Για την απόρριψη έκδοσης των 8 Tούρκων στρατιωτικών
του Βασίλη Ασημακόπουλου*
Η απόρριψη του αιτήματος έκδοσης στην Τουρκία των «8» στρατιωτικών εκ μέρους της ελληνικής δικαιοσύνης και ειδικότερα των ποινικών τμημάτων του Αρείου Πάγου, έσωσε την τιμή της Ελληνικής Δημοκρατίας. Σύμφωνα με το σκεπτικό των αποφάσεων του Αρείου Πάγου «η πιθανότητα ακυρώσεως ή περιστολής του πλαισίου δικαιωμάτων όλων των εκζητουμένων ανεξαρτήτως του βαθμού ενοχής ή βαρύτητας των αδικημάτων, δεν επιτρέπει την εφαρμογή διατάξεων που ρυθμίζουν την έκδοσή τους αφού αυτές υποχωρούν έναντι των υπέρτερης σημασίας κανόνων που προστατεύουν τα δικαιώματα του ανθρώπου».
Αξίζουν συγχαρητήρια στους συγκεκριμένους δικαστές που δεν έπραξαν το αδιανόητο. Το οποίο όμως στους καιρούς που ζούμε δεν είναι και αυτονόητο.
Ορισμένες σύντομες πολιτικού χαρακτήρα διαπιστώσεις. Η μία είναι ότι η Ελληνική Δημοκρατία, ακόμα και στη μνημονιακή της περίοδο με τις δομικού τύπου οπισθοχωρήσεις, δεν είναι Δημοκρατία της Τουρκίας. Ειδικά στο σκληρό πυρήνα του κράτους δικαίου. Μέχρι σήμερα τουλάχιστον. Επόμενη διαπίστωση αφορά τους πολιτικοϊδεολογικούς χώρους και συλλογικότητες που κινητοποιήθηκαν για το ζήτημα των «8». Ένα τμήμα της Αριστεράς δραστηριοποιήθηκε κατά της έκδοσης των «8», συνεχίζοντας μια πλούσια αγωνιστική παράδοση υπεράσπισης δικαιωμάτων και ελευθεριών. Ένα άλλο τμήμα της Αριστεράς ζήτησε – ιδίως τις πρώτες μέρες που πέρασαν οι «8» στην Ελλάδα – την έκδοσή τους στην Τουρκία. Αναιρετικό αυτοδικαίως της αριστερής πολιτικοϊδεολογικής ταυτότητας και φυσιογνωμίας. Υπήρχε και ένα τμήμα που κινητοποιήθηκε έντονα εναντίον της έκδοσης των «8», προερχόμενο από τον φιλελεύθερο και εκσυγχρονιστικό χώρο. Είναι θετικό που ευαισθητοποιήθηκε. Είναι ακόμα πιο θετικό να ανακαλύπτει ο συγκεκριμένος χώρος έστω εν έτει 2016-2017 τον ολοκληρωτικό χαρακτήρα του τουρκικού καθεστώτος. Στον βαθμό που πραγματικά κάτι τέτοιο συμβαίνει. Θυμίζουμε μόνον ότι η στάση του στο εθνικό όνειδος της παράδοσης στο τουρκικό κράτος του ηγέτη του κουρδικού εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος Αμπτουλάχ Οτσαλάν από την κυβέρνηση Σημίτη τον Φεβρουάριο 1999, ήταν εντελώς διαφορετική. Πολλοί από τους δραστηριοποιούμενους σήμερα ενάντια στην έκδοση των «8» από το συγκεκριμένο χώρο, είχαν υπογράψει κείμενα υποστήριξης της τότε κυβέρνησης. Ορισμένοι με δηλώσεις τους δυστυχώς ενάντια στην ίδια την προσωπική τους διαδρομή. Σε μια από τις μελανότερες και πιο εφιαλτικές συλλογικές στιγμές της σύγχρονης ιστορίας μας. Τότε που η χώρα, δια των επίσημων εκφράσεών της (γιατί υπήρξε και η Ελλάδα που αντιστάθηκε), στράφηκε κατά της ιστορίας της και το τότε κυβερνητικό κόμμα άλλαξε επισήμως στρατόπεδο. Το ζήτημα είναι να είμαστε πάντα με την ελευθερία, τη δημοκρατία, τα ατομικά, πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα. Όχι ανάλογα με το ποιο κόμμα είναι στην κυβέρνηση, ποια είναι τα ατομικά ή κοινωνικά συμφέροντα του καθενός ή ακόμα χειρότερα, ποια είναι η διαφαινόμενη υποστήριξη του διεθνούς ηγεμόνα…
* Ο Βασίλης Ασημακόπουλος είναι δικηγόρος και μέλος της ΣΕ του Νέου Αγωνιστή
