Έντονη είναι η κινητικότητα που εμφανίζει η απεσταλμένη του γ.γ. του ΟΗΕ στην Κύπρο Μ. Α. Ολγκίν σχετικά με την επανέναρξη των διαδικασιών διαλόγου για το Κυπριακό. Λίγο πριν συμπληρωθούν 50 χρόνια από τον Αττίλα, η Μ. Α. Ολγκίν, συνέταξε και παρέδωσε στον γ.γ. του ΟΗΕ την έκθεση της για την εξεύρεση κοινού εδάφους «για μια πορεία προς τα μπρος», όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, ενώ πολλοί κάνουν λόγο, πως αυτό που μένει είναι να βρεθεί η φόρμουλα (νέες υποχωρήσεις δηλαδή) ώστε να πειστεί και η τουρκική πλευρά να προσέλθει στις διαπραγματεύσεις που προγραμματίζονται για τις αρχές του φθινοπώρου.
Σε Αθήνα και Λευκωσία εκφράζουν τη συγκρατημένη τους αισιοδοξία για την προοπτική επανέναρξης των συνομιλιών, με τον Κύπριο πρόεδρο Ν. Χριστοδουλίδη να δηλώνει αισιόδοξος «ότι θα έχουμε θετικά νέα σύντομα, πριν το τέλος του έτους». Βολεύει να διατηρείται αυτή η χαραμάδα «ελπίδας» ή καλύτερα «αυταπατών», που επιτρέπει στις ηγεσίες, από την μία να δακρύζουν στις εκδηλώσεις μνήμης, να εκφωνούν λόγους για τη «διαιρεμένη» Κύπρο και από την άλλη να συνεχίζουν να παζαρεύουν με την κατοχική δύναμη και τους ισχυρούς του πλανήτη, τους όρους παράδοσης. Διαφημίζουν, ως μόνη προοπτική λύσης, έναν ξαναζεσταμένο διάλογο, στα «πλαίσια τον αποφάσεων του συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ» (αυτά που έχει κουρελιάσει η συνεχιζόμενη κατοχή και ο εποικισμός), με περιεχόμενο όμοιο –ή και χειρότερο– από αυτό που απέρριψαν πριν 20 χρόνια οι πολίτες της Κύπρου με το «Όχι» στο σχέδιο Ανάν. Η πολιτική αυτή φαίνεται να έχει μάλιστα διακομματική συναίνεση όπως έδειξαν οι δηλώσεις των βασικών κομμάτων (ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά), μετά την πρόσφατη ενημέρωση που είχαν οι αρχηγοί τους από τον Γ. Γεραπετρίτη σχετικά με θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Το τουρκικό πλαίσιο
Όλα αυτά ενώ η Τουρκία ετοιμάζεται να γιορτάσει την εισβολή και κατοχή, διεκδικώντας διεθνή αναγνώριση των τετελεσμένων αυτής. Όλα αυτά ενώ συνεχίζει τη στρατιωτικοποίηση της νεκρής ζώνης, κατά παράβαση κάθε σχετικής σύμβασης, με την «ειρηνευτική δύναμη» του ΟΗΕ να κάνει τα στραβά μάτια, κρατώντας ίσες αποστάσεις μεταξύ θύτη και θύματος. Όλα αυτά ενώ με μία φωνή η Άγκυρα και τα υποχείρια της στην ηγεσία του ψευδοκράτους επιμένουν να εκβιάζουν πως μόνη αποδεκτή απ’ αυτούς λύση είναι τα «δύο κράτη», σπρώχνοντας το «κοινό έδαφος» όλο και πιο κοντά στις πάγιες τουρκικές θέσεις.
Τώρα η τουρκική εθνοσυνέλευση με ψήφισμά της, στις 18/7, επ’ αφορμή της επετείου του Αττίλα, επιμένει στην πολιτική τουρκοποίησης της Κύπρου, καλώντας τη διεθνή κοινότητα να αναγνωρίσει την αυτοαποκαλούμενη «Τουρκική Δημοκρατία της Βορείου Κύπρου» ως όρο για τη σταθερότητα και ειρήνη στην περιοχή. Πιο συγκεκριμένα αναφέρει πως «η πολιτική λύσης δύο κρατών είναι ο μόνος τρόπος για να εξασφαλιστεί σταθερότητα και μόνιμη ειρήνη στην περιοχή της Μεσογείου. Δεν πρέπει πλέον να αγνοείται η ύπαρξη δύο χωριστών λαών και δύο χωριστών κρατών στο νησί. Η Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου, η οποία αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του Τουρκικού Κόσμου, δεν μπορεί πλέον να καθυστερήσει να λάβει τη θέση που της αρμόζει ως ανεξάρτητο και εξίσου κυρίαρχο μέλος της διεθνούς κοινότητας». Και συνεχίζει τονίζοντας προκλητικά πως «η Τουρκία θα συνεχίσει να είναι ο εγγυητής της ελευθερίας και της ευημερίας των Τουρκοκυπρίων. Καλούμε τη διεθνή κοινότητα να βάλει τέλος στην απάνθρωπη απομόνωση του τουρκοκυπριακού λαού και να αναγνωρίσει την ΤΔΒΚ όπως της αξίζει».
Ανάγκη νέας εθνικής στρατηγικής
Από τα παραπάνω γίνεται κατανοητό πως απαιτείται (με όρους επείγοντος) μια νέα εθνική στρατηγική για το Κυπριακό, στα πλαίσια της από κοινού αντιμετώπισης της απειλής του τουρκικού επεκτατισμού. Βασικοί άξονες και βήματα μιας τέτοιας στρατηγικής που θα αποβλέπει στην άρση των τετελεσμένων του Αττίλα και την οριστική απελευθέρωση της Κύπρου, είναι οι παρακάτω:
- Αδελφοποίηση του λαού σε Ελλάδα και Κύπρο, αντιστρέφοντας την ιδεολογική ζημιά που έκανε η λογική του «κείται μακράν» αλλά και οι κοσμοπολίτικες ψευδαισθήσεις σε Αθήνα και Λευκωσία. Πρώτο και απαραίτητο βήμα η ενεργοποίηση της κοινωνίας.
- Καταδίκη της εισβολής, της κατοχής, του εποικισμού και της εθνοκάθαρσης, ως ένα διαρκές και συνεχιζόμενο έγκλημα. Κατάδειξη των βημάτων επέκτασης του Αττίλα σήμερα. Κοινός βηματισμός με λαούς και κράτη που αντιμετωπίζουν την απειλή του τουρκικού επεκτατισμού.
- Υπεράσπιση της Κυπριακή Δημοκρατίας, ως της μόνης νόμιμης και διεθνώς αναγνωρισμένης οντότητας στο νησί, κόντρα στις επικίνδυνες λογικές ρευστοποίησης στο όνομα του διαλόγου.
- Ουδετερότητα Ελλάδας και Κύπρου από τους πολεμικούς άξονες. Άρνηση να γίνουν οι δύο χώρες ορμητήρια του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της Βρετανίας, του Ισραήλ, ως όρος για τη συλλογική ασφάλεια και την κυριαρχία τους.
- Ενίσχυση της θεσμικής συνεργασίας μεταξύ Αθήνας και Λευκωσίας σε όλους τους τομείς. Κοινή στάση σε διεθνείς οργανισμούς. Κοινή στρατηγική άμυνας.
