Το διευθυντήριο των Βρυξελλών, τα υπερκέρδη των μονοπωλίων και η «ελληνική κρίση». Του Δημήτρη Υφαντή.
«Συζητούσαμε οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, ο πρόεδρος της ΕΚΤ Ζαν-Κλοντ Τρισέ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και εγώ ο ίδιος για τις προοπτικές αυτού που τότε δεν ήταν γνωστό και το οποίο σήμερα αποκαλούμε ελληνική κρίση… Ήξερα ότι η Γερμανία και η Γαλλία κέρδιζαν τεράστια ποσά από τις εξαγωγές τους στην Ελλάδα, αλλά δεν μπορούσα να αποκαλύψω δημοσίως όσα γνώριζα… Η ελληνική κρίση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, όχι όμως πέρυσι, αλλά αν είχαν ληφθεί μέτρα δύο ή τρεις δεκαετίες πριν…».
Τι ώθησε τώρα τον πρόεδρο του Eurogroup να προβεί σε αυτές τις εκμυστηρεύσεις; Κρίση ειλικρίνειας ή κρίση ενοχής; Και, το κυριότερο, επειδή τα ψυχολογικά σύνδρομα του Λουξεμβούργιου πολιτικού υπαλλήλου του ευρωπαϊκού διευθυντηρίου λίγο ενδιαφέρουν εδώ που φτάσαμε, τι ακριβώς θέλει να μας πει;
«Ελληνική κρίση» είναι ο κωδικός της χρεοκοπίας του μοντέλου της Ευρωζώνης. Δεν αφορά μία υπόθεση λογιστικής εξισορρόπησης εσόδων-εξόδων, δεν αφορά τα «σπάταλα κράτη του Νότου με τους παχυλούς μισθούς και το διεφθαρμένο κράτος πρόνοιας» κατά το ορθόδοξο νεοφιλελεύθερο λεξιλόγιο, αλλά ένα μηχανισμό βίαιης απόσπασης υπεραξίας στην υπερταχύτητα των μονοπωλίων του σκληρού πυρήνα της Ε.Ε. μέσω της ραγδαίας διόγκωσης των εισαγωγών στις χώρες του Νότου, από τους κολοσσούς της βιομηχανίας κι όχι μόνο (δες την ορμητική είσοδο στο εμπόριο των πολυεθνικών της Γαλλίας, της Γερμανίας και των άλλων χωρών του ευρωπαϊκού «Βορρά»). Μέσω της καταχρέωσης του ευρωπαϊκού Νότου στα μεγαθήρια του χρηματοπιστωτικού τομέα, για να χρηματοδοτηθεί η επένδυση των μεγάλων φαραωνικών έργων (μεταφορές, Ολυμπιάδα) και η μαζική κατανάλωση, βασισμένη στην υποθήκευση των νοικοκυριών στον υπερδανεισμό. Δεν μπορούσε να υλοποιηθεί αυτή η πολιτική, βαφτισμένη ως μονόδρομος, χωρίς το μηχανισμό του σκληρού ευρώ που καταδίκασε τις κοινωνίες στην αέναη λιτότητα και το ξήλωμα των εργασιακών και ασφαλιστικών κατακτήσεων.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση αποκάλυψε, με δραματικό τρόπο, τη σκληρή αλήθεια κάτω από την ιδεολογική τύφλωση του ευρωπαϊσμού. Ο Γιούνκερ ομολογεί «…οι Γάλλοι και οι Γερμανοί κέρδιζαν πολλά»: είναι η εικοσαετής ιστορία αποβιομηχάνισης και διάλυσης της γεωργίας και της κτηνοτροφίας, είναι ο προγραμματισμένος θάνατος της εμπορικής τάξης, είναι η διάλυση της εργασίας και του ασφαλιστικού, είναι τα ξεπουλήματα του δημόσιου πλούτου είναι η Siemens και τα οπλικά συστήματα, είναι όσα μας πούλησαν σαν είσοδο στον παράδεισο του ευρώ, για να τα πληρώσουμε τώρα με το ίδιο ακριβό νόμισμα, μεταφορικά και κυριολεκτικά, που δίνει τη χαριστική βολή στο πειραματόζωο Ελλάδα.
Το κοινό ευρωπαϊκό μας σπίτι -ο Γιούνκερ δεν μιλούσε για να μην προδώσει τα μυστικά της οικογένειας- έχει μετατραπεί σε τοξικό θάλαμο αερίων από την αποφορά του σάπιου χρηματοπιστωτικού συστήματος. Αν στην εικοσαετία της εικονικής και επίπλαστης ανάπτυξης ξεζούμισε τους λαούς, τώρα συμπιέζει μέχρι ασφυξίας τις κοινωνίες, για να διαφυλάξει τα υπερκέρδη του στην καρδιά της αξεπέραστης κρίσης.
Τότε δεν ξέρανε πώς το λένε, αλλά συζητούσανε γι’ αυτό, τώρα όμως το λένε «ελληνική κρίση». Έπρεπε να θεραπευτεί πριν από είκοσι χρόνια, αλλά τα κέρδη Γάλλων και Γερμανών ήταν πολλά, για να επιτρέπεται έστω και να μιλήσει κανείς.
Αφού πλέον όλα έχουν έρθει στο φως -και ο Έλληνας πρωθυπουργός ομολόγησε ότι διοικεί μία διεφθαρμένη χώρα- στυγνά επιβάλλεται το ισοπεδωτικό Μνημόνιο κοινωνικής βαρβαρότητας. Αυτός ο πολιτικός τραγέλαφος των δηλώσεων του επικεφαλής του Eurogroup απηχεί το θλιβερό επίπεδο -στα όρια του εξευτελισμού- του υπαλληλικού πολιτικού προσωπικού των ευρωπαϊκών μονοπωλίων. Τόσα πάντα καταλάβαιναν από τις εντολές που πειθήνια εκτελούσαν. Είναι και η κρίση, που επηρεάζει τα μυαλά που έχει ευνουχίσει ο νεοφιλελεύθερος αυτισμός, ε, δε θέλει και πολύ.
Θα είχε ενδιαφέρον η εξήγηση του Γιούνκερ για το πώς συμβιβάζεται, σήμερα, με τις παραδοχές των δηλώσεών του, η επιβολή του νέου ολοκληρωτικού Συμφώνου Σταθερότητας που αλυσοδένει την Ε.Ε. στη γερμανική κυριαρχία. Και, βέβαια, η συζήτηση που αναπαράχθηκε στα εγχώρια Μέσα με την επικέντρωση -έως τύφλωσης- στα περί πρωθυπουργικής ομολογίας της διαφθοράς, αποτέλεσε άλλο ένα εξαίσιο δείγμα ραγιαδισμού και ασχετοσύνης.
