Για την Ελλάδα, η ιστορία του ξένου κεφαλαίου είναι στενά δεμένη με την πολιτική ιστορία των 120 χρόνων της ελεύθερης ύπαρξης του έθνους μας. Όποιος θελήσει να ιστορήσει τούτη την περίοδο, πολλές φορές θα χρειαστεί να ζητήσει στους ξένους κεφαλαιούχους και στις δυνάμεις που τους προστάτευαν τις αιτίες για πολλές συμφορές που βρήκαν τη χώρα μας.
Κι όποιος, πάλι, θελήσει να γράψει για το ξένο κεφάλαιο και ιδιαίτερα για τα εξωτερικά δάνεια, δεν μπορεί να μη δέσει την ιστορία τους με πολλά από τα κυριότερα πολιτικά γεγονότα, που ξετυλίχτηκαν στην Ελλάδα τούτα τα 120 χρόνια. Τονίζω ιδιαίτερα τα εξωτερικά δάνεια, γιατί η μορφή τούτη του ξένου κεφαλαίου στάθηκε η μεγαλύτερη σε ποσότητα και η καταστρεπτικότερη –μπορούμε να πούμε– σε αποτελέσματα. Και κοντά σ’ αυτό είναι πιο στενά και φανερά δεμένα με την πολιτική μας ιστορία, τα δημόσια οικονομικά και γενικότερα η κοινωνική μας ζωή. Ενώ η άλλη μορφή του ξένου κεφαλαίου, αυτό που μας ήρθε σαν ιδιωτικό δάνειο, είτε τοποθετήθηκε σε προνομιούχες και διάφορες άλλες επιχειρήσεις, δεν έχει «επίσημη» ιστορία, έδρασε –θα έλεγε κανείς– στα παρασκήνια, ύπουλα.Τα πρώτα, τα δημόσια δάνεια, μοιάζουν με την παγωνιά που μαραίνει κάθε χλωρό κλαρί. Το δεύτερο, το ιδιωτικό ξένο κεφάλαιο, μοιάζει με το κρυφό σαράκι που σακατεύει ακόμα και γίγαντες. Εκτός απ’ αυτά, το δημόσιο δάνειο είναι που προετοίμασε το δρόμο και στον άλλο σύντροφό του. Για όλους αυτούς τους λόγους κι η ιστορία του γεμίζει τις πολλές σελίδες του βιβλίου.
Νίκος Μπελογιάννης, 60 χρόνια πριν
Σχόλια
