του Κώστα Γκιώνη
Ο χρόνος είναι έτοιμος να δύσει πίσω από τους λόφους της λησμονιάς. Ένας νέος χρόνος έρχεται, κι ελπίζουμε όλοι να μας καλύψει την «κακοτυχία» του προηγούμενου κάτω από τις φτερούγες του. Το αύριο μας μια ξεπεσμένη πόρνη, πουλάει τη μιζέρια του σε κάποιο κρεοπωλείο ψυχών, στις παρυφές της πόλης-χωνευτήρι ελπίδων.
Κι έτσι τα χρόνια περνούν με ξόρκια και ξεματιάσματα, πιστεύοντας ότι το κακό θα εξαφανιστεί από μόνο του και θα έρθει επιτέλους η πολυπόθητη βασιλεία του καλού. Κι όλο οι πλάτες γέρνουν κάτω από το βάρος των χρόνων και της παραίτησης, περιμένοντας τους άλλους να βγάλουν λαγούς απ’ το καπέλο τους.
Για ένα ακόμα χρόνο οι εξουσίες θα κάνουν πάρτι με παντιέρα τον δαίμονα κορωνοϊό. Καίγονται για την υγεία μας, λένε. Νοιάζονται για μας, θέλουν το καλό μας. Η αλήθεια είναι ότι δεν τους καίγεται καρφί αν πεθάνουμε ή αν ζήσουμε. Η απώλεια μερικών χιλιάδων συνταξιούχων, ό,τι καλύτερο για τα λεηλατημένα από δαύτους ασφαλιστικά ταμεία.
Η χώρα κάθε μέρα σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο στους μαρμάρινους σταυρούς. Ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ, Μιχάλης Γιαννάκος, έκανε μια απίστευτη καταγγελία: ότι υπάρχουν 47 κλίνες ΜΕΘ κλειστές για VIP, την ώρα που 114 ασθενείς είναι διασωληνωμένοι σε απλές κλίνες παίζοντας κρυφτούλι στους διαδρόμους των νοσοκομείων με το χάρο. Απ’ αυτούς, η συντριπτική πλειοψηφία οδεύει προς τον Αχέροντα. Το λάθος τους ήταν ότι δεν είχαν την τύχη να γεννηθούν από επώνυμα αχαμνά. Εδώ μιλάμε ότι συντελείται ένα έγκλημα κατά συρροή, μια γενοκτονία!
Και ενώ συμβαίνει αυτό οι μουγγοθόδωρες της ενημέρωσης ασχολούνται με τις εσωκομματικές εκλογές του τρίτου κόμματος, βγάζοντας τηλεοπτική βόλτα απ’ το πρωί ως το βράδυ τους σκελετούς του παρελθόντος, προσπαθώντας μ’ αυτόν τον τρόπο να πετύχουν τη νεκρανάσταση του παλιού εταίρου του διπόλου – για να μπορέσει να βυζάξει τις αναμενόμενες απώλειες των αρίστων, ώστε να ανακόψουν τυχόν κέρδη του αντίπαλου νέου πόλου, κι έτσι να συνσταβλιστούν για μια ακόμα φορά προκειμένου να μας ξανασώσουν.
Η μπιζνοκυβέρνηση από το πρωί ως το βράδυ μας μιλάει για κανονικότητα, νομιμότητα, υποχρεωτικότητα, αναγκαιότητα, όλα αυτά τα εις -ότητα που περιέχουν βαρβαρότητα, η οποία βρίσκεται σε μια ακολουθία κι άλλων τέτοιων βάρβαρων πρακτικών.
«Ζούμε ήδη μεταξύ εγκληματιών και νάνων, γιατί ο μεγαλύτερος αρχηγός προωθεί πυγμαίους που δεν μπορούν να τον επισκιάσουν, και ο μικρότερος αρχηγός πρέπει να σκοτώσει τον μεγάλο για να ανέλθει».*
Η βαρβαρότητα δεν εξορθολογίζεται, ούτε εκσυγχρονίζεται. Ξεθεμελιώνεται από τη ρίζα!
* Κάρλος Φουέντες, «Ο θάνατος του Αρτέμιου Κρουζ», σελ. 223.
