Του Ανδρέα Πετρόπουλου
Την επόμενη τετραετία, δηλαδή μέχρι το 2018, κυβέρνηση και τρόικα δίνουν τη χαριστική βολή στην κοινωνία. Με το λεγόμενο Μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα, ένα ενδιάμεσο κατ’ ουσίαν μνημόνιο, πέρα από τους νέους φόρους 18 δισ. ευρώ με τους οποίους θα επιβαρυνθούν κυρίως τα νοικοκυριά, δίνεται η χαριστική βολή στην κοινωνική ασφάλιση, καθώς οι περικοπές θα φθάσουν στα 15,7 δισ.
Αμέσως μετά της Ευρωεκλογές, η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί για μια σειρά μέτρων στην αγορά εργασίας. Όπως αποκάλυψε σε δύο διαδοχικά δημοσιεύματα η Αυγή της Κυριακής (13/4 και 19/4) το κείμενο που έχει συνυπογράψει η κυβέρνηση με τους δανειστές και ουσιαστικά αποτελεί ένα τρίτο μνημόνιο, προβλέπει ορισμένες καίριες αλλαγές. Οι σημαντικότερες από αυτές είναι:
1. Αλλαγή του Κώδικα Εργασίας που σημαίνει πλήρη κατάργηση του Εργατικού Δικαίου
2. Απελευθέρωση των απολύσεων.
3. Στην αγορά εργασίας δεσπόζουσα παρουσία θα έχουν πλέον οι Εταιρίες Προσωρινής Απασχόλησης, μέσω των οποίων θα γίνονται και οι προσλήψεις που θα αφορούν προσωρινή απασχόληση.
4. Οικονομικό αφανισμό των συνδικάτων που θα συνοδεύεται με θεσμικό ευνουχισμό τους, ενώ ταυτόχρονα ενισχύεται η θέση των εργοδοτών με την επαναφορά του lock out.
Αυτές οι τρεις αλλαγές, πέρα από τις νέες απολύσεις στο Δημόσιο, την κατάργηση των τριετιών στον ιδιωτικό τομέα και την αμοιβή των ιδιωτικών υπαλλήλων με ένα «γυμνό» μισθό από την πρόσληψη μέχρι την «έξοδο» από την εργασία, είναι καίριες γιατί διαμορφώνουν ένα νέο εργασιακό μοντέλο. Ποιο είναι αυτό; Στα καθ’ ημάς θα μπορούσε να περιγραφεί ως «καθεστώς μηδενικής εργασίας». Προσλήψεις για προσωρινή εργασία μέσω των ΕΠΑ (Εταιριών Προσωρινής Απασχόλησης) δέσμευση του εργαζόμενου μέσω συμβολαίου με τις συγκεκριμένες εταιρίες, «αποδέσμευση» από τον έμμεσο εργοδότη όποτε το κρίνει ο ίδιος σκόπιμο.
Με άλλα λόγια, η απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, ο επανασχεδιασμός μέσω ΕΠΑ του καθεστώτος της προσωρινής απασχόλησης σε ιδιωτικό, αλλά και δημόσιο τομέα, αποτελούν τους ακρογωνιαίους λίθους του τελικού σχεδιασμού για την πλήρη ισοπέδωση της αγοράς εργασίας στην Ελλάδα και την καθιέρωση μισθών στα επίπεδα 200 και 300 ευρώ, δηλαδή αντίστοιχων των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης και των γειτονικών βαλκανικών χωρών.
Αυτό το μοντέλο «μηδενικής εργασίας» που θα ενδυθεί από την κυβέρνηση και τους δανειστές το μανδύα της ανάσχεσης της ανεργίας, ήδη δοκιμάζεται και αλλού, π.χ. στη Μεγάλη Βρετανία και ονομάζεται zero contract. Τι προβλέπει;
«Συμβάσεις» απασχόλησης μέσω εταιριών όπου ο εργαζόμενος δεν έχει καμία απολύτως γνώση για τον εργοδότη, για το πόσες ώρες και ημέρες θα δουλέψει, δεν καλύπτεται από το νόμιμο κατώτερο μισθό και δεν έχει δικαίωμα επιδόματος ασθενείας ή, πολύ περισσότερο, αδείας. Πληρώνεται μόνο για τις ώρες που εργάζεται και, το χειρότερο, είναι ότι για το υπόλοιπο διάστημα της εβδομάδας είναι υποχρεωμένος να βρίσκεται σε καθεστώς αναμονής για την περίπτωση που θα επικοινωνήσουν μαζί του (αν δεήσουν να επικοινωνήσουν, ακόμη και τη τελευταία στιγμή), ζητώντας του να προσέλθει για εργασία.
Σε αυτό το μοντέλο «εργασίας» που μεταφέρεται τώρα και στην Ελλάδα προφανώς είναι περιττό ένα Σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης. Γι’ αυτό, από το 2015, έχουν προβλέψει ως μόνη σταθερά το κρατικό επίδομα – σύνταξη των 360 ευρώ. Για τα υπόλοιπα υπάρχουν και οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, τουλάχιστον για όσους μπορούν να πληρώσουν…
