Από τους μουσικούς στους δρόμους και τις πλατείες… οι μόνες αισιόδοξες νότες. (φωτο Στ. Ελληνιάδη)
«Το τρίτο μνημόνιο έφερε βαριά μέτρα, αλλά επέβαλε και συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για την ελάφρυνση του χρέους σε βραχυπρόθεσμο, μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο ορίζοντα.» (Νίκος Σβέρκος και Άντα Ψαρρά, Εφημερίδα των Συντακτών, 30 Ιανουαρίου 2016)
«Η ανάλυση του ΔΝΤ […] όλα τα επώδυνα μέτρα (πρωτογενή πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ για μία δεκαετία, επιπλέον μέτρα λιτότητας κ.λπ.) που προγραμματίζετε δεν φτάνουν για να καταστήσουν το ελληνικό χρέος βιώσιμο […]. Ακόμα κι αν η Ελλάδα κάνει όλες τις μεταρρυθμίσεις που της ζητούν, δεν μπορεί με την ανάπτυξη να λύσει το βασικό της πρόβλημα, το χρέος. Κι αυτό γιατί το κόστος εξυπηρέτησης αυτού θα εκτοξευθεί μακροπρόθεσμα, όταν ο χαμηλότοκος δανεισμός του επίσημου τομέα αρχίσει να αντικαθίσταται με δάνεια από τις αγορές. […] Το ελληνικό χρέος θα προσεγγίσει το 170% του ΑΕΠ το 2020, το 164% μέχρι το 2022. Στη συνέχεια θα αυξηθεί αγγίζοντας ως το 2060 το εκρηκτικό 275% του ΑΕΠ καθώς το κόστος δανεισμού της χώρας θα μετακινείται υψηλότερα από τα χαμηλά επιτόκια των δανείων του επίσημου τομέα στα υψηλότερα της αγοράς. […] Οι ακαθάριστες χρηματοδοτικές ανάγκες της Ελλάδας θα αρχίσουν να αυξάνονται στο 15% του ΑΕΠ, το 2031 θα προσεγγίσουν το 20% του ΑΕΠ, το 2040 το 33% και το 2060 το δυσθεώρητο 62% του ΑΕΠ.» (Μπάμπης Μιχάλης, Εφημερίδα των Συντακτών, 27 Ιανουαρίου 2016)
«Στο μνημόνιο δεν μπήκαμε λόγω κάποιας συνωμοσίας εναντίον μας.» (Στέργιος Πιτσιόρλας, υφυπουργός Ανάπτυξης, στη Βούλα Κεχαγιά, Τα Νέα, 21-22 Ιανουαρίου 2016)
ΔΝΤ: Είστε φουνταρισμένοι!
Όλοι οι πρωταγωνιστές (ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) προσπάθησαν να υποβαθμίσουν τη νέα έκθεση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Οι διαγνώσεις και προβλέψεις του σημαντικότερου παγκόσμιου οργανισμού διαχείρισης οικονομικών κρίσεων και εφαρμογής οικονομικών πολιτικών είναι πέρα για πέρα ανατριχιαστικές. Τόσο ανατριχιαστικές που και ένας εχθρός των μνημονίων, ακόμα κι ένας καθ’ έξιν καταστροφολόγος, θα εύχονταν όλα αυτά να είναι ψεύτικα για να υπηρετήσουν σκοπιμότητες. Αλλά απ’ την άλλη, θα σκεφτόταν κανείς ότι όσο υπερβολικά κι αν φαίνονται όλα αυτά που ανακοινώνονται με κάθε επισημότητα, τα οποία θες δε θες είναι μπούσουλας για τράπεζες, επενδυτές, κυβερνήσεις κ.λπ., κάποια δόση αλήθειας θα περιέχουν. Όποια, όμως, κι αν είναι αυτή η «δόση αλήθειας», με δεδομένο το μέγεθος των εκτιμήσεων, το αποτέλεσμα παραμένει ανατριχιαστικό.
