Του Δημήτρη Υφαντή.
Ένας-ένας (αφού επικαλούνταν την «κοινωνική προστασία» ή το «ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα»), ολοκλήρωνε την αγόρευσή του, υμνώντας το εθνοσωτήριο έργο του πρωθυπουργού. Όχι, δεν ήταν παράσταση μαύρης κωμωδίας, αλλά ήταν η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, στο φόντο της σαρωτικής επίδειξης δύναμης του μνημονιακού άξονα: κυβέρνηση – ΜΜΕ – Ν.Δ. – ΛΑΟΣ – Ντόρα σε ομοβροντία λαϊκισμού, ρατσισμού κι εκφασισμού.
Έτσι έκλεισε ο κύκλος, σε αυτή τη φάση, μίας αυξημένης κινητικότητας στην κυβερνητική πλειοψηφία. Ήδη οι διαγραφέντες συρρικνώνουν τη δύναμή της στους 156, ενώ η απειλή-εκβιασμός των πρόωρων εκλογών με λίστα βαραίνει στις επιλογές όλων.
Λίγο πριν την αλλαγή του έτους, μία νεοσύστατη ομαδοποίηση βουλευτών του ΠΑΣΟΚ –Καρτάλης, Αλευράς, Κουκουλόπουλος, μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα– πρόβαλε την ανάγκη «συντονισμού», «αναπτυξιακής διάστασης», και «κοινωνικής ευαισθησίας». Βεβαίως και δεν αμφισβήτησε ούτε στο παραμικρό το μνημονιακό «οδικό χάρτη». Η κομματική προέλευση των συμμετεχόντων –σημιτικοί εκσυγχρονιστές, βενιζελικοί;– κι ο αιφνιδιασμός του πρωθυπουργικού κέντρου υπογραμμίστηκαν. Έχουν προηγηθεί επιμέρους ή για το θεαθήναι αντιδράσεις κυβερνητικών βουλευτών σε μία σειρά σχέδια νόμου, όμως σε καμία περίπτωση δεν εκδηλώθηκε η μαζική «ανυπακοή» που ξεσήκωσε η υπ. Περιβάλλοντος Τ. Μπιρμπίλη για τις περιοχές Natura.
Αντίστοιχα ήταν η πρώτη φορά, που η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ, με την παρουσία των νομιμοφρόνων πράσινων μεγαλοσυνδικαλιστών, διακήρυξε επίσημα τη διαφοροποίησή της από το μνημόνιο. Τι συμβαίνει, λοιπόν, εδώ πέρα;
Στη νέα φάση, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ υποχρεώνεται σε έναν ντροπιαστικό ρόλο πρωτοκολλητή των καταιγιστικών μέτρων κατεδάφισης της κοινωνίας. Οι πραγματικές διαφοροποιήσεις, των τριών που δεν ψήφισαν το Μνημόνιο και του Β. Παπαχρήστου που καταψήφισε την ισοπέδωση σε μία νύχτα των εργασιακών κατακτήσεων, προκύπτουν ξαφνικά, και ακαριαία τίθενται εκτός κοινοβουλευτικής νομιμότητας. Πρόκειται για την κοινοβουλευτική περίοδο του αίσχους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Κι επιδιώκουν οι κυβερνητικοί βουλευτές να… πιάσουν επαφή με τους ψηφοφόρους τους με φαρισαϊσμούς στο νομοσχέδιο Μπιρμπίλη για τους όρους δόμησης; Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και το καθεστωτικό πολιτικό προσωπικό χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Είναι το ρήγμα της κοινωνικής απόγνωσης κι απόρριψης.
