Της Λόλας Σκαλτσά
Σαν και τώρα θυμάμαι τη χαρά των παιδιών. Σαν και αυτές τις ημέρες ήταν που έβγαιναν οι βαθμοί των Πανελληνίων και η προοπτική να φοιτήσουν στη σχολή της πρώτης επιλογής τους ήταν γεγονός.
Συγκρατημένη αισιοδοξία από τους γονείς τους που μάλλον διέβλεπαν… Πέρασαν τα χρόνια και οι φοιτητές εκείνης της χρονιάς έχουν ήδη κατακτήσει και το μεταπτυχιακό τους και περιμένουν καιρό, υπομονετικά, να βρουν δουλειά – άδικος κόπος! Οι γονείς δεν αντέχουν πια να τους στηρίζουν, αφού και τα δικά τους εισοδήματα έχουν μειωθεί δραματικά.
Δεν θα την κάναμε αυτή την κουβέντα, μια και είναι χιλιάδες οι νέοι –και όχι μόνον– που είναι άνεργοι και χωρίς καν προοπτική, αν δεν βρισκόμουν σε μια παρέα που τα παιδιά τους, τέσσερα παιδιά παρακαλώ, ετοιμάζονται να φύγουν για το εξωτερικό. Τέσσερις επιστήμονες, τέσσερα παιδιά με ήθος και όρεξη για δουλειά ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για να προσφέρουν τις γνώσεις και τον εαυτό τους σε άλλες χώρες. Κι όχι πως το φαινόμενο είναι τωρινό, βεβαίως. Η Ελλάδα έχει μάθει από μετανάστευση. Έχει υποφέρει κι έχει «χαρίσει» στη Δύση σοβαρούς ανθρώπους και λαμπρά μυαλά.
Το δικαιολογημένο παράπονο, όμως, δεν αφορά απλώς και μόνο τον ξενιτεμό των. Στην τελική, τόσα παιδιά φεύγουν για σπουδές… Είναι η ελπίδα που μεταλλάχτηκε σε κατάρα. Είναι η παρακμή, η αδιαφάνεια, η ιδιοτέλεια, οι πελατειακές σχέσεις, ο συμβιβασμός, η δειλία κι ένα σωρό άλλες καταστάσεις που τα λέμε κρίση, για να στρογγυλέψουμε την αιχμηρή γωνία που πέφτουμε πάνω της και μας τρυπάει.
Είναι η θλίψη και η απογοήτευση μιας ολόκληρης γενιάς. Μια γενιά που μεγάλωσε θαρρείς για να πληρώσει πρόστιμο: Δάνεια μη βιώσιμα, συλλογικές συμβάσεις εργασίας ανύπαρκτες, κουπόνια έναντι αμοιβής, Δικαιοσύνη που λειτουργεί και νομοθετεί υπέρ του κεφαλαίου, υποτίμηση πτυχίων, απαξίωση της ίδιας της ζωής των νέων. Κάτι σαν τιμωρία δηλαδή…
