Η καταδίκη της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία είναι «θεσμός» σχεδόν σε κάθε μεγάλο καλλιτεχνικό γεγονός επί ευρωπαϊκού εδάφους. Συχνά μάλιστα συνοδεύεται από αποκλεισμό συγγραφέων, μουσικών κ.ά. που δεν έσπευσαν να καταδικάσουν την εισβολή. Στις πιο ακραίες εκδηλώσεις της, η αντιρωσική υστερία κατρακύλησε στην ακύρωση συναυλίας με συμφωνίες του Τσαϊκόφσκι, όπερας του Μουσόργκσκι κ.ο.κ. Φυσικά η υποχρεωτική αναφορά στην Ουκρανία δεν έλειπε ούτε από μεγάλα κινηματογραφικά φεστιβάλ. Ακόμη και οι πιο φανατικοί οπαδοί της «τέχνης για την τέχνη» υποστηρίζουν αυτή τη στάση, διαβεβαιώνοντας ότι δεν έχει να κάνει με πολιτική, αλλά με το διεθνές δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα κ.λπ.
Η κατοχή της Παλαιστίνης, από την άλλη, φαίνεται ότι δεν αφορά το διεθνές δίκαιο. Εδώ επιστρέφουμε στην εξοβελιστέα «πολιτική». Επικουρικά εξαπολύεται και η ευρύχωρη κατηγορία του αντισημιτισμού. Έτσι εκατοντάδες άνθρωποι που τολμούν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους –μιλούν δηλαδή για κατοχή, εθνοκάθαρση και γενοκτονία– χάνουν τις δουλειές τους, πετάγονται έξω από καλλιτεχνικές και αθλητικές διοργανώσεις κ.ο.κ. Ας επισημανθεί εδώ κάτι που δεν είναι πολύ γνωστό: σχεδόν στο 30% των εκδηλώσεων που ακυρώθηκαν ή απαγορεύθηκαν στη Γερμανία με την κατηγορία του «αντισημιτισμού» πρωταγωνιστούσαν προοδευτικοί αντισιωνιστές εβραίοι!
Με ξένα κόλλυβα η «αποζημίωση» για το Ολοκαύτωμα
Στη Γερμανία, ούτε το κόμμα της Αριστεράς δεν τολμά να υπερασπίσει το δικαίωμα της Παλαιστίνης να αντιστέκεται στην κατοχή. Η βαριά ευθύνη, λένε, της Γερμανίας για το Ολοκαύτωμα, την υποχρεώνει να υπερασπίζεται το κατοχικό κράτος. Ας παρατηρήσουμε καταρχήν πως η συναίσθηση της «βαριάς ευθύνης» είναι, πάλι, επιλεκτική. Η σύγχρονη Γερμανία δεν την ένιωσε ποτέ απέναντι σε άλλες χώρες και λαούς που μαρτύρησαν από τον ναζισμό. Επιπλέον, καμία ευθύνη δεν εμπόδισε τη Γερμανία να συμπορευτεί με τη μεταπολεμική γραμμή της Δύσης, δηλαδή να ξεφορτωθεί όσους Εβραίους επέζησαν του Ολοκαυτώματος, στέλνοντάς τους να εποικίσουν τα στρατηγικά εδάφη που οι σιωνιστές ψευδώς αποκαλούσαν «γη χωρίς λαό για λαό χωρίς γη». Δεν σκέφτηκαν οι Γερμανοί και Δυτικοί ιθύνοντες να δώσουν δικά τους εδάφη για τη δημιουργία εβραϊκού κράτους σε ευρωπαϊκό έδαφος. Προτίμησαν να «χαρίσουν» στους διασωθέντες εβραίους τη γη άλλων…
Σχετικά μ’ αυτό, έγραφε το 1964 ο μαύρος ριζοσπάστης Μάλκολμ Χ: «Είχαν οι σιωνιστές το νομικό ή ηθικό δικαίωμα να εισβάλουν στην αραβική Παλαιστίνη, να ξεριζώσουν τους Άραβες πολίτες της από τα σπίτια τους και να αρπάξουν όλη την αραβική περιουσία για τον εαυτό τους, μόνο και μόνο με βάση τον “θρησκευτικό” ισχυρισμό ότι οι πρόγονοί τους ζούσαν εκεί πριν από χιλιάδες χρόνια; Μόλις πριν από χίλια χρόνια οι Μαυριτανοί ζούσαν στην Ισπανία. Αυτό θα τους έδινε άραγε το νομικό και ηθικό δικαίωμα να εισβάλουν στην Ιβηρική Χερσόνησο, να εκδιώξουν τους Ισπανούς πολίτες της και να ιδρύσουν εκεί ένα μουσουλμανικό έθνος;». Απαγορευμένα ερωτήματα!
