Το τραπεζικό deal όλων των εποχών της Alpha με τη Eurobank, όπως χαρακτηρίστηκε από όλους τους αλαλάζοντες εκπροσώπους του αστισμού, αλλά και τα ξένα κοράκια (βλέπε Moody’s, ΔΝΤ κ.λπ.) που εκτίναξε τον χρηματιστηριακό δείκτη κατά 15% και εκθειάστηκε από τα παπαγαλάκια των δελτίων ειδήσεων, αφήνει πολλά ερωτηματικά και δημιουργεί νέα –σαφώς όχι θετικά- δεδομένα για τον μέσο Έλληνα εργαζόμενο που συνδιαλέγεται με τις τράπεζες.
Οι ιαχές για βελτίωση της ροής του χρήματος, για «χτύπημα στο χρέος»(!), για διάσωση του τραπεζικού συστήματος και καλύτερους όρους δανεισμού, δεν μπορούν στο δια ταύτα να πείσουν για την αλήθεια τους.
Τα ερωτήματα είναι απλά και δεν απαιτούν ειδικές οικονομικές γνώσεις:
– Πώς θα βελτιωθούν οι όροι δανεισμού, όταν το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα είναι ακόμα πιο συγκεντρωμένο, ακόμα πιο ληστρικό, λειτουργώντας σε ολιγοπωλιακές συνθήκες;
– Πώς θα διασφαλιστεί η περίφημη ομαλότητα στην αγορά (εκτός και εάν με αυτή εννοούν μόνο την ομαλή ροή χρημάτων στις τσέπες των τζογαδόρων του χρηματιστηρίου και των μεγαλοεπενδυτών) όταν από τη συγχώνευση της Alpha με τη Eurobank θα προκληθούν εκατοντάδες απολύσεις του «πλεονάζοντος» προσωπικού της ενοποιημένης πλέον τράπεζας;
Και αν αυτά είναι τα πιο οφθαλμοφανή αποτελέσματα της εν λόγω επιχειρηματικής κίνησης, είναι σαφές ότι σε βαθύτερο επίπεδο προκύπτουν και άλλα, που… καίνε περισσότερο.
– Γιατί, για παράδειγμα, για μια συμφωνία που οι κακές γλώσσες λένε ότι «μαγειρευόταν» για πάνω από ένα χρόνο (θυμηθείτε σε πόσες αγορές προσπάθησαν να μπουν οι… φίλοι επενδυτές από το Κατάρ), επιδείχθηκε τόση βιασύνη να ανακοινωθεί μόλις λίγες ημέρες πριν από την ανακοίνωση του Προγράμματος Εποπτείας των τραπεζών από την ΤτΕ;
– Πόσο βιάστηκαν τα κεφάλαια πίσω από τις τράπεζες να ολοκληρώσουν το «γάμο» για να δουν τι μπορούν να σώσουν από τη χασούρα του περίφημου προγράμματος ανταλλαγής ομολόγων (PSI);
– Επιδοτήθηκαν ή όχι από τον έκτακτο μηχανισμό ρευστότητας ELA της ΤτΕ σε ποσοστά που έφταναν έως και το 97% της αξίας τους μόλις λίγες ημέρες προτού παραδώσουν το νέο ζεστό κρατικό χρήμα στους Καταριανούς ομολόγους τους;
– Πόσο «φοβόντουσαν» τα μεγάλα αφεντικά (οικ. Λάτση και Κωστόπουλου) την πιθανότητα κρατικοποίησής των τραπεζικών ιδρυμάτων εάν λάβουν σάρκα και οστά τα σενάρια χρεοκοπίας (ελεγχόμενης ή μη) και έσπευσαν να κρατήσουν μόλις το 13% και το 4% στο νέο οργανισμό, χαρίζοντας το 17% στον Εμίρη του Κατάρ;
Ερωτήματα τέτοιου τύπου σε μια τόσο «λαμπερή», όσο και «βρώμικη» συγχώνευση μπορούν να τεθούν και άλλα. Ένα από τα βασικά, όσο και ανησυχητικά δεδομένα, αυτή τη στιγμή, είναι η άνευ όρων παράδοση στα ξένα κεφάλαια και στις αρπακτικές διαθέσεις των χρηματιστηριακών αγορών, του τραπεζικού συστήματος με στόχο αυτό να συνεχίσει την άγρια εκμετάλλευση των μικροκαταθέσεων, για σκοπούς που μόνο την βιώσιμη ανάπτυξη της εγχώριας αγοράς δεν μπορούν να εγγυηθούν.