Το ΔΝΤ, με τα πραγματικά δεδομένα και τους αλγορίθμους που κάνουν τις αναγωγές στο μέλλον λαμβάνοντας υπόψη όλες τις γνωστές και πιθανές παραμέτρους, εκτιμάει ότι κάθε στόχευση για ξεπέρασμα του προβλήματος μέχρι το 2020 με μείωση του χρέους κάτω από το 120% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος (που ήταν και η αιτία για τα μνημόνια), έξοδο στις αγορές δανεισμού με χαμηλά επιτόκια και ανάπτυξη, όχι μόνο έχει εγκαταλειφθεί, αλλά έχει αντικατασταθεί από την πρόβλεψη ότι το χρέος, συνεχίζοντας τις ίδιες πολιτικές, στην καλύτερη των περιπτώσεων, θα βαίνει διαρκώς ανοδικά για να φτάσει το 2060 στο εξωφρενικό 275% του ΑΕΠ! Δηλαδή, εάν το ΑΕΠ είναι 400 δισ., το χρέος θα είναι πάνω από ένα τρισεκατομμύριο ευρώ! Και για να ανταποκριθεί η χώρα στις υποχρεώσεις της εξυπηρετώντας το χρέος θα πρέπει να διαθέτει πάρα πολλές δεκάδες εκατομμύρια το χρόνο!
Μιλάμε για τρελά πράγματα, επισήμως.
Δεν είναι επιστημονική φαντασία, είναι θρίλερ
Όμως, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι τα νούμερα είναι διογκωμένα, τι έχει να αντιπαραθέσει η ελληνική κυβέρνηση σ’ αυτή την εκτίμηση, πέρα από τις παραπλανητικές δηλώσεις που εκστομίζονται τζάμπα σαν αυτή του υφυπουργού Ανάπτυξης Στέργιου Πιτσιόρλα στην εφημερίδα Τα Νέα («Το 2017 μπορεί να είναι και θα είναι έτος στροφής για την ελληνική οικονομία. Η επιστροφή στην ανάπτυξη θα γίνει ορατή και το οικονομικό κλίμα θα αρχίσει να βελτιώνεται αισθητά»), χωρίς να τεκμηριώνονται; Όταν και οι εκτιμήσεις των ιθυνόντων της Ευρώπης –που φοβούνται την αλήθεια λόγω του αρνητικού πολιτικού κλίματος στις χώρες τους- είναι απλά πιο συγκρατημένες, δηλαδή επί της ουσίας προβλέπουν μια λιγότερο κακή προοπτική για την ελληνική οικονομία, αλλά πάντως κακή; Κι αν πάρουμε μια μέση εκδοχή των δύο εκτιμήσεων, με δεδομένο ότι και οι δύο πλευρές των δανειστών έχουν πέσει έξω σε όλες τις παλιότερες εκτιμήσεις τους, αλλά πάντοτε με μεγάλη απόκλιση προς το χειρότερο, κι αυτός ο μέσος όρος είναι ανατριχιαστικός. Μας έχουν ρίξει σε ένα λάκκο που όσο μας τρώνε τα φίδια τόσο πιο λαίμαργα γίνονται.
Από κει και πέρα, μπορεί να φανταστεί κανείς πού πάνε τη χώρα, καθοδηγούμενες από τις μπαγκέτες των δανειστών που δεν είναι πάντα εναρμονισμένες, οι κυβερνήσεις που εφαρμόζουν τα μνημόνια. Γιατί έχουμε ήδη ορισμένα αδιαμφισβήτητα δεδομένα. Πρώτον, την επί επτά χρόνια αδιάκοπη χειροτέρευση της οικονομικής κατάστασης των Ελλήνων, τη διάλυση του παραγωγικού της ιστού (βιομηχανία, εμπόριο κ.λπ.) και την υφαρπαγή του εθνικού της πλούτου, δημόσιου και ιδιωτικού. Δηλαδή, σε λίγα χρόνια η Ελλάδα θα είναι μόνο ένα κέλυφος. Φτωχοί άνθρωποι, με συντάξεις και μισθούς Βουλγαρίας, και με κόστος ζωής Γαλλίας. Γερασμένη δημογραφικά χώρα, με το καλύτερο νεανικό επιστημονικό της δυναμικό στο εξωτερικό, ανέξοδο και φτηνό ειδικευμένο προσωπικό για τις εταιρίες της Γερμανίας, της Αγγλίας και των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων. Με ξένους επιτρόπους και διευθυντικά στελέχη σε υπουργεία, υπηρεσίες κοινής ωφέλειας κ.λπ. Με τράπεζες, ΟΤΕ, ΔΕΗ, σιδηρόδρομους, αεροδρόμια, λιμάνια, αυτοκινητόδρομους, παραλίες, ορυκτό πλούτο κ.λπ. υπό ξένη ιδιοκτησία και με τα κέρδη να μεταφέρονται στο εξωτερικό, με αδυναμία να καταβληθούν οι αυξανόμενες οφειλές των πολιτών προς την εφορία (ήδη κοντεύουν στα 100 δισ.!), τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες, με κατασχεμένες ή υπό κατάσχεση τις περιουσίες πολύ μεγάλου αριθμού πολιτών, με συρρικνωμένη την αγροτική παραγωγή και την πώληση από τις αλυσίδες καταστημάτων αγροτικών προϊόντων εισαγωγής και πολλά άλλα που δεν αποτελούν μέρος ενός τρομοκρατικού σεναρίου ή ενός βιβλίου επιστημονικής φαντασίας για την καταστροφή μιας κοινωνίας, αλλά είναι κιόλας σε εξέλιξη, το μέλλον είναι πολύ πιο ζοφερό απ’ αυτό που προβλέπει το ΔΝΤ ή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που πολλά απ’ αυτά τα εξοντωτικά αποτελέσματα τα θεωρούν θετικά εφόσον λειτουργούν προς όφελος των δανειστών και των επενδυτών που λεηλατούν την Ελλάδα.
