Το παράδειγμα του Ελληνικού. Tου Άκη Μπαδογιάννη.
Σε μια εποχή που όλα φαίνονται να κινούνται σε μονόδρομο, έχει ιδιαίτερη αξία να βλέπεις πως υπάρχει και άλλος δρόμος, έξω από τα συνηθισμένα.
Ο Δήμος Ελληνικού αποτέλεσε, την 4ετία που κλείνει, ένα τέτοιο παράδειγμα διαφορετικής από τα καθιερωμένα πορείας και στάσης της αυτοδιοίκησης.
Δεν αναφερόμαστε μόνο στα πιο γνωστά (π.χ. στην αγωνιστική στάση απέναντι στα συμφέροντα που είχαν επιβάλει τον αποκλεισμό της ελεύθερης πρόσβασης στην ακτή). Ή, ακόμα, στην εντονότερη ίσως από κάθε άλλη περιοχή της Ελλάδας αντιμετώπιση του οδοστρωτήρα της Αυτοδιοίκησης που λέγεται «Καλλικράτης». Στην διαφύλαξη του πρώην αεροδρομίου από την τσιμεντοποίηση ή του Υμηττού από την καταστροφή.
Αναφερόμαστε και σε μια σειρά δράσεις και επιλογές που δείχνουν πως μπορεί μια δημοτική αρχή να βάζει στο κέντρο της προσοχής της τον πολίτη και τις δυσκολίες της καθημερινότητάς του.
Το Ελληνικό διατήρησε τη δημοτική φορολόγηση στα χαμηλότερα επίπεδα, παγώνοντας τέλη και φόρους, ενώ επέκτεινε το πρόγραμμα καθαριότητας και διαχείρισης απορριμμάτων. Όταν άλλοι καθιέρωναν ή αύξαναν τα τροφεία, το Ελληνικό καταργούσε την επιβάρυνση των νοικοκυριών για τους παιδικούς σταθμούς. Την ίδια στιγμή που διεύρυνε το πρόγραμμα καλοκαιρινών διακοπών των παιδιών (περί τα 600 παιδιά για ενάμισι μήνα) καταργούσε την οικονομική επιβάρυνση για τη συμμετοχή σ’ αυτό, παρέχοντάς το δωρεάν.
Όλα τα προγράμματα, γυμναστική, χορός, φωτογραφία, ζωγραφική, θέατρο δόθηκαν δωρεάν στους πολίτες. Τα δίδακτρα του ωδείου έμειναν εξαιρετικά χαμηλά, επιδοτούμενα κατά 60% από το δημοτικό προϋπολογισμό. Όσοι εργάζονται στην εκπαίδευση ένιωσαν τον ξεχωριστό ρόλο του δήμου στην επίλυση προβλημάτων συντήρησης και υποστήριξης των σχολικών μονάδων.
Οι αθλητικοί και πολιτιστικοί σύλλογοι στηρίχτηκαν αποφασιστικά. Όχι γιατί ο δήμος έχει απεριόριστα χρήματα, στο κάτω- κάτω δεν παρέλαβε κάποιο απόθεμα πριν από 4 χρόνια. Αλλά γιατί η δημοτική αρχή μπορεί να ιεραρχεί τις ανάγκες διαφορετικά και να οργανώνει την κάλυψή τους με διαφορετική λογική.
Την ώρα που οι ελεύθεροι χώροι έλειπαν από τη γειτονιά της Αγ. Παρασκευής-Ελληνικού και δίπλα της ένα πάρκο (εκείνο της 129 Πτέρυγας ήταν κλειστό), ο δήμος πήρε την πρωτοβουλία οργανώνοντας κινητοποίηση να το ανοίξει στους πολίτες.
Μια παιδική χαρά, ένα γηπεδάκι, ένας χώρος αναψυχής, ένας υπαίθριος κινηματογράφος με δωρεάν είσοδο βρίσκονται σήμερα εκεί.
Την ίδια ώρα που οι κοινωνικές παροχές προσφέρονται χωρίς καμιά επιβάρυνση στους πολίτες, ο Δήμος Ελληνικού μπόρεσε να κάνει από το μηδέν μια σειρά μελέτες και να προχωρήσει έργα που ξεκίνησε, χωρίς να διστάζει, αν χρειαστεί, ακόμη και να τα επιβραδύνει λίγο, για να γίνει μια καλύτερη διαβούλευση με τους πολίτες.
Η δημοτική αρχή του Ελληνικού βρέθηκε στους δρόμους δίπλα σε εκείνους που διεκδικούσαν το δίκιο τους (π.χ. εργαζόμενοι των κέντρων κοινωνικής παρέμβασης) και είχε πρώτο ρόλο στις διεκδικήσεις της Αυτοδιοίκησης, για να μπορεί να παρέχει στον πολίτη καλύτερες υπηρεσίες.
