της Ελένης Σωτηρίου
Είναι υποκριτική η στάση διαφόρων πτερύγων του πολιτικού συστήματος για την ταινία «Τζόκερ» – και όχι μόνο στην Ελλάδα. Από τα δεξιά-κεντροδεξιά σχεδόν καταγγέλλεται η ταινία σαν προτροπή στην τυφλή βία, την παραβατικότητα, την εγκληματικότητα και τις δολοφονίες και από τα αριστερά-κεντροαριστερά περίπου αγκαλιάζεται το έργο σαν μια σπουδή πάνω στο τι προκαλεί ο νεοφιλελευθερισμός στις κοινωνίες, ο συντηρητισμός των νοικοκυραίων και η περιθωριοποίηση των ψυχικά νοσούντων. Πολιτικάντικες αγυρτείες για να παίζεται το πολιτικό παιχνίδι και για να κρύβεται μια μεγάλη αλήθεια: και οι δύο πλευρές δεν νοιάζονται για την κοινωνία αλλά αντιθέτως είναι αυτές που την καταπιέζουν με όλους τους δυνατούς τρόπους.
Γιατί όλες οι πτέρυγες του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, και διεθνώς, όπως και οι οικονομικές ελίτ, έχουν στήσει τις καριέρες τους και τις περιουσίες τους πάνω στην κοινωνική εκμετάλλευση και την πολιτική χειραγώγηση. Δεν δικαιούνται να μιλούν για τους περιθωριοποιημένους, για τους φτωχούς και τους απόκληρους αυτού του κόσμου. Γιατί, πολύ απλά, είναι δικό τους δημιούργημα. Ο πολιτικές και οικονομικές ελίτ, η παγκοσμιοποίηση και οι εκπρόσωποί της, είναι αυτοί που εξασκούν καθημερινά και πολλαπλώς βία πάνω στο κοινωνικό σώμα.
Και δυστυχώς η βία γεννάει βία. Και επιστρέφεται με χίλιους δυο τρόπους. Άρα για να σταματήσει η κοινωνία να παράγει βία, πρέπει το σύστημα να σταματήσει να της ασκεί. Τόσο απλά. Όμως κανένας από τους πολιτικούς εκπροσώπους μας δεν λέει κάτι ή πολύ περισσότερο δεν κάνει κάτι γι’ αυτό. Τους νοιάζει μόνο να επιπλέον πάνω στον βούρκο που οι ίδιοι δημιουργούν.
