Με το Σταύρο γνωριστήκαμε πριν 40 χρόνια στη Φλωρεντία, όπου είχε έρθει για σπουδές. Ήταν η περίοδος του χουντοφασιστικού καθεστώτος στη χώρα μας και ο Σταύρος ήταν ένας νέος ώριμος για την ηλικία του, με ενέργεια, με θετική άποψη και κέφι για τη ζωή.
Σύντομα προσχώρησε στο Αντιφασιστικό Αντιϊμπεριαλιστικό Μέτωπο και συνέβαλε με όλες του τις δυνάμεις στον αγώνα για την ανατροπή του αμερικανόπνευστου καθεστώτος.
Συνδεθήκαμε στενά την περίοδο εκείνη και θα ήθελα να πω ότι ήταν από τους συντρόφους που χαιρόμουν να συζητάω ακόμα κι’ όταν διαφωνούσαμε και φυσικά να συνεργάζομαι μαζί του.
Στο μεταξύ πέρασαν τα χρόνια και ήρθε η μεταπολίτευση. Νέες συνθήκες, νέα καθήκοντα, πάντα στα πλαίσια της κομμουνιστικής Αριστεράς. Και από κοντά τα επαγγελματικά, η οικογένεια, τα παιδιά, νέες υποχρεώσεις.
Το εντυπωσιακό με το Σταύρο ετούτη την περίοδο ήταν η άνεσή που είχε να προσαρμόζεται στις κάθε φορά νέες συνθήκες χωρίς να αλλοιώνεται ο χαρακτήρας του, χωρίς να μειώνεται η αγωνιστική του διάθεση, χωρίς να αλλάζει η συμπεριφορά του, ακόμα και το στυλ του.
Κάποια στιγμή, τέλος δεκαετίας ’90, τον απασχόλησε το πρόβλημα της εξάρτησης από τις ουσίες και αποφάσισε να ασχοληθεί με την απεξάρτηση.
Έδωσε και εδώ με όλες του τις δυνάμεις στον αγώνα τον καλό, ξεδιπλώνοντας κοινωνική ευαισθησία, διάθεση προσφοράς, αποτελεσματικότητα, αποδεικνύοντας εκτός των άλλων το πόσο τρυφερός ήταν.
Ωστόσο, αυτό που ιδιαίτερα με συγκίνησε ήταν η στάση που κράτησε την τελευταία περίοδο της ζωής του.
Την τελευταία περιπέτειά του την αντιμετώπισε αγέρωχα, καρτερικά με θάρρος και αξιοπρέπεια. Έτσι θα τον θυμόμαστε.
Από μένα αλλά και από πολλούς άλλους συντρόφους (παλιούς και νέους) τα συλλυπητήρια και η συμπάθειά μας στους δικούς του.
