Απόπειρες ερμηνείας μιας εξαιρετικά δύσκολης κατάστασης
Επιμέλεια: Ερρίκος Φινάλης
Στο προηγούμενο φύλλο του Δρόμου επισημαίναμε ότι η πολύπλευρη κρίση που με αυξανόμενη ένταση συνταράσσει τη Βενεζουέλα δεν οφείλεται αποκλειστικά στην ξένη επέμβαση και στην επιθετική βία της ντόπιας ολιγαρχίας. Γράφαμε συγκεκριμένα: «Ακολουθώντας ήδη από την εποχή του Τσάβες μια φιλολαϊκή πολιτική που βασιζόταν κυρίως στις εξαγωγές πετρελαίου, δίχως να προχωρά σε βαθύτερες αλλαγές, η μπολιβαριανή κυβέρνηση βρέθηκε γρήγορα σε δραματική κατάσταση όταν κατέρρευσαν διεθνώς οι τιμές των πρώτων υλών… Η μαύρη αγορά και η έλλειψη αγαθών στις χαμηλές “κρατικές” τιμές, όπως και η αυξημένη εγκληματικότητα, συνέβαλαν επίσης στη συγκρότηση ενός κοινωνικού μπλοκ που άρχισε να στηρίζει δραστήρια την ολοένα και πιο βίαιη αντιπολίτευση».
Αναφερόμασταν, επίσης, στην αιφνιδιαστική κίνηση του προέδρου Μαδούρο, που είχε μόλις ανακοινώσει την έναρξη της επίσημης διαδικασίας αποχώρησης από τον Οργανισμό Αμερικανικών Κρατών, και την ερμηνεύαμε ως μία ακόμη ένδειξη του γεγονότος ότι κανένα από τα δύο στρατόπεδα δεν νιώθει αρκετά αδύναμο ώστε να υποχωρήσει. Αυτήν την εβδομάδα ο επικεφαλής της Βενεζουέλας προχώρησε και σε νέο αιφνιδιασμό, εξαγγέλλοντας τη σύγκληση Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης με διακηρυγμένο στόχο να εγγραφούν στο Σύνταγμα τα προγράμματα κοινωνικής πολιτικής – και, προφανώς, με πιο άμεσο στόχο τη βραχυκύκλωση της φιλοδυτικής δεξιάς αντιπολίτευσης. Είναι άγνωστο ακόμη αν αυτές οι τακτικές κινήσεις θα αποδώσουν, καθώς συνεχίζονται οι ταραχές. Μόλις προχθές κι άλλοι άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους όταν λεωφορείο επιχείρησε να παρακάμψει οδόφραγμα της αντιπολίτευσης και ανατράπηκε, με αποτέλεσμα το θάνατο τριών επιβατών του, ενώ ένας νεαρός σκοτώθηκε από ιδιοκτήτη επιχείρησης στη διάρκεια λεηλασιών…
Στο σημερινό φύλλο επιχειρούμε μια πιο ουσιαστική βουτιά στη βενεζουελάνικη πραγματικότητα, δημοσιεύοντας τρία ενδιαφέροντα πρόσφατα κείμενα. Κείμενα με τα οποία μπορεί κανείς να διαφωνεί ή να συμφωνεί, είτε συνολικά είτε εν μέρει, αλλά πάντα γραμμένα από τη σκοπιά των υποτελών τάξεων και τέτοια που φωτίζουν πτυχές οι οποίες αποσιωπούνται από τα συστημικά ΜΜΕ: μία έκκληση του Κ.Κ. Βενεζουέλας, ενωτική αλλά και κριτική προς τις «μικροαστικές τάσεις που ηγεμονεύουν στην κυβέρνηση», μία ανάλυση του Χόρχε Μαρτίν, που μιλά για τριχοτόμηση της βενεζουελάνικης κοινωνίας, και ένα κείμενο του Ραούλ Ζιμπέκι, που δεν διστάζει να πει ότι «σήμερα η Αριστερά είναι μέρος του προβλήματος, και όχι πλέον η λύση».