Κοινή λογική
Μια χώρα που μειώνεται η παραγωγική της ικανότητα, αυξάνεται το χρέος της, χάνει όλες τις πηγές των πόρων της, μαστίζεται από ανεργία και φυγή του πιο παραγωγικού κομματιού της κοινωνίας, ρημάζει το ασφαλιστικό της σύστημα υποκύπτοντας στις πιέσεις των δανειστών και επιβαρύνει τους πολίτες με μεγαλύτερους φόρους, τι μέλλον έχει;
Δεν χρειάζεται ούτε ο Κέινς να είσαι, ούτε ο Άνταμ Σμιθ, ούτε ο Μαρξ, για να καταλάβεις πού οδηγούν, από γκρεμό σε μεγαλύτερο γκρεμό, την Ελλάδα. Κι ένας απλός άνθρωπος, καθημερινός, το αντιλαμβάνεται βιωματικά. Περπατάει στην Πατησίων και τη Σταδίου και βλέπει τα μισά μαγαζιά κλειστά, παίρνει τους φουσκωμένους λογαριασμούς της ΔΕΗ, αγοράζει λεμόνια Τουρκίας, πατάτες Αιγύπτου και σκόρδα Κίνας στο σουπερμάρκετ, έχει δύο παιδιά άνεργα, δεν του φτάνει ο μισθός ή η σύνταξη για να πληρώσει το δάνειό του στην τράπεζα, έχει απογοητευτεί από τα ψέματα όλων, δεν ελπίζει σε τίποτα και τους έχει σιχαθεί όλους.
Όποιος ζει ανάμεσα σε κανονικούς ανθρώπους το ίδιο νιώθει. Κι αυτό αποτυπώνεται στα γκάλοπ όσο πειραγμένα κι αν είναι. Μόνο το 18% θεωρεί τον πρωθυπουργό έντιμο και μόνο το 11% αποτελεσματικό. Μόνο το 14% θεωρεί ότι η Ν.Δ. δεν είναι συστημικό κόμμα και μόνο το 17% επιμένει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αντισυστημικός. Μόνο το 11% δηλώνει σχεδόν σίγουρο ότι θα ψηφίσει ΣΥΡΙΖΑ και μόνο το 18% Ν.Δ. (Έρευνα της Prorata, Εφημερίδα των Συντακτών, 30 Ιανουαρίου 2016)
Ο κόσμος είναι αλλού! Κάτι που μόνο ο Τσακαλώτος και ο Σταθάκης, πάντα χαμογελαστοί και καθησυχαστικοί, χωρίς χρέη και με περίσσευμα, δεν μπορούν να καταλάβουν, αν προς στιγμήν θεωρήσουμε ότι δεν είναι διαβρωμένοι και είναι, απλά, κάκιστοι οικονομολόγοι!
Ευτυχώς που, ακόμα, η Χρυσή Αυγή έχει κάτι μαχαιροβγάλτες και όχι καμία «Λεπενίδη», γιατί με τις πολιτικές του νέου ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των παρασίτων τους (ΑΝΕΛ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων, ΔΗΜΑΡ) θα είχαμε κιόλας κανονική χούντα.
Τεκμηριωμένος,
Γκαούρ
