Γιατί το Εθνικό Συμβούλιο αποφάσισε τη «μία και μοναδική» υποψηφιότητα για τις αυριανές εσωκομματικές εκλογές. Του Χρήστου Πραμαντιώτη
Είναι σίγουρο πως αυτή τη φορά δεν πρόκειται να βγει δεύτερος, κι έτσι θα μπορέσει από τη Δευτέρα να ξεκινήσει τη «μεγάλη πορεία προς το λαό», προκειμένου να εξηγήσει γιατί πρέπει να τον εμπιστευθεί η (και εξαιτίας του) ισοπεδωμένη κοινωνία. Ο Ευ. Βενιζέλος θα είναι αύριο ο μοναδικός υποψήφιος για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ και, μολονότι οι καιροί είναι δύσκολοι για τα μνημονιακά κόμματα και τους εκπροσώπους τους, εξακολουθεί να ελπίζει ότι «τα μέλη και οι φίλοι» του κόμματος δεν θα αδιαφορήσουν και θα πάνε να ψηφίσουν.
Αυτό είναι το πρώτο κρίσιμο στοίχημα. Είναι αλήθεια ότι με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν ένα καταρρέον ΠΑΣΟΚ (και με τους διάφορους ΠΑΣΟΚογενείς σχηματισμούς -με τελευταίο αυτόν των Κατσέλη-Καστανίδη- να αποζητούν το κομμάτι που τους αναλογεί από το πάλαι ποτέ μεγάλο κόμμα εξουσίας), το τελευταίο που θα ήθελαν αυτή τη στιγμή οι επιτελείς της Ιπποκράτους θα ήταν μια αυριανή εμφανής αποτυχία να πείσουν κόσμο να πάει να ψηφίσει τον κ. Βενιζέλο. Γι’ αυτό και τα τηλέφωνα εδώ και μια βδομάδα έχουν πάρει φωτιά. Πολύ περισσότερο που στο ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζουν την αυριανή προσπάθεια κινητοποίησης ψηφοφόρων, σαν μια… προθέρμανση ενόψει των βουλευτικών εκλογών που πλησιάζουν.
Ο προβληματισμός που υπάρχει αυτή τη στιγμή, πάντως, δεν είναι μόνο πόσοι θα πάνε να ψηφίσουν τον Ευ. Βενιζέλο. Είναι και το πώς θα διαχειριστούν από το ΠΑΣΟΚ την περίπτωση που ο αριθμός των αυριανών ψηφοφόρων θα είναι μικρός. Άλλωστε, δεν βοηθάει την προσέλευση το γεγονός της «μοναδικής υποψηφιότητας», καθώς «τα μέλη και οι φίλοι» του κόμματος μπορεί να είναι πιο… χαλαροί στο να πάνε να ψηφίσουν.
Η αλήθεια είναι ότι η εκλογική διαδικασία του ενός υποψηφίου ήταν μια καθαρά πολιτική επιλογή και ήταν κάτι πολύ περισσότερο από την «προσπάθεια διαφύλαξης της ενότητας» η οποία δήθεν θα κινδύνευε αν κονταροχτυπιούνταν δύο ή περισσότεροι υποψήφιοι. Την επιλογή την έκανε συνειδητά το Εθνικό Συμβούλιο, δηλαδή «το ανώτατο όργανο του Κινήματος», και βεβαίως ήταν και η βούληση του κ. Βενιζέλου που ήθελε με τον τρόπο αυτό να δείξει ότι είναι ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης του κόμματος. Αυτή η πολιτική επιλογή ήταν όμως και ένα ισχυρό μήνυμα. Το… όλον ΠΑΣΟΚ, ή τουλάχιστον ό,τι έχει απομείνει από αυτό, είναι αποφασισμένο να κινηθεί στην ίδια πορεία των δύο τελευταίων ετών και αυτό το πιστοποιεί με την επιλογή τού ενός και μόνου υποψηφίου προέδρου, αυτού που έχει σταθεί στην εμπροσθοφυλακή της μνημονιακής καταιγίδας κατά την περίοδο της πιο αποφασιστικής προώθησής της.
Αν υπήρχαν κι άλλες υποψηφιότητες που στα λόγια θα στέκονταν ολίγον διαφοροποιημένες (όπως αυτή του Χρ. Παπουτσή) ή θα φάνταζαν και γραφικές (όπως αυτή του Στ. Τζουμάκα), αυτό ίσως έδινε αφορμή για να ανοίγουν «απαγορευμένες» συζητήσεις στη βάση του ΠΑΣΟΚ (και δεν είναι εποχές για τέτοια ρίσκα). Αυτά δεν θα έστελναν το… σωστό μήνυμα στους Γερμανούς αφεντάδες, στους υπόλοιπους εταίρους και τις αγορές.
