Βόηθα Παναγιά μου το Κίνημα!

Τι θλίψη και ανημπόρια, να βλέπεις να περνάει ο Αύγουστος με την κυβέρνηση σε οργασμό μέτρων και νομοσχεδίων και την κοινωνία σε ακρογιαλιές δειλινά, που θα ‘λεγε κι ο Τσιτσάνης!

Αλλά τι να πεις! Οι διακοπές είναι ανυπέρβλητες! Η Ελλάδα πανέμορφη και προκλητική! Η Γαύδος, η Αλόννησος, τα Κουφονήσια, η Τήνος, η Μυτιλήνη, η Κρήτη, και βέβαια, η Ικαρία, ο Άη Στράτης και η Λέρος, όπου «παραθέριζαν» για κάποια χρόνια οι κομμουνιστές, είναι σήμερα προσφιλείς προορισμοί για τους νέους και τους ημιπαλιούς της Αριστεράς, βρέξει-χιονίσει. Τόσο προσφιλείς που με τίποτα δεν θα άλλαζαν το πρόγραμμά τους οι «ενεργοί» πολίτες, ακόμα κι αν η κυβέρνηση είχε την πρόθεση να περάσει έναν από τους χειρότερους νόμους όλων των εποχών, αυτόν που καταργεί όποια δημοκρατία, όποια αυτοτέλεια, όποια δωρεάν παιδεία είχε κατοχυρωθεί στα πανεπιστήμια με κόπους και θυσίες δεκαετιών.
Όταν έκανα αυτές τις σκέψεις φωναχτά στο ραδιόφωνο, Στο Κόκκινο, μια εργαζόμενη ακροάτρια πήρε τηλέφωνο και σπαραξικάρδια μου είπε ότι της δημιουργώ πρόσθετες ενοχές! Μα το καταλαβαίνω, αγαπητή μου, ότι οι εργαζόμενοι, που στην πλειοψηφία τους κάνουν μια άχαρη, κουραστική και κακοπληρωμένη δουλειά όλο το χρόνο, περιμένουν πώς και πώς αυτό το δεκαπενθήμερο ή εικοσαήμερο, για να ξαποστάσουν, να χαρούν λιγάκι τη φύση, τη συντροφιά, τον ήλιο, τους γονείς στο χωριό, το οξυγόνο, την ξενοιασιά. Αλλά η Αριστερά; τα κόμματα, οι οργανωμένοι, τα στελέχη; Και οι ακτιβιστές που δεν θέλουν κόμματα και καπέλα, οι αυτόνομοι και οι πλατείες; Ουδείς στα χαρακώματα; Είναι κι αυτοί μια μάζα μέσα στη μάζα; Που περιμένουν ανυπόμονα τις καλοκαιρινές διακοπές; Που παίρνουν δρόμο ό,τι και να γίνεται; Ακόμα και σε καιρό πολέμου; Να βλέπουν το δάσος να καίγεται και να μην παρατούν το φραπέ στην καφετέρια;
Ο κάθε αριστερός κι ο κάθε αγαναχτισμένος δεν μιλάει εδώ κι ένα χρόνο για καθεστώς χούντας, κατοχής και εθνικής υποτέλειας; Δεν επαναλαμβάνει σε υπερθετικό τόνο ότι βρισκόμαστε σε πόλεμο; Και; Τον Αύγουστο, υποστέλλει τις παντιέρες, βάζει τους κοτσαδόρους και παίρνει τα βουνά; Είτε μας βομβαρδίζουν, είτε μας παίρνουν και τα σώβρακα;