Όσο για την ηγεσία της ΠΑΣΚΕ, έχει δώσει νέα πνοή στο ρόλο του υποταγμένου συνδικαλισμού, στον απόλυτο εξευτελισμό του. Έχουν κι αυτοί αντιληφθεί τα νέα απαγορευτικά περιθώρια ελιγμών. Κι ακριβώς λαμβάνουν επίκαιρες θέσεις εξυπηρέτησης της «νέας κατάστασης». Τώρα «διαφοροποιούνται». Σαν τους δωσίλογους μίας άλλης όχι και τόσο μακρινής, χρονικά και ποιοτικά, εποχής. Κι εκείνοι δεν παρίσταναν τους εθνικόφρονες; Τους αντιστασιακούς; Και τούτοι αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας το Μνημόνιο. Είναι άραγε δυνατόν, διά υπεύθυνων δηλώσεων ο κρατικός υποταγμένος συνδικαλισμός να αποκαθάρει τις αμαρτίες του στην αντιμνημονιακή κολυμπήθρα, όταν καθημερινά δίνει πρόθυμα δείγματα γραφής στους εντολοδόχους του με την υπονόμευση των κοινωνικών αντιστάσεων; Ο Παναγόπουλος και τα τσιράκια του είναι η Πέμπτη Φάλαγγα της τρόικας μέσα στο εργατικό κίνημα. Είναι αυτό πλατιά συνείδηση σήμερα στους εργαζόμενους που πλήττονται. Επιβεβαιώνεται σε κάθε λαϊκή διαμαρτυρία.
Τα διλήμματα καθημερινά σκληραίνουν, γίνονται ζωτικά, υποχρεώνουν σε επώδυνες επιλογές. Τα διλήμματα τα θέτει η ίδια η κοινωνία, όταν δέχεται την αφόρητη επίθεση διάλυσής της. Το πολιτικό κατεστημένο υφίσταται ραγδαίες διεργασίες εκφυλισμού. Όσα περιγράψαμε, όσα διαδραματίζονται καθημερινά, με τον τραγέλαφο των εξεταστικών σαν επιστέγασμα, το επιβεβαιώνουν με δραματικούς χαρακτήρες. Ως εντολοδόχος της τρόικας, ένας απόλυτα στεγανός κύκλος γύρω από τον πρωθυπουργό καταλύει κάθε ίχνος κοινοβουλευτισμού, κατ’ αντιστοιχία με την ποδηγέτηση της χώρας στις αδηφάγες ορέξεις «συμμάχων» κι «εχθρών». Οι θλιβερές κομματικές και συνδικαλιστικές μικροπολιτικές καμαρίλες αποτελούν αγωνιώδεις κι αδιέξοδες απόπειρες διάσωσης κι αναζήτησης ρόλων. Από το λαό ήδη λαμβάνουν ό,τι τους αξίζει. Και έρχονται τα χειρότερα…
Λίγο πριν την αλλαγή του έτους, μία νεοσύστατη ομαδοποίηση βουλευτών του ΠΑΣΟΚ –Καρτάλης, Αλευράς, Κουκουλόπουλος, μερικά από τα πιο γνωστά ονόματα– πρόβαλε την ανάγκη «συντονισμού», «αναπτυξιακής διάστασης», και «κοινωνικής ευαισθησίας». Βεβαίως και δεν αμφισβήτησε ούτε στο παραμικρό το μνημονιακό «οδικό χάρτη». Η κομματική προέλευση των συμμετεχόντων –σημιτικοί εκσυγχρονιστές, βενιζελικοί;– κι ο αιφνιδιασμός του πρωθυπουργικού κέντρου υπογραμμίστηκαν. Έχουν προηγηθεί επιμέρους ή για το θεαθήναι αντιδράσεις κυβερνητικών βουλευτών σε μία σειρά σχέδια νόμου, όμως σε καμία περίπτωση δεν εκδηλώθηκε η μαζική «ανυπακοή» που ξεσήκωσε η υπ. Περιβάλλοντος Τ. Μπιρμπίλη για τις περιοχές Natura.
