θύμα ακόμα και βομβιστικής επίθεσης. Ο ίδιος αποφάσισε να σταματήσει την καριέρα του, καταγγέλλοντας τις συνθήκες που επικρατούν στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Το να είσαι διαιτητής είναι κάτι πολύ δύσκολο. Όλοι, μα όλοι (παράγοντες, θεσμικοί, κόσμος, Τύπος), περιμένουν από αυτούς το καλύτερο. Για τον κάθε ένα, βέβαια, διαφέρει η νοηματοδότηση της λέξης «καλύτερο» Πολλοί στο όνομα του 50-50, εννοούν αρχικά 51-49. Οι θεσμικοί σε προωθούν αν είσαι υπάκουος και συμβατός με το συσχετισμό δύναμης. Ακόμα και ο αντικειμενικός Τύπος σε κρίνει με βάση τη γραμμή που έχει προ-επιλεγεί…
Υπάρχουν διαιτητές που είναι καλοί και συμβιβάζονται για να πάνε μπροστά. Υπάρχουν άλλοι, που δεν είναι καλοί και ξέρουν πως ο συμβιβασμός είναι η βασική προϋπόθεση, που θα τους πάει μπροστά. Υπάρχουν και διαιτητές που, είτε είναι καλοί, είτε όχι, σέβονται τα παντελόνια τους, τον κόσμο, τη δουλειά τους, το ποδόσφαιρο, αλλά δυσκολεύονται να πάνε μπροστά…
Κανονικά, θα έπρεπε η Πολιτεία και οι αρμόδιοι θεσμοί να προστατεύουν τους διαιτητές. Όταν, όμως, και οι ηγεσίες άγονται και φέρονται από διαθέσεις και συμφέροντα, ο διαιτητής καταντάει ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Το εύκολο θύμα. Το αναλώσιμο, που θα παραδοθεί με μεγάλη ευκολία στην πυρά του Τύπου και της καθολικής θυμηδίας των φιλάθλων και οπαδών. Και αφού οι ίδιες οι ΠΑΕ δεν θέλουν να τα βρουν μεταξύ τους, τι μένει; Είτε η ενεργοποίηση του κόσμου (δεν διαφαίνεται κάτι τέτοιο στον ορίζοντα), είτε η άτεγκτη στάση μιας αποφασισμένης πολιτείας, που θα αφουγκράζεται τους παλμούς και τις κραυγές για κάθαρση και θα επέμβει για τη ριζική αλλαγή της λειτουργίας πολλών πραγμάτων. Είναι και αυτή η ασυλία της ΕΠΟ, που με το άλλοθι του αυτοδιοίκητου φυλάει τα νώτα της από «εξωγενείς κακοτοπιές»… Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος για να έρθει σε ρήξη με ένα από τα πιο παγιωμένα κατεστημένα της ελληνικής δημόσιας ζωής;
Κώστας Μαρούντας
