Ο κατευθυνόμενος από κυβερνήσεις και επιχειρηματικούς ομίλους παροξυσμός των δυτικών μέσων ενημέρωσης κατά της Ρωσίας ούτε αθώος είναι ούτε τυχαίος. Οι ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και Ε.Ε θέλουν να γράφουν την ιστορία με τα δικά τους χρώματα. Το χειρότερο είναι ότι νομίζουν ότι μπορούν. Νομίζουν ότι είναι σε θέση να επιβάλλουν τη λήθη, τη «σιωπή των αμνών». Τα διαρκή εγκλήματά τους σε Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, Κύπρο, Αφρική, Λατινική Αμερική, ξεχνιούνται ή προβάλλονται ως επιτεύγματα των «του ελεύθερου κόσμου».
Το λεγόμενο Διεθνές Δίκαιο και ο ίδιος ο ΟΗΕ κουρελιάστηκαν συστηματικά και επαναλαμβανόμενα από τη Δυτική Συμμαχία με τρόπο επιδεικτικό για να μην υπάρχει αμφιβολία για το ποιος «κυβερνά» τον πλανήτη.
Και αυτά που χρόνια ξεφτιλίζονταν τώρα τάχα επιστρέφουν με ορμή στους πηχυαίους τίτλους των ΜΜΕ στις μεγαλόστομες διακηρύξεις των ηγετών του δυτικού κόσμου μαζί με «κροκοδείλια δάκρυα» και τόνους υποκρισίας.
Η αντιρωσική υστερία είναι κομμάτι του μεγάλου πολέμου που διεξάγεται, για άλλη μια φορά, στην Ευρώπη. Είναι αναπόσπαστο τμήμα των όσων ακολουθήσουν όταν η κλαγγή των όπλων κοπάσει και επανέλθει η «ιμπεριαλιστική ειρήνη».
Προϊδεασμός για την επόμενη μέρα
Τα όσα οδήγησαν στο πόλεμο και την εισβολή στην Ουκρανία έχουν αναλυθεί σε άλλα σημειώματα της εφημερίδας. Μένει να δούμε πόσο θα διαρκέσουν και τι πληγές θα ανοίξουν. Η αντιρωσική εκστρατεία στοχεύει κυρίως στην επόμενη μέρα.
Οι ΗΠΑ και η δυτική συμμαχία έπαιξαν το ρόλο τους ως εμπρηστές του πολέμου, δηλώνουν όμως πλήρη αδυναμία άμεσης εμπλοκής σε αυτόν. Οι ίδιες οι ΗΠΑ αλλά και ολόκληρο το δυτικό στρατόπεδο είναι βαθιά διχασμένο, ως προς τις συνέπειες του πολέμου και την κατανομή των ζημιών, παρά την ομοθυμία των δυτικών ηγετών στην καταγγελία της Ρωσίας.
Οι ΗΠΑ αξιοποιούν την αντιρωσική υστερία σε μια προσπάθεια να ευθυγραμμίσουν ολόκληρη τη Δύση σε μια στρατοπέδευση σε βάρος της Ρωσίας. Ο ορατός στόχος της Ουάσιγκτον είναι να ανακτήσει την πρωτοκαθεδρία στο δυτικό κόσμο που είχε κλονισθεί μετά την αποχώρησή της από τα θερμά μέτωπα (Συρία, Μ. Ανατολή, Αφγανιστάν) και τη φανερή αδυναμία της να επιβάλλει τα παντοκρατορικά της συμφέροντα όπως στο παρελθόν. Ο λιγότερο, προς το παρόν, ορατός λόγος είναι να στοχοποιηθεί η Ρωσία σήμερα και ο πιθανός άξονας Ρωσίας- Κίνας αύριο, έτσι ώστε η Ευρώπη να οδηγηθεί έξω από κάθε οικονομική ή άλλη συνεργασία με τις δύο άλλες ισχυρές παγκόσμιες δυνάμεις και έτσι να ακυρωθεί κάθε δυνατότητα αυτόνομης πορείας της Ευρώπης.
Οι ΗΠΑ του Μπάιντεν διακινδυνεύουν σήμερα τη συγκρότηση ενός κινεζορωσικού άξονα προκειμένου να ελέγξουν την Ευρώπη και να τη δεσμεύσουν στη στρατηγική αναγόρευσης της Κίνας και της Ρωσίας σε κύριο εχθρό της υπερδύναμης. Η εκστρατεία χαλάρωσης της εξάρτησης της Ε.Ε. από τους ενεργειακούς πόρους της Ρωσίας ήταν το προοίμιο αυτής της στρατηγικής, αν και όλοι γνωρίζουν, ότι προς το παρόν κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό ούτε τεχνικά ούτε οικονομικά. Αν αυτό είναι το σχέδιο των ΗΠΑ το ενδιαφέρον ερώτημα είναι πώς και αν αντιδράσει η Ε.Ε. υπερβαίνοντας τον σημερινό διχασμό της. Αν και οι κυβερνήσεις των χωρών της Ε.Ε. παίζουν ενεργότατο ρόλο στην αντιρωσική υστερία αναμφισβήτητα δείγματα της αμηχανίας τους είναι ορατά. Χαρακτηριστική η άρνηση της Γερμανίας να υιοθετήσει πλήρως τον αποκλεισμό της Ρωσίας από το σύστημα των διεθνών χρηματοπιστωτικών αλλαγών.
Όσο διαρκεί ο πόλεμος είναι πιθανό ανεκτές, στη διεθνή διπλωματία και κάποιες λεκτικές υπερβολές. Αποτελούν άλλωστε και ως «κατευναστικό άλλοθι» για τις τεράστιες αυξήσεις στις τιμές της ενέργειας και τον πληθωρισμό που δημιουργείται και φορτώνεται στις πλάτες των εργαζομένων. Θα έρθει η ώρα όμως που θα πρέπει να μετρηθεί το ύψος της έκθεσης των τραπεζών της Ε.Ε. στη Ρωσία και το μέγεθος των οικονομικών συναλλαγών κάθε χωριστής χώρας της Ε.Ε. με Ρωσία και Κίνα.
Τότε ίσως τα πράγματα να εξελιχθούν διαφορετικά…
