Του Μάρκου Δεληγιάννη
Τα ρολόγια αμείλικτα σημαίνουν τις ώρες που φτερούγισαν απ’ της ζωής το πανηγύρι. Κι εμείς, οι αφελείς, αλίμονο, πίστη καμιά δεν δίνουμε στου μονότονου ήχου τις προειδοποιήσεις. Απάντηση καμιά δεν δώσαμε πότε, στου κινδύνου τα σήματα που αθρόα στου δέκτη μας τα κυκλώματα κατέφθαναν. Απαθείς παρατηρούμε τους ληστές που καιρό τώρα τις γειτονιές μας καταληστεύουν. Αδιάφοροι κοιτάμε τους άρπαγες καρτέρι να στήνουν στην όρασή μας. Η μόνη μας αντίδραση είναι ένα μουρμούρισμα, μια θρηνωδία, ενώ ο φόβος, παντοδύναμος, ασφυκτικά μας σφίγγει το λαιμό.
Θυμάστε, φίλοι μου, εκείνες τις θυελλώδεις νύκτες, τότε που οι καλοσιδερωμένοι λεγεωνάριοι, παλικαράδες της νέας Ιστορίας, καβάλα στα εναέρια υπερφρούρια, ξερνούσαν πύρινα ποτάμια πάνω στις έκπληκτες πόλεις της Σερβίας; Ήταν τότε που πύραυλοι τυφλοί, όπλα νάνων, λαμπάδιαζαν νύχτες χωρίς άστρα κι η γλώσσα δενόταν κόμπος κι οι λέξεις μένανε αγέννητες. Μόνο τα μάτια άφηναν αλμυρά κρυστάλλια, τα μάγουλα να οργώσουν. Οι πρεσβευτές όμως του μίσους -η αποθέωση της θρασύτητας– ονόμασαν αυτή τη φρικαλέα επιχείρηση θανάτου, ανθρωπιστική προσφορά! Βέβαια ένα σωρό άνθρωποι απελευθερώθηκαν απ’ τα δεσμά αυτού του μάταιου κόσμου με τρόπο βίαιο. Αλλά τι να γίνει. Προέχει της Δημοκρατίας το συμφέρον! Κι ύστερα αυτοί οι σταυροφόροι της φρίκης, αφού παντού το θάνατο σκορπίσανε, υψώσανε αιμάτινους φράχτες, χαράξανε γραμμές καινούργιων οικοπέδων. Σταλάξανε δηλητήριο στις καρδιές των απλών ανθρώπων. Όπλισαν και πάλι τις πάντα πρόθυμες φαιές ορδές κι άρχισε η φρίκη, χορό να στήνει. Η επιχείρηση στέφθηκε από πλήρη επιτυχία. Όλα έγιναν στην εντέλεια. Το κομμάτιασμα της πρώην Γιουγκοσλαβίας είναι τώρα πια πραγματικότητα. Ανάμεσα στα νιόβγαλτα κρατίδια είναι και το Κόσσοβο, το θυμάστε; Η περιοχή αυτή αποτελούσε το λίκνο του λαού της Σερβίας. Τώρα ορμητήριο είναι για τις γνωστές δραστηριότητες, που σε κάποιους φέρνουν χρήμα άνομο. Είναι το εμπόριο ναρκωτικών που ανακουφίζει ψυχές βουτηγμένες στο θολό ποτάμι της ανέχειας, της κακομοιριάς και τις στέλνει άναυλα στον Αχέροντα ποταμό. Είναι το εμπόριο της γυναικείας σάρκας. Οι αγορασμένες εκσπερματώσεις. Ο έρωτας στον πιο φρικτό εξευτελισμό. Και τέλος, όπλα. Όταν ο λόγος δεν εισακούεται, πίπτει η ράβδος. Κι όλα αυτά έγιναν και γίνονται στη γειτονιά μας.
Κι οι Ευρωπαίοι, οι περίφημοι «εταίροι» μας, που τώρα διαπραγματευόμαστε το μέλλον ενός ολόκληρου λαού, χειροκροτούσαν, επιβράβευαν τη ληστεία, την αρπαγή, το χαμό τόσων υπάρξεων. Γιομάτοι χαρά, δήλωναν αυταρχικά, πως τώρα πια σ’ όλους συνείδηση να γίνει πως όσα τιμαλφή στα σεντούκια μας κρυμμένα έχουμε, σ’ αυτούς να τα παραδώσουμε, διαφορετικά οι πειρατές έτοιμοι είναι ρεσάλτο να κάνουνε. Καμαρώστε τους εκπροσώπους του περιώνυμου δυτικού πολιτισμού! Κάποιοι τότε από μας ανησύχησαν, διαμαρτυρήθηκαν, φώναξαν. Μα την κραυγή τους την πήρε ο άνεμος. Κι ύστερα ο χρόνος με τη σειρά του διέγραψε απ’ της μνήμης τα κατάστιχα τη λεηλασία της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Τίποτα δεν γίνεται στην τύχη, φίλε μου. Να, και πάλι στη γειτονιά μας, τώρα που ύαινες του κέρδους δείχνουν απειλητικά τα σουβλερά τους δόντια, ξέσπασε πάλι η βία, η φρίκη της αναίτιας επιδρομής εναντίον απλών ανθρώπων. Σπίτια κατεστραμμένα απ’ της φωτιάς τη μανία, τοίχοι κατάστικτοι από σφαίρες, αυτοκίνητα καμένα, οι δρόμοι βαμμένοι με αίμα αθώων. Κι όλα αυτά συμβαίνουν μόλις 40 χλμ. βορειοανατολικά των Σκοπίων, η συνοικία Ντίβα Ναζέλμπα στο Κουμάνοβο θυμίζει εικόνες σκληρού πολέμου. Οι συγκρούσεις ξέσπασαν το Σαββατοκύριακο. Αποτέλεσμα: 22 νεκροί, 37 τραυματίες και ένα μαύρο σύννεφο της αβεβαιότητας να τυλίγει ασφυκτικά τη γειτονική χώρα. Ποιος άραγε έχει συμφέρον όταν μια χώρα βυθίζεται στη δίνη μιας τέτοιας πρωτόφαντης πολιτικής κρίσης; Ένα ερώτημα που επίμονα ζητάει απάντηση.
Καιρός, φίλοι μου, την πραγματικότητα κατάματα να κοιτάξουμε. Οι «εταίροι» μας είναι αμοραλιστές και εμείς θα πρέπει μέσα από τόσα χαμένα όνειρα να χτίσουμε έναν καινούργιο δρόμο για να συναντηθούμε με το αύριο. Γι’ αυτό, ας μην ξεχνάμε, η μνήμη είναι ζωή, η λήθη θάνατος.
