Η νέα ενορχηστρωμένη παράσταση «επίλυσης» του «Μακεδονικού» εκκινεί από την εσπευσμένη ανάγκη των ΗΠΑ να σταθεροποιήσουν την ΠΔΓΜ ενόψει της αναμέτρησης που έχουν με την Ρωσία στην Βαλκανική. Η βιασύνη των ΗΠΑ είναι δεδομένη γιατί το «παράθυρο ευκαιρίας» υπάρχει γι αυτούς. Αφού περιμάζεψαν τον Γκρουέφσκι (που τον προσμετρούσαν στην ρώσικη επιρροή) και υποχρέωσαν το αλβανικό στοιχείο να «συμφωνεί», θέλουν να εκμεταλλευτούν πλήρως την προθυμία της κυβέρνησης Τσίπρα να ευθυγραμμιστεί πλήρως με τις αμερικάνικες (και ευρωπαϊκές) υποδείξεις στην περιοχή. Το χρονοδιάγραμμα είναι «τα βρίσκουμε στο όνομα κάπως» και τον Ιούνιο στην σύνοδο του ΝΑΤΟ η Ελλάδα αποδέχεται την ένταξη της ΠΔΓΜ (υπό την νέα ονομασία) στο ΝΑΤΟ.
Αυτά λένε οι σχεδιασμοί που σε μεγάλο μέρος έχουν διακηρυχτεί και στον καμβά αυτόν έχει ξεκινήσει ένα παζάρι μυστικών συνομιλιών και διπλωματίας ώστε να υπάρξουν καταλήξεις.
Το μακεδονικό πρόβλημα όμως, εδώ και ενάμισι αιώνα, αποτελεί ένα από τα πλέον δύσκολα να επιλυθεί, αφού εμπλέκονται σε αυτό οι ιδιαίτερες βλέψεις τεσσάρων χωρών της περιοχής (Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία, Αλβανία), η Τουρκία αλλά και κυρίως οι μεγάλες δυνάμεις (ΗΠΑ – Ρωσία – ΕΕ).
Αναμφισβήτητα η λύση που προκρίνεται είναι σε βάρος της Ελλάδας, και ακόμα περισσότερο, δεν πρόκειται καν για λύση γιατί στην ουσία ξανανοίγει ένα θέμα σαν να απασφαλίζει μια χειροβομβίδα στην καρδιά της Βαλκανικής.
Κι ακριβώς επειδή είναι σύνθετο και δύσκολο πρόβλημα, φορτωμένο με ιστορία, πληθυσμούς, εθνικισμούς, αλυτρωτισμούς, συμμαχίες, πολέμους, αντιθέσεις κ.λπ. η διαταχθείσα βιασύνη μάλλον θα σκοντάψει σε μεγάλες δυσκολίες. Και μάλλον θα φανεί πως αυτός ο γεωπολιτικός παράγοντας θα τροφοδοτήσει σημαντικές πολιτικές διεργασίες και επιπτώσεις στην περιοχή.
Μέχρι τώρα είχαμε ιστορικά δύο μεγάλα κύματα βαλκανοποίησης της χερσονήσου. Το πρώτο συντελέστηκε κατά την δημιουργία των βαλκανικών κρατών όπου οι Μεγάλες Δυνάμεις κυρίως ευνόησαν την δημιουργία κολοβών κρατικών οντοτήτων με φυτεμένες στο εσωτερικό πληθυσμιακές και μειονοτικές καταστάσεις που σε κάθε ευκαιρία μπορούσαν να ευνοήσουν και να λειτουργήσουν ως μοχλός αποσταθεροποίησης και επιβολής. Το δεύτερο κύμα βαλκανοποίησης της Βαλκανικής έγινε μετά το 1990, όταν διαλύθηκε κυρίως η Γιουγκοσλαβία, γεννήθηκαν νέες κρατικές οντότητες και προτεκτοράτα, φτιάχτηκαν υβρίδια κρατικών μορφών που διοικούνται από παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων. Η Βαλκανική των πέντε χωρών δεν υπάρχει πλέον και τώρα στην θέση της υπάρχει μια Βαλκανική με 12 χώρες!
Τώρα, φαίνεται να εισερχόμαστε σε ένα τρίτο κύμα βαλκανοποίησης, που θα διαφοροποιήσει τα πράγματα στα Δυτικά Βαλκάνια αλλά και σε όλη την περιοχή της Βόρειας Ελλάδας από τον Έβρο έως το Ιόνιο. Δύο θα είναι οι καθοριστικές γραμμές: αναχαίτιση της ρωσικής επιρροής στα Βαλκάνια και εξασφάλιση ενεργειακών και στρατιωτικών ροών και δρόμων με γνώμονα τα συμφέροντα των ΗΠΑ – ΝΑΤΟ. Φυσικά υπάρχει και το ζήτημα της δράσης της Τουρκίας που δεν αποτελεί, όπως κάποτε, τον πειθήνιο σύμμαχο των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και έχει αναπτύξει έντονη παρουσία στην Βαλκανική.
Άρα το θέμα ανοίγει και ο «συμβιβασμός» προς όφελος της σταθερότητας που ζητείται, ούτε συμβιβασμός είναι, ούτε επιλύει έστω προσωρινά το πρόβλημα.
