Τρεις νέοι άνθρωποι πέθαναν με τραγικό τρόπο μέσα στην πυρπολημένη τράπεζα του Έλληνα Μπερλουσκόνι. Δεν ήταν ένα εργατικό ατύχημα, αν και τα «ατυχήματα», αν εξεταστούν, αποκαλύπτουν εργοδοτικά εγκλήματα. Τα τρία τελευταία χρόνια μόνο σε εργατικά «ατυχήματα» στη χώρα σκοτώθηκαν στο μεροκάματο 390 άνθρωποι. [Στην Ε.Ε. ο αριθμός των εργαζόμενων που δεν γυρίζουν σπίτι τους κάθε χρόνο είναι περίπου 5.500 και περίπου 160.000 πεθαίνουν κάθε χρόνο από επαγγελματικές ασθένειες. Έτσι μόνο κτίζεται η «ευημερία» της Ε.Ε.].
Δεν ήταν εργατικό «ατύχημα». Είναι πιο σύνθετοι οι λόγοι και οι όροι που οδήγησαν στο θάνατο τρεις ανθρώπους. Δεν αρκεί η εξήγηση ότι ομάδες τρελαμένων κουκουλοφόρων έκαψαν την τράπεζα και σκότωσαν τρεις εργαζόμενους. Δεν ήταν μια απλή μέρα, που αμέριμνοι οι εργαζόμενοι στον τόπο δουλειάς τους δέχθηκαν μια δολοφονική επίθεση. Ήταν μια μέρα απεργίας, ο τόπος εργασίας τους ήταν στο μάτι του κυκλώνα, αγνοήθηκε η σύσταση να κλείσουν οι τράπεζες από τις 11 το πρωί, η εργοδοσία είχε απειλήσει με απολύσεις αν δεν έπιαναν δουλειά, δεν υπήρχε κανένα μέτρο προστασίας σε περίπτωση πυρκαγιάς.
Η τραγωδία των τριών εργαζόμενων, που έπεσαν σε μια μέρα κινητοποίησης και αντίστασης, τις μέρες που ψηφίζονται μέτρα μεσαιωνικά για τους εργαζόμενους και τα παιδιά τους, πρέπει να χρεωθεί σε μια πολιτική κατεύθυνση και σε ένα σχεδιασμό που πνίγει τη ζωή, πνίγει την εργασία, οδηγεί στο θάνατο και στην παράλυση.
Η χρησιμοποίηση του τραγικού θανάτου τους από όσους τον προκάλεσαν ως ηθικοί αυτουργοί, για να ξεφύγουν από την τρομερή απομόνωση και απαξίωση, είναι μία ακόμα πρόκληση προς τις οικογένειές τους, τους συναδέλφους τους, όλους τους εργαζόμενους.
Είναι κροκοδείλια τα δάκρυα και τα συλλυπητήρια της Βουλής, των αστικών κομμάτων, που στηρίζουν τα μέτρα ΔΝΤ–Ε.Ε., όπως υποκριτικές είναι και οι δηλώσεις αξιωματούχων της Ε.Ε. για το θάνατό τους. Ανησυχούν για την οργή του κόσμου, ετοιμάζουν νέες εφεδρείες, για να σώσουν το σάπιο σύστημα, δεκάρα δεν δίνουν για την ανθρώπινη ζωή και τα δικαιώματα των εργαζομένων. Ανάλογα μέτρα που πάρθηκαν σε άλλες χώρες, οδήγησαν στη μείωση του προσδόκιμου ζωής των κατοίκων έως και κατά 10 χρόνια! Η απόγνωση και η φτώχεια θα οδηγήσουν στο περιθώριο εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Θα δούμε αυτοκτονίες και άλλες φωτιές κάθε είδους.
Αλήθεια, αυτοί οι υποκριτές στενοχωριούνται που υπάρχουν οι «γνωστοί-άγνωστοι» κουκουλοφόροι, αυτοί οι παντελώς ανεύθυνοι εγκληματίες – κρετίνοι, που ήθελαν οπωσδήποτε να κάψουν; Στενοχωριούνται για τη δράση αυτών των κρετίνων ή πίνουν στην υγειά τους, που τους βγάζουν από τη δύσκολη θέση; Η υποκρισία και ο κυνισμός του αστικού, γερασμένου, διεφθαρμένου κόσμου είναι απερίγραπτος.
Ρ.Ρ.