Ούτως ή άλλως βρισκόμαστε στους καιρούς της μίας και μοναδικής υποψηφιότητας, της μίας και μοναδικής πολιτικής, του ενός και μοναδικού δρόμου… Αυτό δηλώνεται και από την άλλη πλευρά, αυτή της Ν.Δ., όπου το μήνυμα του Αντ. Σαμαρά προς όλους τους πολιτευτές του κόμματός του ήταν ξεκάθαρο: όποιος μιλά καθ’ οιονδήποτε τρόπο εναντίον του μνημονίου δεν έχει θέση στα ψηφοδέλτια των εκλογών. Είναι προφανές ότι ο πρόεδρος της Ν.Δ. παρακολούθησε και έλαβε το σωστό μάθημα από τον Ευ. Βενιζέλο, ο οποίος κατάλαβε από νωρίς ότι η φανατική και χωρίς «ναι μεν αλλά» υπηρέτηση του Μνημονίου και των πιστωτών θα ήταν το κλειδί που θα του άνοιγε διάπλατα τις πόρτες της ηγεσίας του κόμματος και θα του έδινε ρόλο στις εξελίξεις της επομένης των βουλευτικών εκλογών.
Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ από αύριο, ο κ. Βενιζέλος υπολογίζει ότι έχει μπροστά του ένα χρονικό διάστημα ικανό για να δουλέψει την ιδέα ότι έσωσε τη χώρα, ότι την απάλλαξε από κάμποσα δισ. δημόσιου χρέους, ότι από αύριο είναι δυνατό να αρχίσει η πορεία προς την ανάπτυξη… Κι έτσι να πιάσει αξιοπρεπή εκλογικά ποσοστά, τέτοια που θα επιτρέψουν μια συγκυβέρνηση με τον Αντ. Σαμαρά, ώστε να συνεχιστεί απρόσκοπτα και με αφοσίωση η ίδια πολιτική.
Σε αυτό το σχεδιασμό, βεβαίως, μπορεί να υπάρχουν και απρόοπτα κι ενδεχομένως να μην είναι τόσο ανεδαφικά μερικά άλλα σενάρια. Όπως για παράδειγμα εκείνο που θέλει τον Ευ. Βενιζέλο να γίνεται πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, για να καεί πολύ γρήγορα με ένα αναξιοπρεπές ποσοστό στις εκλογές και να ανοίξουν εκ νέου διαδικασίες για τις οποίες προπονούνται διάφοροι υπουργοί (π.χ. Λοβέρδος, Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης) εκδίδοντας τις τελευταίες εβδομάδες ιδεολογικά και πολιτικά μανιφέστα. Αυτό όμως είναι ένα σενάριο που προτιμά να μην αρχίσει να το σκέφτεται από τώρα ο υπερφίαλος υπουργός Οικονομικών…
Αυτό είναι το πρώτο κρίσιμο στοίχημα. Είναι αλήθεια ότι με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν ένα καταρρέον ΠΑΣΟΚ (και με τους διάφορους ΠΑΣΟΚογενείς σχηματισμούς -με τελευταίο αυτόν των Κατσέλη-Καστανίδη- να αποζητούν το κομμάτι που τους αναλογεί από το πάλαι ποτέ μεγάλο κόμμα εξουσίας), το τελευταίο που θα ήθελαν αυτή τη στιγμή οι επιτελείς της Ιπποκράτους θα ήταν μια αυριανή εμφανής αποτυχία να πείσουν κόσμο να πάει να ψηφίσει τον κ. Βενιζέλο. Γι’ αυτό και τα τηλέφωνα εδώ και μια βδομάδα έχουν πάρει φωτιά. Πολύ περισσότερο που στο ΠΑΣΟΚ αντιμετωπίζουν την αυριανή προσπάθεια κινητοποίησης ψηφοφόρων, σαν μια… προθέρμανση ενόψει των βουλευτικών εκλογών που πλησιάζουν.
Ο προβληματισμός που υπάρχει αυτή τη στιγμή, πάντως, δεν είναι μόνο πόσοι θα πάνε να ψηφίσουν τον Ευ. Βενιζέλο. Είναι και το πώς θα διαχειριστούν από το ΠΑΣΟΚ την περίπτωση που ο αριθμός των αυριανών ψηφοφόρων θα είναι μικρός. Άλλωστε, δεν βοηθάει την προσέλευση το γεγονός της «μοναδικής υποψηφιότητας», καθώς «τα μέλη και οι φίλοι» του κόμματος μπορεί να είναι πιο… χαλαροί στο να πάνε να ψηφίσουν.
