Για μια Αριστερά, που, αντιστεκόμενη στο Μνημόνιο, αντιστέκεται ταυτόχρονα στην εξαθλίωση και εξαχρείωση της κοινωνίας. Της Βασιλικής Κατριβάνου, ψυχοθεραπεύτρια και εκπαιδεύτρια στην επίλυση συγκρούσεων, υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ στη Β΄ Αθηνών.
Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές, η κυβέρνηση προβαίνει σε άλλη μια πράξη «για την προστασία του Έλληνα πολίτη», πράξη εντυπωσιασμού και βαθιά απάνθρωπη, δημοσιεύοντας φωτογραφίες και δημοσιοποιώντας απόρρητα ιατρικά στοιχεία δώδεκα οροθετικών γυναικών. Παραβιάζει, έτσι, το απόρρητο της λίστας οροθετικών και κάθε είδους ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όπως αυτή διαφυλάσσεται από το νόμο περί της προστασίας των προσωπικών δεδομένων, καθώς και την Ευρωπαϊκή Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Οι δώδεκα αυτές γυναίκες, οι φωτογραφίες των οποίων δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες, κυκλοφόρησαν στο Διαδίκτυο και προβλήθηκαν στα δελτία ειδήσεων, υφίστανται δημόσιο λιντσάρισμα. Οι γιατροί του ΚΕΛΠΝΟ δίνουν στη δημοσιότητα στοιχεία ιατρικού ιστορικού που συνιστούν προστατευόμενα προσωπικά δεδομένα και καλύπτονται από το απόλυτο ιατρικό απόρρητο.
Αυτές οι γυναίκες, οι φωτογραφίες των οποίων, καταπονημένες και μωλωπισμένες (μερικές από αυτές, μάλιστα, εκπροσωπούν το τρίπτυχο γυναίκα-μετανάστρια-ιερόδουλη), δεν υπάρχουν ως ανθρώπινες προσωπικότητες. Δεν τους δίνεται ο λόγος, δεν ακούγονται πουθενά, δεν έχουν δική τους φωνή. Εκεί τα όρια της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων σταματούν. Επιτρέπεται η διαπόμπευση και ο εξευτελισμός που θα συνεχιστεί όταν κυκλοφορήσουν στη γειτονιά τους, όταν αναζητήσουν δουλειά, όταν προσπαθήσουν να έχουν κοινωνική ζωή. Δεν αξίζουν όσο οι Έλληνες οικογενειάρχες που προστατεύονται.
Ο υπουργός Υγείας μιλάει για την απασφάλιση της «υγειονομικής βόμβας», που συνιστούν οι μετανάστες, καθώς και για «προστασία» της ελληνικής οικογένειας… Κι εγώ «απασφαλίζω».
«Απασφαλίζω» με τη βία που αναπαράγεται ιδεολογικά και πρακτικά από τον κυρίαρχο πολιτικό και κοινωνικό λόγο και ΜΜΕ και την αναπαραγωγή του πλέγματος ρατσισμού, σεξισμού, και εθνικισμού.
«Απασφαλίζω» και φοβάμαι μ’ αυτή την εξαχρείωση. Θέλω τώρα περισσότερο από ποτέ μια Αριστερά, που, αντιστεκόμενη στο Μνημόνιο, αντιστέκεται ταυτόχρονα στην εξαθλίωση και εξαχρείωση της κοινωνίας που το συνοδεύει. Θέλω τώρα, περισσότερο από ποτέ, μια Αριστερά που δίνει φωνή και λόγο σ’ αυτές τις γυναίκες.
Μια Αριστερά που να αντιστέκεται στον εκφασισμό: στην άνοδο της Χρυσής Αυγής και της ναζιστικής ιδεολογίας, αλλά και στην εξάπλωση ενός ρατσιστικού, εθνικιστικού και σεξιστικού λόγου και πρακτικής στην καθημερινότητά μας που ισοπεδώνει κάθε έννοια δημοκρατίας και αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Μια Αριστερά που δεν υποκύπτει στην ισοπεδωτική αντίληψη ότι πρωτεύον είναι η οικονομική κρίση και η απάντηση στο Μνημόνιο και μετά κάθε άλλο πρόταγμα, αλλά που αναδεικνύει πόσο αλληλένδετες είναι όλες οι πλευρές στην κρίση. Όσο το αφήνουμε, το αβγό του φιδιού αναπτύσσεται.