Ποιος καλείται να πληρώσει το μάρμαρο;
Πέρα από το γενικό, οι λαοί της περιοχής, η θέση της Ελλάδας είναι αδύναμη και αυτή καλείται να καταπιεί ότι σερβίρεται αδιαμαρτύρητα. Δεν είναι άλλωστε ευκαιρία, τώρα που κυβερνά η Αριστερά, να φορτωθεί αυτή τον μουτζούρη μιας «λύσης» αμερικανατοϊκής; Και μάλιστα χωρίς να μπορεί να διεκδικήσει τίποτα που να εξασφαλίζει το βόρειο μέρος της χώρας, που μαζί με το Αιγαίο απειλείται η εθνική κυριαρχία;
Η κύρια δυσκολία που συναντούν τόσο οι μεγάλοι παίκτες όσο και οι πρόθυμοι στην περιοχή είναι αυτό που θα αποκαλούσαμε γενικά ως λαϊκό παράγοντα. Ο αναπληρωτής πρωθυπουργός –αρμόδιος για τις ευρωπαϊκές υποθέσεις– Μπούγιαρ Οσμάνι αφού συνομίλησε με τον κ. Κοτζιά δήλωσε: «Κάποιες από τις προτάσεις θα πρέπει να είναι επαρκώς ώριμες ώστε να αντέξουν στην πίεση του κοινού. Προσπαθούμε να βρούμε μια αποδεκτή λύση που δεν θα χτυπήσει ευαίσθητες αξίες των δύο χωρών. Το ζήτημα έχει έναν ορθολογικό πυρήνα, με πολλές ωστόσο συναισθηματικές προεκτάσεις που έχουν συσσωρευτεί με την πάροδο των ετών». Δεν ξέχασε βέβαια να θέσει το γενικό πλαίσιο (που προς το παρόν αποσιωπά η ελληνική πλευρά) τονίζοντας πως «είναι η κατάλληλη εποχή προκειμένου να επιλυθεί η διαμάχη και να ανοίξει ο δρόμος για ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟ, που είναι σημαντικό για λόγους ασφαλείας».
Οι δυσκολίες είναι λοιπόν δεδομένες ακόμα και για το όνομα. Για του λόγου το αληθές σε πρόσφατες δημοσκοπήσεις στις δύο χώρες τα αποτελέσματα ήταν καταλυτικά: Στην ΠΓΔΜ συμφωνεί στην αλλαγή ονόματος το 35%. Εξ αυτών, το 15,6% είναι αυτοί που προσδιορίζονται ως «Μακεδόνες» και το 81,4% ως Αλβανοί. «Όχι» απαντά το 49%, με τα αντίστοιχα ποσοστά να είναι 67,1% και 7,2%. Επίσης, κατά της ένταξης στο ΝΑΤΟ τάσσεται το 10,3%.
Στην Ελλάδα, «Όχι» λέει το 81% των πολιτών σε ονομασία που να περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία» (MRB για λογαριασμό της Real News). Στην ίδια δημοσκόπηση το 68,6% δεν θεωρεί πιθανό να βρεθεί μια συμβιβαστική λύση κοινά αποδεκτή μεταξύ των δύο χωρών…
Ισχυρό λόμπυ υπέρ της σκέτης ονομασίας «Μακεδονία»
Ποτέ άλλοτε σε κυβερνητικό κόμμα δεν υπήρχαν τόσοι πολλοί που να έχουν εκδηλωθεί ανοικτά για το ότι θα επιθυμούσαν μια ονομασία καθαρή για την γειτονική χώρα. Οι παρακάτω είτε έχουν υπογράψει κείμενα παλιότερα είτε έχουν τοποθετηθεί δημόσια: Κώστας Γαβρόγλου, πανεπιστημιακός, υπουργός Παιδείας, Χρήστος Καραγιαννίδης, βουλευτής Δράμας του ΣΥΡΙΖΑ, Νίκος Καρανίκας, ειδικός σύμβουλος του Τσίπρα στο Μαξίμου, Ευκλείδης Τσακαλώτος, Π.Γ. ΣΥΡΙΖΑ, υπουργός Οικονομικών, Τασία Χριστοδουλοπούλου, Π.Γ. ΣΥΡΙΖΑ, Προεδρείο της Βουλής, Μάκης Μπαλαούρας, βουλευτής Ηλίας του ΣΥΡΙΖΑ.
«Παρά το γεγονός, ωστόσο, ότι ο ελληνικός εθνικισμός έχει υποστεί σοβαρά πλήγματα τα τελευταία χρόνια, η δημόσια συζήτηση περί τα Βαλκάνια ακόμα κινείται μεταξύ αντιαλβανισμού και σκοπιανοφαγίας από τη μια και ενός αντιαμερικανισμού από την άλλη, που περιγράφει αλλά δεν εξηγεί σχεδόν τίποτα. (…) Οι υπογράφουσες και υπογράφοντες υπενθυμίζουμε τα αυτονόητα: δεν υπάρχει κανένα “εθνικό συμφέρον” που να διακυβεύεται αν δοθεί η δυνατότητα στη γειτονική χώρα να διατηρήσει τη συνταγματική της ονομασία και δεν υπάρχει καμιά “αλβανική απειλή” που δήθεν συνδέεται με την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου –πόσο μάλλον που αυτή η τελευταία είναι προϊόν ενός πολέμου που φέρει και την ελληνική υπογραφή». (Από δήλωση που είχαν υπογράψει με άλλους το 2008 και έχει απαλειφθεί από το left.gr)
Πίσω ΝΑΤΟ και σας φάγαμε. Έρχεται η παγκοσμιοποιητική Αριστερά…
