Η προσπάθεια της πλήρους πρόσδεσης της χώρας στο αμερικάνικο και νατοϊκό άρμα δεν είναι καινούργια. Αποτελεί σταθερή επιλογή του εγχώριου πολιτικού προσωπικού και οι πρόσφατες κυβερνήσεις Μητσοτάκη και Τσίπρα δεν θα ακολουθούσαν άλλη λογική. Διαχρονικά, η εθελοδουλεία βαφτίζεται φιλία και στρατηγική συμμαχία που θα διασφαλίσει τα συμφέροντα και την ασφάλεια της χώρας.
Η λογική αυτή προωθείται μάλιστα, σαν την καλύτερη αν όχι τη μόνη επιλογή της χώρας για να βρει τρόπο ύπαρξης στον σύγχρονο, ασταθή κόσμο, στην εύφλεκτη γειτονιά μας. Άλλη μια ΤΙΝΑ επιχειρείται να χωνευτεί από τον ελληνικό λαό.
Μόνο σε ένα τέτοιο πλαίσιο μπορεί να ερμηνευτεί η επιλογή διευθύνσεων σχολείων να διοργανώσουν «εκπαιδευτικές» εκδρομές στο στρατηγείο του ΝΑΤΟ στη Νάπολι. Πέρσι ήταν το 6ο Γυμνάσιο Ηρακλείου Κρήτης, φέτος είναι το 3ο Δημοτικό Πυλαίας-Χορτιάτη στη Θεσσαλονίκη. Θα κρίθηκε μάλλον πολύ επιτυχημένη η πρώτη απόπειρα μαθητές να ενημερώνονται για τη λειτουργία και τις δράσεις της φονικής μηχανής και η διεύθυνση του Δημοτικού Σχολείου στη Θεσσαλονίκη αποφάσισε να ακολουθήσει τα βήματα του Γυμνασίου στο Ηράκλειο και να ενταχθούν στην καμπάνια #weareNATO. Και απ’ ό,τι φαίνεται για τους ιθύνοντες τέτοια μαθήματα είναι καλύτερο να δίνονται σε όσο το δυνατόν μικρότερη ηλικία.
Άλλωστε σύμφωνα με την ανακοίνωση του σχολείου το ΝΑΤΟ αποτελεί έναν οργανισμό για την ασφάλεια και την ειρήνη στον κόσμο και θεωρούν η συγκεκριμένη πρόσκληση αποτελεί τιμή για τους ίδιους και πρόκληση. Εύκολα μπορούμε να συμφωνήσουμε στο δεύτερο. Πρόκληση και μάλιστα μεγάλη. Γιατι προκαλεί το κοινό αίσθημα μικρά παιδιά να «εκπαιδεύονται» στις αρχές της μεγαλύτερης και καταστροφικότερης μηχανής των ημερών. Προκαλεί και μόνο η ιδέα ότι εφτάχρονα και οκτάχρονα παιδιά να μαθαίνουν ότι οι επεμβάσεις του ΝΑΤΟ είναι ειρηνευτικές. Προκαλεί να αντιμετωπίζονται ως αξιοθέατα οι τοίχοι και οι αίθουσες μέσα στους οποίους αποφασίζονται ποιες χώρες θα ισοπεδωθούν την επόμενη μέρα. Σε ποια χώρα οι συνομήλικοί τους θα δουν τα σχολεία τους, τα νοσοκομεία τους, τα σπίτια τους να γίνονται ερείπια, αν φυσικά δεν κείτονται και ίδια νεκρά μέσα στα χαλάσματα που θα αφήσουν πίσω τους οι νατοϊκές ειρηνευτικές βόμβες.
Όχι λοιπόν, δεν είμαστε το ΝΑΤΟ. Δεν ξεχνάμε τις επιδρομές του στη Μέση Ανατολή και τη Γιουγκοσλαβία. Δεν ξεχνάμε τις παρεμβάσεις του στη χώρα μας –τις βάσεις που φυτεύονται ανά την επικράτεια–, στην Κύπρο.
Δεν είμαστε το ΝΑΤΟ και δεν θα γίνουν και τα παιδιά μας.