Η αλήθεια είναι ότι η εκλογική διαδικασία του ενός υποψηφίου ήταν μια καθαρά πολιτική επιλογή και ήταν κάτι πολύ περισσότερο από την «προσπάθεια διαφύλαξης της ενότητας» η οποία δήθεν θα κινδύνευε αν κονταροχτυπιούνταν δύο ή περισσότεροι υποψήφιοι. Την επιλογή την έκανε συνειδητά το Εθνικό Συμβούλιο, δηλαδή «το ανώτατο όργανο του Κινήματος», και βεβαίως ήταν και η βούληση του κ. Βενιζέλου που ήθελε με τον τρόπο αυτό να δείξει ότι είναι ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης του κόμματος. Αυτή η πολιτική επιλογή ήταν όμως και ένα ισχυρό μήνυμα. Το… όλον ΠΑΣΟΚ, ή τουλάχιστον ό,τι έχει απομείνει από αυτό, είναι αποφασισμένο να κινηθεί στην ίδια πορεία των δύο τελευταίων ετών και αυτό το πιστοποιεί με την επιλογή τού ενός και μόνου υποψηφίου προέδρου, αυτού που έχει σταθεί στην εμπροσθοφυλακή της μνημονιακής καταιγίδας κατά την περίοδο της πιο αποφασιστικής προώθησής της.
Αν υπήρχαν κι άλλες υποψηφιότητες που στα λόγια θα στέκονταν ολίγον διαφοροποιημένες (όπως αυτή του Χρ. Παπουτσή) ή θα φάνταζαν και γραφικές (όπως αυτή του Στ. Τζουμάκα), αυτό ίσως έδινε αφορμή για να ανοίγουν «απαγορευμένες» συζητήσεις στη βάση του ΠΑΣΟΚ (και δεν είναι εποχές για τέτοια ρίσκα). Αυτά δεν θα έστελναν το… σωστό μήνυμα στους Γερμανούς αφεντάδες, στους υπόλοιπους εταίρους και τις αγορές.
Ούτως ή άλλως βρισκόμαστε στους καιρούς της μίας και μοναδικής υποψηφιότητας, της μίας και μοναδικής πολιτικής, του ενός και μοναδικού δρόμου… Αυτό δηλώνεται και από την άλλη πλευρά, αυτή της Ν.Δ., όπου το μήνυμα του Αντ. Σαμαρά προς όλους τους πολιτευτές του κόμματός του ήταν ξεκάθαρο: όποιος μιλά καθ’ οιονδήποτε τρόπο εναντίον του μνημονίου δεν έχει θέση στα ψηφοδέλτια των εκλογών. Είναι προφανές ότι ο πρόεδρος της Ν.Δ. παρακολούθησε και έλαβε το σωστό μάθημα από τον Ευ. Βενιζέλο, ο οποίος κατάλαβε από νωρίς ότι η φανατική και χωρίς «ναι μεν αλλά» υπηρέτηση του Μνημονίου και των πιστωτών θα ήταν το κλειδί που θα του άνοιγε διάπλατα τις πόρτες της ηγεσίας του κόμματος και θα του έδινε ρόλο στις εξελίξεις της επομένης των βουλευτικών εκλογών.
Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ από αύριο, ο κ. Βενιζέλος υπολογίζει ότι έχει μπροστά του ένα χρονικό διάστημα ικανό για να δουλέψει την ιδέα ότι έσωσε τη χώρα, ότι την απάλλαξε από κάμποσα δισ. δημόσιου χρέους, ότι από αύριο είναι δυνατό να αρχίσει η πορεία προς την ανάπτυξη… Κι έτσι να πιάσει αξιοπρεπή εκλογικά ποσοστά, τέτοια που θα επιτρέψουν μια συγκυβέρνηση με τον Αντ. Σαμαρά, ώστε να συνεχιστεί απρόσκοπτα και με αφοσίωση η ίδια πολιτική.
Σε αυτό το σχεδιασμό, βεβαίως, μπορεί να υπάρχουν και απρόοπτα κι ενδεχομένως να μην είναι τόσο ανεδαφικά μερικά άλλα σενάρια. Όπως για παράδειγμα εκείνο που θέλει τον Ευ. Βενιζέλο να γίνεται πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, για να καεί πολύ γρήγορα με ένα αναξιοπρεπές ποσοστό στις εκλογές και να ανοίξουν εκ νέου διαδικασίες για τις οποίες προπονούνται διάφοροι υπουργοί (π.χ. Λοβέρδος, Διαμαντοπούλου, Ραγκούσης) εκδίδοντας τις τελευταίες εβδομάδες ιδεολογικά και πολιτικά μανιφέστα. Αυτό όμως είναι ένα σενάριο που προτιμά να μην αρχίσει να το σκέφτεται από τώρα ο υπερφίαλος υπουργός Οικονομικών…
Σχόλια
