Τα φτερά του σε άλλους ουρανούς ανοίγει το 10ο τεύχος του περιοδικού Οροπέδιο.
Το 2006 ο ποιητής Δημήτρης Κανελλόπουλος εμπνεύστηκε και στη συνέχεια προχώρησε στην έκδοση ενός λογοτεχνικού περιοδικού που το ονόμασε Οροπέδιο. Έχοντας βαθιά μέσα του την πεποίθηση ότι η Λογοτεχνία είναι ένα ζωντανό πράγμα και τα συναφή περιοδικά αποτελούν, συνήθως, γόνιμα φυτώριά της προχώρησε στο εκδοτικό εγχείρημα, με μόνη φιλοδοξία να προβάλλει στο γενέθλιο τόπο τα κατορθώματα της γραφής και στις σελίδες του περιοδικού τα «κατορθώματα» του τόπου του.
Το όνομά του το περιοδικό το πήρε από τη θέση που είναι χτισμένο το χωριό του, πάνω στο Οροπέδιο της Φολόης. Παιδί του Εμφυλίου, ο Δ. Κανελλόπουλος, βίωσε τις συνέπειες, εκείνων των φοβερών χρόνων παρότι δεν τις έζησε.
Ο παππούς και η γιαγιά του φυλακίστηκαν, ο πατέρας του βγήκε αντάρτης στα βουνά, η οικογένειά του στη συνέχεια ακολούθησε την τύχη που είχαν χιλιάδες αριστεροί της εποχής. Αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το χωριό -τη Νεμούτα της Ηλείας- και να εγκατασταθούν στην Αθήνα. Όταν έγινε δεκαπέντε χρόνων βρέθηκε στο πρώτο νυχτερινό σχολείο που ιδρύθηκε στην Ελλάδα από τον Πατρινό ρομαντικό ποιητή Σπυρίδωνα Βασιλειάδη. Από εκείνο το σχολείο αποφοίτησε και στη συνέχεια πήγε στη Ρουμανία όπου τελείωσε το Ιστορικό Τμήμα της Φιλοσοφικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο Babes-Bolyai, στο Κλουζ. Κατόπιν τελείωσε το εδώ Ιστορικό-Αρχαιολογικό της Φιλοσοφικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας.
Στον κόσμο των περιοδικών δεν είναι καινούργιος, αφού υπήρξε μέλος της συντακτικής επιτροπής της Πολιορκίας, που εξέδιδε ο Γιάννης Εμίρης, και λίγο αργότερα αρχισυντάκτης στο περιοδικό Σχεδία που εξέδιδε μια ομάδα ανθρώπων από την ΕΔΑ, υπό τον Χρήστο τον Ρουμελιωτάκη. Η έκδοση του Οροπεδίου, όμως, συνδέεται εμμέσως και με τη μακρά παράδοση που έχει η Ηλεία στα ωραία λογοτεχνικά περιοδικά με περίοπτη θέση ανάμεσά τους τον Οδυσσέα που έβγαινε στην Κατοχή με συνεργάτες τους κορυφαίους ποιητές Τάκη Σινόπουλο και Γιώργη Παυλόπουλο.
Ας έρθουμε, όμως, και πάλι στο Οροπέδιο με τη διευκρίνιση ότι η μικρή εισαγωγή θεωρήθηκε αναγκαία για όσους δεν γνωρίζουν το περιοδικό και το πρόσωπο που το διευθύνει. Το πραγματικό αντικείμενο της αναφοράς είναι η αναγγελία της κυκλοφορίας του 10ου τεύχους, ενός τεύχους που ανοίγει τα φτερά του σε άλλους ουρανούς. Αφήνει προσωρινά πίσω την Ηλεία, για να κάνει ένα ταξίδι μέχρι το Τσέρνοβιτς (Τσερναούτσι στα ρουμανικά) για να συναντήσει τον Paul Celan, τον μεγαλύτερο ίσως μεταπολεμικό ποιητή της Ευρώπης, τον δημιουργό που βρήκε τη δύναμη να γράψει ποίηση για το ολοκαύτωμα στη γλώσσα των δολοφόνων. Την επιμέλεια και τον συντονισμό των σελίδων του αφιερώματος υπό τον τίτλο: Του κανενός η λέξη – Η αμετάθετη μαρτυρία του Paul Celan την ανέλαβε ο φιλόλογος και μελετητής του έργου του Συμεών Σταμπουλού. Η δομή του αφιερώματος αγκαλιάζει ολόκληρη τη ζωή και τη δράση του ποιητή. Ξεκινά με ένα εκτεταμένο εργοβιογραφικό σημείωμα, συνεχίζει με τις επιστολές του Celan στον επιστήθιο φίλο του Petre Solomon, αλλά και την ανεπίδοτη επιστολή του στον Σαρτρ.
Σημαντική είναι ακόμη η αναφορά στην αλληλογραφία με τον επιστήθιο φίλο του Klaus Demus με θέμα των επιστολών τους την Ελλάδα. Ακολουθεί η κρίσιμη και ιστορική συνάντηση του P.C. με τον Μαρτιν Χάιντεγκερ στο Βουνό των πεθαμένων, όπου ο αναγνώστης γίνεται κοινωνός της απεγνωσμένης απόπειρας της ποίησης να συναντηθεί με τη φιλοσοφία. Το εκτενές αφιέρωμα κλείνει με τη νεκρολογία που έγραψε για τον Celan ο δικός μας Τάκης Σινόπουλος με το ψευδώνυμο Ιάσων Σγουρός στο περιοδικό Νεοελληνικός λόγος το 1970.
