Με λίγες εκδηλώσεις –κυρίως παρουσιάσεις βιβλίων- και ορισμένες εκπομπές στην κρατική τηλεόραση, πέρασε και η 43η επέτειος από την 21η Απριλίου 1967. Συνέπεσε, μάλιστα, με την επισημοποίηση της προσφυγής του ΠΑΣΟΚ στο ΔΝΤ, έτσι ώστε από του χρόνου να έχουμε μια θλιβερή αλληλουχία αναμνήσεων.
Όμως η φετινή επέτειος έχει κάτι ξεχωριστό. Δεν είναι μόνο τα λόγια του «γκαντέμη» Μητσοτάκη πως η κατάσταση του θυμίζει την εποχή λίγο πριν τη χούντα. Είναι ο «γύψος» που θα μπει στην χώρα και στους εργαζόμενους με την έλευση του ΔΝΤ και τα μέτρα που παίρνει η τριπλή επιτήρηση. Στην ουσία, αυτός ο «γύψος» ξεθεμελιώνει δικαιώματα και κατακτήσεις σε μεγαλύτερο βαθμό από ό,τι η φασιστική δικτατορία, αδειάζει κάθε έννοια λαϊκής κυριαρχίας (η Βουλή απλά επικυρώνει αποφάσεις που παίρνονται αλλού, οι αποφάσεις και ο έλεγχος της οικονομίας βρίσκονται στα χέρια των επιτηρητών). Δικαιολογημένα γίνεται λόγος για νέα κατοχή. Η μόνη διαφορά είναι ότι μπορείς να λες ό,τι θέλεις, αν η εμβέλεια των λόγων σου είναι μικρή και είσαι αποκλεισμένος από τα ΜΜΕ.
Ο κόσμος περιμένει πως η κατάσταση της διαβίωσής του θα χειροτερεύσει, δεν βλέπει διέξοδο, προσπαθεί να καταλάβει τι ακριβώς γίνεται, ίσως να μην θέλει να πιστέψει τι έρχεται ήδη, αγχώνεται για το τι θα κάνει και πώς θα τα βγάλει πέρα. Το επιχείρημα (η ναυαρχίδα των αστικών επιχειρημάτων) ότι «ξοδέψαμε πάνω από αυτό που μας επιτρεπόταν ως οικονομία και χώρα», αποκτά μια πειστικότητα όταν λέγεται νυχθημερόν και όταν, μάλιστα, υπήρξαν ορισμένα στρώματα του πληθυσμού που πραγματικά «το ’καψαν» την τελευταία 25ετία. Αυτά, όμως, δεν είναι τα «ρετιρέ» που λένε και ξαναλένε των συνδικαλιστών και των δημοσίων υπαλλήλων. Είναι κυρίως ανερχόμενα μεσοστρώματα της μεταπρατικής δομής οικονομίας, στρώματα που ευνοήθηκαν από την επέκταση του δανεισμού και τη διάλυση της παραγωγής. Γιατί υπάρχει και ή άλλη πλευρά: πώς γίνεται μια χώρα να έχει πληρώσει από το 2001 μέχρι σήμερα σε τοκοχρεολύσια 300 δισ. ευρώ, και σήμερα να χρωστά ακόμα 300 δισ. ευρώ;
Μέσα στην κρίση, λοιπόν, οι νέες χούντες θέλουν να εξασφαλίσουν πώς θα πληρωθούν τα δανεικά τους και να βάλουν στο χέρι ό,τι είναι δυνατόν από τον πλούτο της χώρας. Η βαριά λιτότητα, το ξεζούμισμα των εργαζομένων και το φίμωμά τους, είναι ο όρος και για τους δύο στόχους.
Στις 21 Απρίλη του 1967, το πραξικόπημα βρήκε εντελώς απροετοίμαστη την Αριστερά. Όσοι δεν κυνηγήθηκαν, συνέχισαν τη δουλειά τους, άλλοι έκαναν δουλειές και ανήλθαν κοινωνικά, ήρθε και το λεγόμενο «οικονομικό θαύμα» της χούντας που ενίσχυσε τέτοιες τάσεις.
Όταν ο φόβος και η υποταγή έμοιαζαν να κυριαρχούν, μια νέα φουρνιά, νέων φοιτητών, ξεκίνησαν αρχές του 1972 να κινητοποιούνται για συνδικαλιστικές και δημοκρατικές ελευθερίες. Γρήγορα το κίνημά τους πήρε πολιτικό χαρακτήρα. Κατάληψη Νομικής και λίγο αργότερα εξέγερση του Πολυτεχνείου. Λίγους μήνες μετά, η τραγωδία της Κύπρου οδηγεί στην πτώση της χούντας εν μέσω πανεθνικής κρίσης.
Η νέα «χούντα» των ΔΝΤ – επιτηρητών πιθανά να οδηγήσει σε νέες κοινωνικές και εθνικές τραγωδίες, με απρόβλεπτες συνέπειες στη χώρα και την περιοχή.
Η νέα «χούντα», η νέα κατοχή βρίσκει το λαό και την Αριστερά απροετοίμαστους. Σήμερα, σε διαφορετικές συνθήκες, αναζητούνται οι νέες εξεγέρσεις, οι νέες μορφές οργάνωσης, συντονισμού, ενότητας, δράσης, που θα γκρεμίσουν το φαινομενικά πανίσχυρο, αλλά εντελώς σαθρό οικοδόμημα που μας επιβάλλεται.