Μα, είπε ένας άλλος ακροατής, και οι πρόγονοί μας ψυχαγωγούνταν με τους Ολυμπιακούς αγώνες, κάτι σαν διακοπές της αρχαιότητας έκαναν ακόμα και εν καιρώ πολέμου, και δεν πολεμούσαν όσο διαρκούσαν οι αγώνες. Σωστά, σύντροφε, αλλά τότε έκαναν ανακωχή οι αντιμαχόμενοι! Ανακωχή, όμως, σημαίνει ότι συμφωνούσαν μεταξύ τους. Άφηναν στο σπίτι ασπίδες, ακόντια και τόξα και πήγαιναν μαζί στην Ολυμπία να δούνε τους δρομείς και τους δισκοβόλους, να πιουν τα κρασιά τους και ενδεχομένως να κάνουν και τίποτα στρογγυλά τραπέζια για να σταματήσουν τον πόλεμο. Εμείς πάμε μόνοι μας διακοπές, χωρίς τους άλλους, και χωρίς καμία ανακωχή που προϋποθέτει συμφωνία των αντιμαχομένων. Οι αντίπαλοί μας συνεχίζουν απρόσκοπτα να σφυροκοπούν τις θέσεις μας, να κάνουν πλιάτσικο στα κεκτημένα μας, να κερδίζουν μάχες αμαχητί, την ώρα που εμείς είμαστε όλοι στα ουζερί, τα κάμπινγκ και τις παραλίες!
Πλάκα μού έκανε ο τρίτος ακροατής. Εμείς είμαστε πολιτισμένοι, ευρωπαϊκών προδιαγραφών, δεν είμαστε σαν αυτούς τους καθυστερημένους στις αραβικές χώρες που συνεχίζουν να διαδηλώνουν και να διαμαρτύρονται κατακαλόκαιρο και, μάλιστα, οι αθεόφοβοι, με θερμοκρασίες πολύ πάνω από τις δικές μας! Εξάλλου, εμείς είμαστε με τους εργαζόμενους, γι’ αυτό υποχρεωτικά τούς ακολουθούμε στην ύπαιθρο, ενώ αυτοί στην Αραπιά είναι άεργοι και ξεκούραστοι! Τι να τις κάνουν τις διακοπές, οι μουσουλμάνοι!
Τελικά, φαίνεται ότι όσο μεγαλώνω ξαναμωραίνομαι. Αναπόφευκτη εξέλιξη με την ηλικία, να αναθυμάται κανείς με νοσταλγία τα περασμένα και να δυστροπεί με τα τρέχοντα.
Και το λέω αυτό ενθυμούμενος τον Πουλικάκο, που μας έλεγε, το 1970, ότι οι «εκδρομικοί τύποι» δεν έχουνε σχέση με το ροκ!
Κατάφερε, λοιπόν, το σύστημα, με το ευεργετικό μέτρο των διακοπών, να σκορπίζει τους πάντες μακριά τον Αύγουστο. Να ξεχνάει ο απολυμένος την ανεργία του και ο χρεοκοπημένος τις ακάλυπτες επιταγές του. Ακόμα και ό,τι δικαιωματικά κατακτήσαμε, τα χρησιμοποιούν εις βάρος μας. Κι εμείς ακόμα δεν έχουμε πλήρως συνειδητοποιήσει ότι οι αγώνες δεν καταστέλλονται μόνο με την αστυνομία, αλλά ενίοτε και με την ψυχαγωγία. Γι’ αυτό, κάθε χρόνο, το καθεστώς αξιοποιεί αυτή την περίοδο, για να περνάει τους πιο αντιλαϊκούς νόμους που θα δυσκολευόταν να περάσει το χειμώνα. Ιούλιος και Αύγουστος είναι παραγωγικοί μήνες της εξουσίας, ενόσω λαός και πρωτοπορία κάνουν ηλιοθεραπεία.
Ερημιά στα κομματικά γραφεία, κατεβασμένα τα ρολά στα στέκια, κλειδωμένα τα σωματεία, ούτε καν προσωπικό ασφαλείας. Το κίνημα, τον Αύγουστο, παραδίδει τα λάβαρα στην Παναγία την Αριστερόχαρη που χρόνια τώρα δεν λέει να κάνει το θαύμα της!

Σχόλια