Αντίστοιχα ήταν η πρώτη φορά, που η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ, με την παρουσία των νομιμοφρόνων πράσινων μεγαλοσυνδικαλιστών, διακήρυξε επίσημα τη διαφοροποίησή της από το μνημόνιο. Τι συμβαίνει, λοιπόν, εδώ πέρα;
Στη νέα φάση, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ υποχρεώνεται σε έναν ντροπιαστικό ρόλο πρωτοκολλητή των καταιγιστικών μέτρων κατεδάφισης της κοινωνίας. Οι πραγματικές διαφοροποιήσεις, των τριών που δεν ψήφισαν το Μνημόνιο και του Β. Παπαχρήστου που καταψήφισε την ισοπέδωση σε μία νύχτα των εργασιακών κατακτήσεων, προκύπτουν ξαφνικά, και ακαριαία τίθενται εκτός κοινοβουλευτικής νομιμότητας. Πρόκειται για την κοινοβουλευτική περίοδο του αίσχους της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας. Κι επιδιώκουν οι κυβερνητικοί βουλευτές να… πιάσουν επαφή με τους ψηφοφόρους τους με φαρισαϊσμούς στο νομοσχέδιο Μπιρμπίλη για τους όρους δόμησης; Οι λέξεις χάνουν το νόημά τους και το καθεστωτικό πολιτικό προσωπικό χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Είναι το ρήγμα της κοινωνικής απόγνωσης κι απόρριψης.
Όσο για την ηγεσία της ΠΑΣΚΕ, έχει δώσει νέα πνοή στο ρόλο του υποταγμένου συνδικαλισμού, στον απόλυτο εξευτελισμό του. Έχουν κι αυτοί αντιληφθεί τα νέα απαγορευτικά περιθώρια ελιγμών. Κι ακριβώς λαμβάνουν επίκαιρες θέσεις εξυπηρέτησης της «νέας κατάστασης». Τώρα «διαφοροποιούνται». Σαν τους δωσίλογους μίας άλλης όχι και τόσο μακρινής, χρονικά και ποιοτικά, εποχής. Κι εκείνοι δεν παρίσταναν τους εθνικόφρονες; Τους αντιστασιακούς; Και τούτοι αποκηρύσσουν μετά βδελυγμίας το Μνημόνιο. Είναι άραγε δυνατόν, διά υπεύθυνων δηλώσεων ο κρατικός υποταγμένος συνδικαλισμός να αποκαθάρει τις αμαρτίες του στην αντιμνημονιακή κολυμπήθρα, όταν καθημερινά δίνει πρόθυμα δείγματα γραφής στους εντολοδόχους του με την υπονόμευση των κοινωνικών αντιστάσεων; Ο Παναγόπουλος και τα τσιράκια του είναι η Πέμπτη Φάλαγγα της τρόικας μέσα στο εργατικό κίνημα. Είναι αυτό πλατιά συνείδηση σήμερα στους εργαζόμενους που πλήττονται. Επιβεβαιώνεται σε κάθε λαϊκή διαμαρτυρία.
Τα διλήμματα καθημερινά σκληραίνουν, γίνονται ζωτικά, υποχρεώνουν σε επώδυνες επιλογές. Τα διλήμματα τα θέτει η ίδια η κοινωνία, όταν δέχεται την αφόρητη επίθεση διάλυσής της. Το πολιτικό κατεστημένο υφίσταται ραγδαίες διεργασίες εκφυλισμού. Όσα περιγράψαμε, όσα διαδραματίζονται καθημερινά, με τον τραγέλαφο των εξεταστικών σαν επιστέγασμα, το επιβεβαιώνουν με δραματικούς χαρακτήρες. Ως εντολοδόχος της τρόικας, ένας απόλυτα στεγανός κύκλος γύρω από τον πρωθυπουργό καταλύει κάθε ίχνος κοινοβουλευτισμού, κατ’ αντιστοιχία με την ποδηγέτηση της χώρας στις αδηφάγες ορέξεις «συμμάχων» κι «εχθρών». Οι θλιβερές κομματικές και συνδικαλιστικές μικροπολιτικές καμαρίλες αποτελούν αγωνιώδεις κι αδιέξοδες απόπειρες διάσωσης κι αναζήτησης ρόλων. Από το λαό ήδη λαμβάνουν ό,τι τους αξίζει. Και έρχονται τα χειρότερα…
Σχόλια
