Δεν μας είχαν λείψει, δεν θα μας λείψουν ποτέ από δω και μπρος, θα είναι -είτε έτσι, είτε αλλιώς- διαρκώς εδώ. Μοιάζει κάπως με το σύνδρομο που καταλαμβάνει το διωκόμενο με το διώκτη του, το θύμα με το βασανιστή του, μία παράδοξη και παγερή οικειότητα που τη συνοδεύει η οσμή του φόβου για το χειρότερο. Γιατί δεν είναι άστοχο να συμπεράνουμε ότι περισσότερη αξία και από όσα μας είπαν και από όσα δεν μας είπαν οι της τρόικας, αποκτάει πλέον αυτή η κατοχυρωμένη και αυτονόητη φυσική τους παρουσία και η ανάγκη τους να απευθύνονται, χωρίς περιττούς μεσολαβητές, στο «λαό τους».
Και, βεβαίως, μόνο τυχαίο δεν είναι το γεγονός ότι πληθαίνουν οι φήμες –από αρμόδιους πάντα κύκλους- που θέλουν τους τροϊκανούς στην επόμενη επίσκεψή τους για την τέταρτη δόση του δανείου να είναι ακόμα πιο κυνικοί, ακόμα πιο εκβιαστικοί. Φήμες, που τροφοδοτούν σενάρια γενικότερων και συνολικότερων πολιτικών εξελίξεων.
Το Μάρτη θα ελέγξουν αν κατά γράμμα υλοποιήθηκαν τα νέα τελεσίγραφα. Ενδιαμέσως θα εγκαταστήσουν επιτροπές ελεγκτών σε κάθε κρίσιμο τομέα που έχει τεθεί στο στόχαστρο. Είπαμε ελεγκτών; Μάλλον έχουμε μείνει πίσω. Εκτελεστών, αυτή είναι η σωστή λέξη, εκτελεστών της πολιτικής τους. Δεν υπάρχει πια καμία σκιά και δεν υπάρχει καμία δικαιολογία για να θολώνεται η ξεκάθαρη εικόνα. Η διακυβέρνηση της χώρας έχει ολοκληρωτικά παραδοθεί. Κυβερνούν κανονικότατα. Οι «διαπραγματεύσεις» και οι «κόκκινες γραμμές» είναι γελοίες φαντασιώσεις που εξακολουθούν να μηρυκάζουν τα δημοσιογραφικά φερέφωνα. Δεν υπάρχουν αυτά τα πράγματα. Δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο. Ακόμη και οι κυβερνητικές μαριονέτες έχουν παραμεριστεί… Είναι πλήρως κατανοητό, σήμερα, τι εννοούσε το καλοκαίρι ο Πολ Τόμσεν, ο πιο προβεβλημένος των «τροϊκανών», όταν έχοντας από το χέρι τον Γ. Παπακωσταντίνου, τον περιέφερε στα χρηματιστηριακά κέντρα της Ευρώπης και των ΗΠΑ.
«Το πρόβλημα της Ελλάδας δεν είναι το χρέος και τα ελλείμματα, αλλά οι διαρθρωτικές αλλαγές». Ελάχιστη σημασία είχε δοθεί τότε σε αυτή τη δήλωση. Ο πρωθυπουργός, βέβαια, έπιασε το υπονοούμενο και μας έχει βομβαρδίσει, δύο μήνες τώρα, με την αναγκαιότητα των «αλλαγών», ενώ το Μνημόνιο χαρακτηρίζεται, πλέον, όχι ως αναγκαίο κακό αλλά ως «ευκαιρία». Τώρα φουλάρουν οι μηχανές ισοπέδωσης της κοινωνίας. Διάλυση, περικοπές, ξεπούλημα του δημόσιου τομέα -άλωση κάθε οικονομικής περιοχής από το μεγάλο κεφάλαιο (κλειστά επαγγέλματα, ενέργεια), μαζικές απολύσεις και ξήλωμα των συλλογικών συμβάσεων, κατάρρευση της δημόσιας υγείας.
Νάτες οι «διαρθρωτικές αλλαγές». Fast track! Να τα κριτήρια εκταμίευσης της τέταρτης δόσης του δανείου, μετά την εκβιαστική καθυστέρηση της τρίτης δόσης. Εννοείται, βέβαια, πως δεν δοκιμάζεται η ολοκληρωτικά ευθυγραμμισμένη κυβέρνηση Παπανδρέου. Μετά το πείραμα ποδηγέτησης και χειραγώγησης σε πραγματικές συνθήκες, τις περιφερειακές εκλογές, αυτό που δοκιμάζεται είναι η πειθάρχηση του λαού. Δεν χωρούν πια άλλοι «χαρακτηρισμοί», άλλοι ευφημισμοί. Τα ψέματα θα έπρεπε ήδη να ήταν δεδομένο πως έχουν τελειώσει. Πρόκειται για ολοκληρωτική παράδοση-κατοχή. Υπάρχει ακόμα και η παραμικρή αμφιβολία, όταν αντικρίζουμε τους εντεταλμένους της τρόικας να απευθύνουν τελεσίγραφα για τις μετατάξεις, τις δημόσιες δαπάνες, την «απελευθέρωση» των επαγγελμάτων, την προγραφή του ΕΣΥ; Και τι είχαν να μας τάξουν; Παράταση αποπληρωμής του δανείου και νέα… δάνεια! Δηλαδή Μνημόνιο Νο(;)…γιατί το Νο2 μας το…τρέχουνε ήδη.
Κι αυτά μόνο αν είμαστε πειθήνια πειραματόζωα. Ορισμένα στιγμιότυπα συμπληρώνουν την εικόνα. Δεν καταδέχτηκαν να απαντήσουν ούτε καν σε μία ερώτηση που τους υποβλήθηκε στα ελληνικά, φυσικά και δεν υπήρχε ταυτόχρονη μετάφραση από τα αγγλικά στη συνέντευξη τύπου. Ο υπουργός (λέμε τώρα) Οικονομικών, εδώ ισχύει ο ευφημισμός, βγήκε μετά τα αφεντικά του να πει το δικό του «ποίημα» -ακόμα του επιτρέπουν να μιλάει. Η Ντόρα Μπακογιάννη πρωταγωνίστησε στα ΜΜΕ διαφημίζοντας τα ίδια δόγματα και ο αχαρακτήριστος Πάγκαλος δήλωσε: «το Μνημόνιο είναι ευτυχία». Ξεσάλωμα! Μία φράση τα λέει όλα: Τι τους κοιτάτε ρε!
Δημήτρης Υφαντής
Σχόλια
