Τα ημερολόγια με περισσή ευχαρίστηση αφήνουν τις σελίδες τους να γυρνάνε.
Άλλος ένας χρόνος, το 2013, προετοιμάζεται να παραδώσει τη σκυτάλη στον επόμενο. Η καθημερινότητα, όμως, βρίσκεται σε πολλαπλή παραγωγικότητα γεγονότων, εξελίξεων, καταστάσεων, προσωπικών ιστοριών κ.ο.κ. Το γεγονός πως ο καμβάς παραμένει ο ίδιος, δεν αποτρέπει την εξειδικευμένη ροή…
Κάποτε, στα χρόνια της δήθεν ευμάρειας, όταν η Ελλάδα σύσσωμη είχε παρασυρθεί στην αυταρέσκεια της μεγάλης Ιδέας της ΟΝΕ (είδαμε πια πόσο χρήσιμη για τον απλό κοσμάκη είναι…), όταν η άλλη Μεγάλη Ιδέα του Έθνους, οι Ολυμπιακοί αγώνες του 2004, συσπείρωνε διαταξικά την ελληνική κοινωνία (μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για τον όψιμο πλουτισμό των λίγων και για μεταφορά του λογαριασμού μεταγενέστερα πάλι στους… πολλούς, τα πράγματα ήταν αλλιώς…
Υπήρχε η δυνατότητα για ποικιλόμορφες δραστηριότητες. Μια από αυτές, που για μια εποχή αποδείχθηκε πολύ ανθοφόρα (και κερδοφόρα συνάμα), ήταν οι αθλητικές εφημερίδες. Εκδίδονταν τόσες όσες είχαν μαζί πολλές προηγμένες στα σπορ χώρες. Και οι πωλήσεις; Σε επίπεδα που θα ζήλευαν (στο μέτρο της αναλογίας της περίστασης) ακόμα και οι μεγάλες πολιτικές εφημερίδες των Αθηνών… Χρόνια «παχιών αγελάδων» -αν μη τι άλλο- με όλους σχεδόν ικανοποιημένους (εργοδότες, εργαζόμενους, «πελάτες»). Και αν υπήρχαν ενστάσεις για κάποια πράγματα, ήταν λεπτομέρεια που δεν άλλαζε το γενικό…
Σήμερα; Όποια εφημερίδα περνάει τα 10.000 φύλλα σε εβδομαδιαίο μέσο όρο, «ανάβει κεράκι» στον Άγιο που «φρόντισε» γι αυτό. Όλοι περιμένουν τις ημέρες των αγώνων ή κάποια σπουδαία εξέλιξη, για να αισθανθούν πως ακόμα έχουν τη δυνατότητα να «πείθουν» ανθρώπους να καταφύγουν στο περίπτερο και να καταβάλλουν το 1,30, που απαιτείται (παρ’ ότι κόβονται σελίδες και μειώνεται η ποιότητα της ύλης). Παρεμπιπτόντως, κάπου διάβασα πως η τρόικα προτείνει αύξηση κατά 16% του ΦΠΑ για τις εφημερίδες. Χμ…
Όσο για τους εργαζόμενους; Η ΕΣΗΕΑ δεν (φαίνεται να) μπορεί να κάνει κάτι απτό. Η κατάσταση μπορεί να περιγραφεί μονάχα με έναν τρόπο. Συνέντευξη, από συνάδελφο σε συνάδελφο… Θα ειπωθούν πολλά και η απογοήτευση και η απαισιοδοξία θα τοποθετηθούν σε ένα μεγάλο πίνακα με φωτεινά γράμματα (παρ’ ότι απλήρωτο το ρεύμα…) που άνετα θα μπορούσε να μπει απέναντι από τη Βουλή, από το αρμόδιο υπουργείο, από την Ένωση των Εκδοτών κ.ο.κ. Έτσι, για να βλέπουμε μια ακόμα εκδοχή του σύγχρονου νεοελληνικού δράματος, στο βωμό της κινεζοποίησης (συγγνώμη, της αύξησης της ανταγωνιστικότητας ήθελα να πω). Στις λέξεις καλά τα καταφέρνουμε. Στην ουσία; Φέρτε λέξεις να την αποτυπώσουμε και ας είναι γκρίζες και θλιβερές, συνάμα… Who cares;
Κώστας Μαρούντας