Με πνεύμα ομάδας, όπου άνθρωποι με διαφορετικές σκέψεις, αφετηρίες, δυνατότητες, μπορούν κάνοντας ξεχωριστά πράγματα ο καθένας να υπηρετούν μαζί μεγάλους κοινούς στόχους, βάζοντας στο κέντρο της προσοχής τις ανάγκες της κοινωνίας.
Σε μια εποχή που προβάλλονται οι αξίες των «δυναμικών ανθρώπων που σώζουν, δήθεν, την κοινωνία» ενώ απλά αναπαράγουν τα συνήθη, η δημοτική αρχή του Ελληνικού έδωσε το παράδειγμα ενός άλλου δρόμου. Χειροπιαστό, φωτεινό. Άξιο για μίμηση και συνέχεια.
Υπάρχει και άλλος δρόμος… για την ενότητα της Αριστεράς
Σε μια εποχή που η Αριστερά μοιάζει να κυνηγάει την ουρά της και να τρώει τις σάρκες της αξίζει κανείς να προσέχει παραδείγματα που δείχνουν πως η Αριστερά μπορεί ενωμένη να ανοίγει δρόμους. Και απ’ αυτή την άποψη το παράδειγμα του Ελληνικού δείχνει πως υπάρχει κι άλλος δρόμος έξω από το μονόδρομο της διάλυσης.
Η παράταξη που διοίκησε τα τελευταία τέσσερα χρόνια το Δήμο Ελληνικού ξεκίνησε σαν μια δημοτική κίνηση με πυρήνα τις δυνάμεις του ΚΚΕ και μια σοβαρή παρακαταθήκη ενωτικής πολιτικής από τα χρόνια της δημαρχίας του Κώστα Κορτζίδη (πατέρας του σημερινού δημάρχου, εξέχουσα μορφή της ιστορικής γενιάς των κομμουνιστών δημάρχων της μεταπολίτευσης). Μέσα από τη δράση της στα ζητήματα του αεροδρόμιου, της παραλίας, των ελεύθερων χώρων, γρήγορα εξελίχτηκε σε χώρο συνάντησης μαχόμενων ανθρώπων από όλους τους χώρους της Αριστεράς, αλλά και πολλών απλών ανθρώπων που ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους προτιμήσεις συνέβαλαν με ανιδιοτέλεια στη διαμόρφωση της.
Οι σχέσεις του ΚΚΕ και του ΣΥΝ με την παράταξη αυτή έχουν ενδιαφέρον, καθώς εμφανίζουν κοινά στοιχεία και αποκλίσεις. Για έξι περίπου χρόνια από τη δημιουργία της, συσπείρωνε το σύνολο των φίλων του ΚΚΕ και ένα μεγάλο μέρος φίλων του ΣΥΝ (επίσημα ο ΣΥΝ στήριζε τότε το μέλος του ΠΑΣΟΚ Ι.Εφραιμίδη). Από το 2005 οι όροι αντιστράφηκαν, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ στηρίζει επίσημα από τότε την παράταξη αυτή, ενώ το ΚΚΕ ζήτησε από τους φίλους και τα μέλη του να αποχωρήσουν. Την εντολή αγνόησαν πολλοί παραμένοντας όμως φίλοι και υποστηρικτές του ΚΚΕ.
Η Δημοτική Συνεργασία για το Ελληνικό ήταν πάντα ο χώρος συνάντησης, συνδιαμόρφωσης πολιτικής και κοινής δράσης της Αριστεράς σε όλες τις εκδοχές και τις εκφράσεις της. Η ενότητα στη δράση συσπείρωσε γύρω της πολύ ευρύτερες δυνάμεις από τα εκλογικά ποσοστά της σύνολης Αριστεράς. Αυτή ήταν η βάση των επιτυχιών και των γεγονότων που κάνουν πολλούς να νιώθουν πως το Ελληνικό τούς αφορά.
Η πορεία δεν ήταν εύκολη, αλλά το αποτέλεσμα είναι χαρακτηριστικό. Αν ο Χ.Κορτζίδης έγινε δήμαρχος, αν ο δρόμος για την παραλία άνοιξε, αν έχουμε κάτι θετικό να δείξουμε, ως αριστερή διοίκηση ενός μικρού αλλά κομβικού δήμου, είναι γιατί βαδίσαμε μαζί με πολλούς άλλους το δρόμο της ενότητας και της κοινής δράσης.
Μ’ αυτές τις παρακαταθήκες ιδρύθηκε, πρόσφατα, η Δημοτική Συνεργασία Ελληνικού-Αργυρούπολης που δίνει σήμερα τη μάχη στο νέο δήμο.
Το παράδειγμα του Ελληνικού δείχνει πως η ενότητα της Αριστεράς είναι αναγκαία αλλά και δυνατή. Σε καιρούς που αρχίζουμε να λοξοκοιτάμε ο ένας τον άλλον, αξίζει να στρέφουμε τη σκέψη μας εκεί.