Αυτή η Αριστερά που αντιστέκεται, καλλιεργεί καθημερινά ένα διαφορετικό δημοκρατικό λόγο και μας δίνει μια ανάσα και όραμα είναι απαραίτητη όσο ποτέ.
Οι δώδεκα αυτές γυναίκες, οι φωτογραφίες των οποίων δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες, κυκλοφόρησαν στο Διαδίκτυο και προβλήθηκαν στα δελτία ειδήσεων, υφίστανται δημόσιο λιντσάρισμα. Οι γιατροί του ΚΕΛΠΝΟ δίνουν στη δημοσιότητα στοιχεία ιατρικού ιστορικού που συνιστούν προστατευόμενα προσωπικά δεδομένα και καλύπτονται από το απόλυτο ιατρικό απόρρητο.
Αυτές οι γυναίκες, οι φωτογραφίες των οποίων, καταπονημένες και μωλωπισμένες (μερικές από αυτές, μάλιστα, εκπροσωπούν το τρίπτυχο γυναίκα-μετανάστρια-ιερόδουλη), δεν υπάρχουν ως ανθρώπινες προσωπικότητες. Δεν τους δίνεται ο λόγος, δεν ακούγονται πουθενά, δεν έχουν δική τους φωνή. Εκεί τα όρια της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων σταματούν. Επιτρέπεται η διαπόμπευση και ο εξευτελισμός που θα συνεχιστεί όταν κυκλοφορήσουν στη γειτονιά τους, όταν αναζητήσουν δουλειά, όταν προσπαθήσουν να έχουν κοινωνική ζωή. Δεν αξίζουν όσο οι Έλληνες οικογενειάρχες που προστατεύονται.
Ο υπουργός Υγείας μιλάει για την απασφάλιση της «υγειονομικής βόμβας», που συνιστούν οι μετανάστες, καθώς και για «προστασία» της ελληνικής οικογένειας… Κι εγώ «απασφαλίζω».
«Απασφαλίζω» με τη βία που αναπαράγεται ιδεολογικά και πρακτικά από τον κυρίαρχο πολιτικό και κοινωνικό λόγο και ΜΜΕ και την αναπαραγωγή του πλέγματος ρατσισμού, σεξισμού, και εθνικισμού.
«Απασφαλίζω» και φοβάμαι μ’ αυτή την εξαχρείωση. Θέλω τώρα περισσότερο από ποτέ μια Αριστερά, που, αντιστεκόμενη στο Μνημόνιο, αντιστέκεται ταυτόχρονα στην εξαθλίωση και εξαχρείωση της κοινωνίας που το συνοδεύει. Θέλω τώρα, περισσότερο από ποτέ, μια Αριστερά που δίνει φωνή και λόγο σ’ αυτές τις γυναίκες.
Μια Αριστερά που να αντιστέκεται στον εκφασισμό: στην άνοδο της Χρυσής Αυγής και της ναζιστικής ιδεολογίας, αλλά και στην εξάπλωση ενός ρατσιστικού, εθνικιστικού και σεξιστικού λόγου και πρακτικής στην καθημερινότητά μας που ισοπεδώνει κάθε έννοια δημοκρατίας και αξιοπρέπειας του ανθρώπου. Μια Αριστερά που δεν υποκύπτει στην ισοπεδωτική αντίληψη ότι πρωτεύον είναι η οικονομική κρίση και η απάντηση στο Μνημόνιο και μετά κάθε άλλο πρόταγμα, αλλά που αναδεικνύει πόσο αλληλένδετες είναι όλες οι πλευρές στην κρίση. Όσο το αφήνουμε, το αβγό του φιδιού αναπτύσσεται.
Αυτή η Αριστερά που αντιστέκεται, καλλιεργεί καθημερινά ένα διαφορετικό δημοκρατικό λόγο και μας δίνει μια ανάσα και όραμα είναι απαραίτητη όσο ποτέ.
Σχόλια