Και μια (όχι ρητορική) ερώτηση: Πόσο σχετίζεται η γρήγορη συγχώνευση με την σχεδόν ταυτόχρονη πώληση των ΕΛΠΕ στην οικογένεια Λάτση;
Τα ερωτήματα είναι απλά και δεν απαιτούν ειδικές οικονομικές γνώσεις:
– Πώς θα βελτιωθούν οι όροι δανεισμού, όταν το χρηματοπιστωτικό σύστημα θα είναι ακόμα πιο συγκεντρωμένο, ακόμα πιο ληστρικό, λειτουργώντας σε ολιγοπωλιακές συνθήκες;
– Πώς θα διασφαλιστεί η περίφημη ομαλότητα στην αγορά (εκτός και εάν με αυτή εννοούν μόνο την ομαλή ροή χρημάτων στις τσέπες των τζογαδόρων του χρηματιστηρίου και των μεγαλοεπενδυτών) όταν από τη συγχώνευση της Alpha με τη Eurobank θα προκληθούν εκατοντάδες απολύσεις του «πλεονάζοντος» προσωπικού της ενοποιημένης πλέον τράπεζας;
Και αν αυτά είναι τα πιο οφθαλμοφανή αποτελέσματα της εν λόγω επιχειρηματικής κίνησης, είναι σαφές ότι σε βαθύτερο επίπεδο προκύπτουν και άλλα, που… καίνε περισσότερο.
– Γιατί, για παράδειγμα, για μια συμφωνία που οι κακές γλώσσες λένε ότι «μαγειρευόταν» για πάνω από ένα χρόνο (θυμηθείτε σε πόσες αγορές προσπάθησαν να μπουν οι… φίλοι επενδυτές από το Κατάρ), επιδείχθηκε τόση βιασύνη να ανακοινωθεί μόλις λίγες ημέρες πριν από την ανακοίνωση του Προγράμματος Εποπτείας των τραπεζών από την ΤτΕ;
– Πόσο βιάστηκαν τα κεφάλαια πίσω από τις τράπεζες να ολοκληρώσουν το «γάμο» για να δουν τι μπορούν να σώσουν από τη χασούρα του περίφημου προγράμματος ανταλλαγής ομολόγων (PSI);
– Επιδοτήθηκαν ή όχι από τον έκτακτο μηχανισμό ρευστότητας ELA της ΤτΕ σε ποσοστά που έφταναν έως και το 97% της αξίας τους μόλις λίγες ημέρες προτού παραδώσουν το νέο ζεστό κρατικό χρήμα στους Καταριανούς ομολόγους τους;
– Πόσο «φοβόντουσαν» τα μεγάλα αφεντικά (οικ. Λάτση και Κωστόπουλου) την πιθανότητα κρατικοποίησής των τραπεζικών ιδρυμάτων εάν λάβουν σάρκα και οστά τα σενάρια χρεοκοπίας (ελεγχόμενης ή μη) και έσπευσαν να κρατήσουν μόλις το 13% και το 4% στο νέο οργανισμό, χαρίζοντας το 17% στον Εμίρη του Κατάρ;
Ερωτήματα τέτοιου τύπου σε μια τόσο «λαμπερή», όσο και «βρώμικη» συγχώνευση μπορούν να τεθούν και άλλα. Ένα από τα βασικά, όσο και ανησυχητικά δεδομένα, αυτή τη στιγμή, είναι η άνευ όρων παράδοση στα ξένα κεφάλαια και στις αρπακτικές διαθέσεις των χρηματιστηριακών αγορών, του τραπεζικού συστήματος με στόχο αυτό να συνεχίσει την άγρια εκμετάλλευση των μικροκαταθέσεων, για σκοπούς που μόνο την βιώσιμη ανάπτυξη της εγχώριας αγοράς δεν μπορούν να εγγυηθούν.
Και μια (όχι ρητορική) ερώτηση: Πόσο σχετίζεται η γρήγορη συγχώνευση με την σχεδόν ταυτόχρονη πώληση των ΕΛΠΕ στην οικογένεια Λάτση;
Μ.Ε.
Σχόλια