Η συνενοχή της γερμανικής άρχουσας τάξης με τη ρατσιστική ελίτ του Ισραήλ έφτασε στο σημείο να αυστηροποιήσει το 2004, κατ’ απαίτηση των ισραηλινών, τους ευνοϊκούς ως τότε νόμους για τη μετανάστευση εβραίων στη Γερμανία. Η αιτία ήταν ότι οι σιωνιστές διαπίστωσαν πως οι περισσότεροι εβραίοι της πρώην ΕΣΣΔ προτιμούσαν να μεταναστεύσουν στην καρδιά της Ευρώπης παρά στον «παράδεισο» του Ισραήλ – το οποίο όμως χρειαζόταν απεγνωσμένα την αύξηση των εν δυνάμει εποίκων. Έκτοτε οι εβραίοι των μετασοβιετικών κρατών βρίσκουν τις γερμανικές πόρτες κλειστές…
Το Παλαιστινιακό ζήτημα εισβάλλει στο Βερολίνο
Στην 74η Μπερλινάλε (Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου) πολλοί άνθρωποι του κινηματογράφου εξέφρασαν, ο καθένας με τον τρόπο του, τον αποτροπιασμό τους για το έγκλημα που συντελείται εναντίον του Παλαιστινιακού λαού – πόσο μάλλον που το συγκεκριμένο φεστιβάλ πάντα θεωρούνταν το πιο πολιτικοποιημένο. Η τωρινή διοίκηση βέβαια, με οδηγίες από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση, επιχειρούσε απεγνωσμένα να ακυρώσει αυτήν την παράδοση. Και γι’ αυτό είχε αποφασίσει να «αγνοήσει» το Παλαιστινιακό ζήτημα, απαιτώντας από το προσωπικό και τους συνεργάτες της να πράξουν το ίδιο.
Όμως το Παλαιστινιακό διαπέρασε κάθε πότο της Μπερλινάλε. Ήδη στην τελετή έναρξης αρκετοί προσκεκλημένοι εμφανίστηκαν με το σύνθημα «Εκεχειρία τώρα». Έπειτα, το βραβείο καλύτερου ντοκιμαντέρ δόθηκε στο «No Other Land» του Ισραηλινού Γιουβάλ Αμπραχάμ και του Παλαιστίνιου Μπαζέλ Αντρά – το οποίο περιγράφει την απελπισμένη προσπάθεια των κατοίκων του Μασαφέρ Γιάτα στη Δυτική Όχθη να αποτρέψουν την εθνοκάθαρση. Στην δε τελετή απονομής των βραβείων, η Αμερικανίδα σκηνοθέτιδα Ελίζα Χίτμαν, η Δανέζα παραγωγός Κάτριν Πορς, ο Αργεντίνος ηθοποιός Ναχουέλ Πέρεζ κ.ά. εμφανίστηκαν με συνθήματα υπέρ της εκεχειρίας, ενώ ο Αμερικανός σκηνοθέτης Μπεν Ράσελ φορούσε παλαιστινιακή μαντήλα καθώς παραλάμβανε το βραβείο καλύτερης ταινίας για το «Direct Action». Ο Γιουβάλ Αμπραχάμ κατήγγειλε το καθεστώς απαρτχάιντ και ζήτησε τον τερματισμό της κατοχής, ενώ ο Μπαζέλ Αντρά είπε ότι αδυνατεί να γιορτάσει «όταν δεκάδες χιλιάδες συμπατριώτες μου σφαγιάζονται από το Ισραήλ»…
Άστραψαν και βρόντηξαν ο Ισραηλινός πρέσβης, ο δήμαρχος του Βερολίνου και ο εκπρόσωπος της ομοσπονδιακής κυβέρνησης: «Πρόκειται για κραυγαλέο αντισημιτισμό» κραύγαζε ο πρώτος, «τέτοια πράγματα δεν πρέπει να ειπωθούν ποτέ ξανά» απειλούσε ο δεύτερος, «θα πάρουμε μέτρα» διαβεβαίωνε ο τρίτος. Κι έπειτα ανέλαβαν οι πλέον «αρμόδιοι», δηλαδή οι παρακρατικοί μηχανισμοί… Ο Αμπραχάμ δέχθηκε απειλές κατά της ζωής του, ενώ ένας όχλος ακροδεξιών περικύκλωσε το σπίτι της οικογένειάς του στο Ισραήλ, αναγκάζοντάς την να διαφύγει σε άλλη πόλη. «Η αποκρουστική κατάχρηση της λέξης αντισημιτισμός αποσκοπεί να φιμώσει όχι μόνο τους Παλαιστίνιους, αλλά και όσους Ισραηλινούς υποστηρίζουν μια κατάπαυση του πυρός. Έτσι η λέξη αδειάζει από νόημα, θέτοντας σε κίνδυνο τους εβραίους σε όλο τον κόσμο», είπε ο Αμπραχάμ – σε όποιον θέλει να ακούσει…
Μ.Α.
