Εξακολουθούν να γίνονται αισθητά τα απόνερα της αναταραχής που προκάλεσε η απόπειρα συνεργασίας, στη Θουριγγία, των Φιλελεύθερων (FDP) και των Χριστιανοδημοκρατών (CDU) με την ακροδεξιά AfD. Τη νύφη θα πληρώσει καταρχήν το FDP, που είχε πάρει τη σχετική πρωτοβουλία – πόσο μάλλον που ο τοπικός ηγέτης του, ο Τόμας Κέμεριχ, ανακάλεσε την παραίτηση από τη θέση του πρωθυπουργού του κρατιδίου, στην οποία εξαναγκάστηκε μετά τον σάλο που ξέσπασε. Προφανώς γλυκάθηκε από την έστω και προσωρινή καρέκλα και δήλωσε ότι θα παραμείνει ως «υπηρεσιακός» μέχρι να βρεθεί μια οριστική λύση στο αδιέξοδο…
Τη νύφη πληρώνει ήδη όμως το CDU της Μέρκελ, η πρόεδρος του οποίου παραιτήθηκε. Πράγμα που με τη σειρά του μπορεί να ωθήσει σε παραίτηση την ίδια την καγκελάριο Μέρκελ, αν εκλεγεί πρόεδρος του CDU κάποιος από τους επικριτές της. Και η καραμπόλα συνεχίζεται: οι συγκυβερνώντες Σοσιαλδημοκράτες (SPD) δηλώνουν ότι χωρίς την Μέρκελ επικεφαλής της ομοσπονδιακής κυβέρνησης δεν θα παραμείνουν στον «Μεγάλο Συνασπισμό» – που πλέον δεν είναι, βέβαια, διόλου μεγάλος. Αλλά το ξεδοντιασμένο SPD, το οποίο παίρνει πια ποσοστά χαμηλότερα κι από αυτά που αποσπούσε τον… 19ο αιώνα, είναι το τελευταίο στο οποίο δίνουν σημασία οι ιθύνοντες. Υπάρχουν, εξάλλου, και οι Πράσινοι ως πρόθυμοι αντικαταστάτες.
Το γερμανικό πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο ανησυχεί περισσότερο για το γεγονός ότι η πολύπλευρη κρίση συνεχίζεται κι ακόμη δεν έχει βρεθεί τρόπος ανάσχεσής της. Πολιτικοί και μεγαλομέτοχοι κατανοούν ότι στην πολιτική πτυχή αντανακλάται η στασιμότητα της γερμανικής οικονομίας (σχεδόν μηδενική ανάπτυξη πέρυσι) και η ραγδαία υποβάθμιση του γερμανικού και ευρωπαϊκού στάτους στη διεθνή σκακιέρα. Δεμένο στο υπερατλαντικό άρμα, το μέχρι πρόσφατα αλαζονικό Βερολίνο μοιάζει τώρα και κερατάς και δαρμένος: δεν του επιτρέπεται να βρει οξυγόνο προσεγγίζοντας τη Ρωσία, και ταυτόχρονα πλήττεται από τον εμπορικό πόλεμο του Τραμπ. Τη σχετική δυσαρέσκειά του εξέφρασε χθες, μιλώντας στην έναρξη της Διάσκεψης του Μονάχου για την Ασφάλεια, ο Γερμανός πρόεδρος Στάινμαγερ, κατηγορώντας τις ΗΠΑ για… εθνικό εγωισμό. Κι αυτός, μόνος του τα είπε, μόνος του τα άκουσε. Αναμενόμενο: Σοσιαλδημοκράτης δεν είναι;
Ενοχλητικές αποκαλύψεις
Η Θουριγγία απλώς χτύπησε το πολιτικό καμπανάκι: πώς θα αντιδράσουν οι ελίτ στη συνεχιζόμενη άνοδο των «δύο άκρων», και ιδίως της Ακροδεξιάς; Οι παραδοσιακές συνταγές χειρισμού της λαϊκής δυσφορίας δεν είναι πια αποτελεσματικές, καθώς τα βασικά υλικά τους γίνονται όλο και πιο δυσεύρετα… Από την άλλη, οι συνθήκες δεν είναι ακόμη ώριμες για να βάλουν στο επίσημο παιχνίδι και την ακροδεξιά AfD, όπως έδειξαν οι μαζικές αντιδράσεις στο πείραμα της Θουριγγίας. Άλλωστε η γερμανική Ακροδεξιά έχει ιστορικά αποδείξει ότι όποτε κάποιος της τείνει το χέρι για χειραψία, αυτή το τρώει ολόκληρο. Οπότε ο «προβληματισμός» δίνει και παίρνει στα συστημικά think tank… Πάντως, από τις πολλές κόκκινες γραμμές που είχε το κάποτε κραταιό γερμανικό πολιτικό σύστημα, η μοναδική που ακόμη υφίσταται είναι αυτή της υγειονομικής ζώνης γύρω από την Αριστερά. Ευτυχώς για την Αριστερά, από μια σκοπιά, διότι έτσι εμποδίζεται να αυτοκτονήσει: θα ήταν πρόθυμη να το κάνει και αυτό, ιδίως από τότε που έβαλε στην άκρη τις Κασσάνδρες της, δηλαδή τον Λαφοντέν και την Βάγκενκνεχτ.
Ακόμη και μισοπαράλυτο, όμως, το αριστερό άκρο παραμένει ενίοτε ενοχλητικό: αυτήν την εβδομάδα η κουρδικής καταγωγής αριστερή βουλευτίνα Σέβιμ Ντάντελεν έσκισε τη «φιλειρηνική» μάσκα της Γερμανίας, αποκαλύπτοντας ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση (που φιλοξενούσε την αποτυχημένη διαπραγμάτευση για τη Λιβύη) εξακολουθεί να πουλά όπλα και στις δύο πλευρές: στο Κατάρ και στην ερντογανική Τουρκία, που στηρίζουν τον Σάρατζ, και στην Αίγυπτο και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, που βοηθούν την προέλαση του Χαφτάρ. Κι αυτό τη στιγμή που οι Γερμανοί είχαν πρωτοστατήσει στην επιβολή «αυστηρού εμπάργκο στις πωλήσεις όπλων» σε όσους εμπλέκονται στη διεθνοποιημένη λιβυκή σύρραξη! Αλλά τι να κάνουν κι αυτοί; Κάπως πρέπει να καταπολεμήσουν την ύφεση της οικονομίας τους…
